Tara - Schommel

“Doen wat ik wilde doen hè? En wat verwacht je dan dat ik zou hebben gedaan? Was ik komen aanrijden op mijn witte paard?” Hij kwam ook echt geërgerd uit de hoek, maar duidelijk begreep hij me totaal niet. “Dan zou ik jou graag uit je droom helpen. We weten nauwelijks iets van elkaar, ik ken pas net je naam. We hebben elkaar vandaag pas voor het eerst ontmoet. Dus ga nou niet van me aannemen dat ik meteen wat met je wil beginnen!” Het laatste kwam er pas hard uit. “Zeker niet op deze manier. Wat die dromen ook voor betekenis hebben, het zijn maar dromen. Heel grappig dat je zelf de woorden ‘wake up’ gebruikt, want dat is precies wat er vandaag is gebeurd. Dat bewijst maar weer dat dromen een stuk mooier zijn dan de realiteit” Hij was op gestaan en draaide me de rug toe. Toch bleef hij staan. "Ik bedoelde het zo niet... Inderdaad in dromen hou je tenminste je kop, daar lijken we elkaar in te begrijpen. Iets met jou beginnen? Ik denk er nog eens niet aan. Niet op deze manier of welke manier dan ook. Je bent zoveel anders dan ik. Totaal anders." Mijn woorden waren ijzig. Geen gevoel kwam er duidelijk uit. Ze waren gewoon gezegd. "Onze stomme dromen betekenen niets. Totaal niets en dit is allemaal puur toeval. Ik ben je weder helft helemaal niet en jij hoort niet bij mij als geliefde. Blijkbaar zaten onze oma's er allebei erg naast. Ga dus maar naar binnen en maak plezier met Jess. Vergeet je cake btw niet." Ik stond op en liep naar een schommel. Blijkbaar nog van vroeger en nam er plaats op. Beiden stonden we nu met de ruggen naar elkaar toe gekeerd. In mijn dromen keken we elkaar juist aan. Ik gaf mezelf een zwiepje waardoor de schommel een knarsend geluidje maakte.