The Man Who Can't Be Moved [The Script]

Liefde op het eerste gezicht bestaat. Ik weet het zeker. Het moet wel.
Waarom zou ik in vredesnaam doen wat ik nu doe, als er geen liefde op het eerste gezicht zou bestaan?

Ja, hier zit ik dan. Op een bankje, in een park. Op het bankje, in het park. Dit is het bankje waarop wij hebben gepraat.
Gepraat, ja, gepraat. Gepraat, gelachen en geluisterd. Meer niet, en ook niet minder. Maar deze keer zit ik er alleen, en jij kan overal ter wereld zijn. Overal, behalve hier. Want hier - hier wacht ik al op jou.
Niet dat ik weet of je terugkomt, nee, daar heb ik geen idee van. Eigenlijk heb ik nergens een idee van, maar dat geef ik niet graag toe. Ik weet je leeftijd niet, hetzelfde geldt voor je telefoonnummer, adres, en zelfs je naam is mij nog onbekend.
Ik voel me stom, ik had je om die dingen moeten vragen. Maar op dat moment - toen dacht ik er niet aan.
Nu zit ik hier, wachtend op jou.

De uren gaan zoals zij voorbij gingen, en jij bent nog steeds nergens te bekennen. Waar ben je, verdomme? Wil jij me niet net zo graag zien, zoals ik jou wil zien? Waarom zit jij hier eigenlijk niet te wachten? Ben je me ondertussen alweer vergeten? Betekende jouw 'tot ziens' eigenlijk niets?
Ik weet zelf ook niet hoe het komt, maar elk keer als ik aan jou denk - wat vrij vaak is - kriebelen er aangename vlinders in mijn buikholte. Als ik jouw lach voor me zie, smelt ik als sneeuw voor de brandende zon. Je hebt me betoverd, de eerste seconde dat ik je zag.

Vergis je niet: ik kan heel koppig zijn. Als ik iets eenmaal in mijn hoofd heb, ga ik net zolang door tot het me is gelukt. Ik ben vastberaden je te vinden. Want ik mis je, hoe vreemd dat ook is. Ik ken je amper, toch mis ik je. Hoewel ik - ik niets van je weet, mis ik alles van je. Ik mis jouw krullen - waren ze nou donkerbruin of zwart? Ik mis jouw ogen - blauw, toch?

Ik probeer niet aan je te denken. Hoe meer ik aan je denk, hoe meer details ik me probeer te herinneren, hoe onzekerder ik er over word. Het is alsof ik wanhopig met mijn handen probeer water vast te houden. Het water sijpelt langzaam weg, net als de herinnering.

Ik zucht. Ik weet altijd al dat mensen hopeloos verliefd kunnen worden, maar dat het mij zou overkomen, nee, dat - dat had ik zeker niet verwacht. Daarnaast ben je bijna een vreemde voor me, wat het nog vreemder maakt. Is het dan eigenlijk wel verliefdheid? Is het niet een bevlieging? Is dit wel verstandig? Reageer ik niet te overdreven, aangezien je een van de eerste jongens bent die me totaal negeert? Moet ik niet eigenlijk opstaan en naar huis gaan?

Natuurlijk niet! maakte ik mezelf wijs. Je komt vast. En dan, als jij bent gearriveerd, weet ik precies weer waarom ik dit doe. Je bent het waard, dat weet ik zeker. Waarom? Dat weet ik ook niet. Maar ik zal op je wachten, tot het bittere eind.
Hoewel ik een happy end prefereer.

Al de hele dag zat een mysterieus meisje op een bankje in een park. Ze deed niets; ze at niet, ze bewoog niet, ze sliep niet. Het enige wat ze deed wat doelloos voor zich uitstaren, diep in gedachten verzonken. Enkele voorbijgangers bekeken haar kort, een enkeling legde zelfs geld voor haar neer, maar naast de blik in haar ogen was er niets vreemds aan haar te zien. De blik was leeg, doods, alsof ze incompleet was.
Niemand vroeg haar wat er aan de hand was.

De hele dag heeft ze daar gezeten. De voetgangers gingen voorbij, net zoals de tijd. Het leek haar niet uit te maken dat ze er zo lang zat. Niets leek haar uit te maken.
Waarom zat ze er? Een vraag waarop niemand, misschien zij zelf ook niet, het antwoord wist. Wist, want die avond werd het duidelijk.

Een jongen kwam naast haar zitten. Zijn donkerbruine krullen lagen perfect in model en omkranste een deel van zijn gezicht. Zijn gezicht met opvallend blauwe ogen die haar vriendelijk aanstaarden. Ze keek verbaasd op.
'Ik hoopte al dat je hier zou zijn,' glimlachte de jongen.
'Je hoopte dat..?' Haar stem klonk krasserig. Het was duidelijk dat ze een dag lang niet had gepraat. De jongen knikte zelverzekerd.
'Ik ben trouwens Daniel. Ik heb me de hele dag stom gevoeld omdat ik gisteren niet naar je naam heb gevraagd. Dus - mag ik hem weten?'
Het meisje leek een beetje over de schok heen te komen en stamelde 'Camilla'.
'Mooie naam,' Daniel knikte goedkeurend. 'Wat een toeval dat je hier om dezelfde tijd bent, trouwens.'
'Toeval bestaat niet,' fluisterde Camilla nauwelijks hoorbaar en schudde haar hoofd. 'Toeval bestaat niet.'