¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 12

Aimeka pov

Woede stroomt door mijn lichaam. Ik kijk hem aan en denk dan aan hoe ik ons weerzien had voorgesteld: niet zoals dit. In mijn gedachten, zouden we elkaar aankijken, de blijheid voelen dat we elkaar eindelijk weer zagen en elkaar knuffelen. Maar het lijkt er niet eens op. Ik voel geen blijheid. Alleen maar woede. Ik wil hem niet knuffelen. Ik wil hem vermoorden.
‘Het is lang geleden sinds onze laatste ontmoeting, Aimeka,’ zegt hij ineens.
Ik wrijf met mijn tanden over elkaar en zeg niks.
Hij loopt iets dichter naar me toe en ik zet een stat terug. ‘Bang?’
‘Waag het niet om nog één stap dichterbij te zetten!’ snauw ik naar hem.
Hij trekt een wenkbrauw op. ‘Sinds wanneer doe je zo vijandig tegen me?’
Ik voel de woede in me groeien.
Hij komt nog een stap dichterbij maar dat is een stap te ver. Ik bal mijn vuist en BAM. Ik sla hem vol in zijn gezicht. Ha! Die zag hij niet aankomen.
Deidara kijkt me met grote ogen aan. ‘Waar was dat goed voor?’
Mijn mond valt open en ik staar hem vol ongeloof aan. ‘Vroeg je nu net echt waar dat goed voor was?!’
‘Ja, dat deed ik. Waarom sloeg je me?’
Volgens mij komt de stoom uit mijn oren. Ik ben echt razend.
‘JIJ KLOOTZAK! JIJ HEBT MIJN LEVEN GERUÏNEERD EN NU VRAAG JE MIJ WAAROM IK JE SLOEG? BEN JE ECHT ZO STOM?’
Deidara zegt niks wat me nog bozer maakt. Ik wil weer tegen hem gaan schreeuwen als hij zijn hand opheft. ‘Als je mij alsjeblieft even wil laten praten, Aimeka?’
Ik sluit mijn mond en kijk hem aan. Dan, plotseling, dringt het besef tot me door dat hij hier is. Recht voor mijn neus. Mijn vroegere beste vriend. Degene op wie ik altijd kon rekenen. Degene die me verraden heeft. En zijn stad. En nu is hij lid van Akatsuki. Ik sla mijn ogen neer en kijk naar het gras. Het verdriet wat ik in het eerste jaar voelde toen hij me verliet, smelt samen met mijn woede.
‘Als er een kans was dat ik de dingen anders had kunnen doen, had ik dat gedaan. Maar die was er niet. Ik moest het doen.’
Ik kijk op en zie dat hij me met een bezorgde blik aankijkt. Pfuh.
‘En waarom was er geen andere manier? Er is altijd een andere manier. Als ik het me goed herinner, ben jij degene die me dat geleerd heeft.’
Deidara knikt. ‘Dat klopt. Maar deze keer kon het echt niet anders.’
Ik rol mijn ogen. ‘Weet je, ik heb hier helemaal geen tijd voor. Je hebt je punt duidelijk gemaakt: je wil mij niet meer zien, en je stad ook niet. Je hebt ons allemaal verraden. En ik ga niet luisteren naar je stomme uitleg voor wat je gedaan hebt. Ga gewoon verder met je leven. Probeer Naruto maar te vangen. Maar weet wel dat ik altijd bij Naruto zal zijn om hem te beschermen.’