If you ever read my letter - Bill Kaulitz

Liefste Bill

Terwijl ik dit hier schrijf, weet ik dat je dit waarschijnlijk nooit zal lezen. Toch doe ik het, want er is altijd nog een heel klein sprankeltje hoop over. Er is waarschijnlijk wel een mirakel nodig om dat beetje hoop in mijn richting te sturen, maar toch. Hoe meer ik hoop, hoe meer ik teleurgesteld kan worden. Daarom lijkt het me beter om helemaal niet te hopen, zo bespaar ik mezelf de pijn. Als het me even teveel wordt, dan laat ik me wel meevoeren naar mijn fantasiewereld waar alles mogelijk is. Een plek waar het lot ons op de een of andere manier een kans geeft. Ik wil dit alles gewoon van me afschrijven. Of je het nu ooit zal lezen of niet, het maakt me niet uit. Ik doe dit voornamelijk voor mezelf. En als dit op een dag toch in je handen valt, dan hoop ik dat je me begrijpt en dat je, eenmaal je de brief gelezen hebt, kan zeggen dat je een fan een heel klein beetje beter hebt leren kennen.

Ik haat het. Nee, ik haat jou niet, maar ik haat hét wel. Het feit dat ik onherroepelijk van je hou. Is het überhaupt wel mogelijk om van iemand te houden die ik niet ken? Ik weet het niet. Waarschijnlijk heb je die woorden al zo vaak gehoord dat ze niet eens meer tot je doordringen. Misschien is houden van niet het juiste woord dat ik zou moeten gebruiken. Je hebt me in je macht. Er is geen dag die voorbij gaat zonder dat mijn gedachten even afdwalen naar jou. Denk niet dat ik ziek ben en totaal geobsedeerd ben, want dat is niet zo. Ik besef zeer goed dat je, ondanks de roem, nog steeds een mens bent. Een mens met gevoelens en gedachten. Op sommige momenten vraag ik me af of je wel gelukkig bent. Natuurlijk weet ik dat je leeft voor de muziek, maar een mens is niet gemaakt om voor altijd alleen te blijven. Een mens heeft liefde nodig en het doet me pijn te beseffen dat jij die misschien niet zal vinden. Ik hoop dat je die vind, want het is dankzij jou dat ik geloof dat ik ooit iemand zal tegenkomen die oprecht van me houdt, iemand die me aanvaard zoals ik ben en me lief heeft vanuit het diepste van zijn ziel. Ik moet je daarvoor bedanken. Door jou blijf ik hopen en geloven.

Liefde doet pijn. Net zoals het pijn doet om te weten dat ik je nooit zal ontmoeten, dat je me nooit in de ogen zal kijken. Liefde op het eerste zicht, dat is waar jij in gelooft, net zoals ik. Het doet pijn om te weten dat jij die persoon zou kunnen zijn, of omgekeerd en dat ik niet eens de kans zal krijgen om te ontdekken of er magie tussen ons zou kunnen zijn. Je bent onbereikbaar. Dat is waarom ik deze brief schrijf alsof het vast staat dat deze zinloos is, alsof het vast staat dat je ogen nooit over deze regels zullen glijden. Toch kan ik jou niet uit mijn leven bannen. Ik kies voor een leven met jou erin, ook al doet het soms pijn. Het is beter dat dan niet eens van jouw bestaan af te weten. Voor jou ben ik maar één van de zovele fans, maar geloof me als ik zeg dat iedere fan verschillend is. Iedere fan heeft een andere persoonlijkheid, visie en verleden. Slechts een ding bind ons: de liefde voor jullie muziek.

In welke stemming ik me ook bevind, er is altijd wel een liedje dat perfect bij m’n gevoelens past. Door jullie muziek ben ik sterker geworden. Het gaf me kracht, ik kon mezelf erin herkennen en besloot om door te gaan. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Wat er ook met me gebeurd, ik moet blijven leven, ik moet erdoor. Die vechtlust komt door jou, Bill. En als ik het even niet meer weet, dan denk ik aan jou. Dan is er meteen weer een reden om door te gaan, om te blijven leven: muziek. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf ooit zo diep zou kunnen verliezen in muziek en in personen die ik niet eens ken. Ik begreep nooit echt wat men bedoelde met ‘fan zijn’. Nu wel. Wat je ook doet, ik laat je niet los. De aantrekkingskracht die je op me uitoefent is groot en onweerstaanbaar. Ik blijf steeds achter je staan, welke beslissing of keuze je ook maakt. Na al die jaren leven in roem en rijkdom, ben je nog steeds niet verwaand. Je blijft trouw aan je persoonlijkheid en toont je dankbaarheid aan fans. Dat is wat ik zo geweldig vind: jezelf blijven in de harde muziekwereld.
Natuurlijk ben ik ook bang, want roem doet ook pijn. De keerzijde van de medaille is ongenadig. Het doet me pijn om je zo mager te zien, maar wie ben ik om je te veroordelen? Ik kan niet zeggen dat je niet eet of dat je ziek bent, want ik ken je niet. Ik weet niet wat er rondspookt in je hoofd. Ik ken de waarheid achter de roddels niet. Het enige wat ik wil is dat je jezelf niet verliest. Laat jezelf niet gaan. Ook ik ben, net zoals vele anderen, ongerust. Ik wil dat je gelukkig bent, Bill. Ik zie hoeveel je opgeeft voor ons fans en dat is ontzettend lief. Daarmee onderscheid je je van de anderen.

Ik heb gevochten tegen een verslaving, ben gebroken en gebruikt geweest door mensen die meenden mijn vrienden te zijn, ik was bijna dood en ontdekte dat mijn beste vriend niet zo best was en toch ben ik hier nog, levend en vastbeslotener dan ooit. Het waren slechte tijden en vooral ook harde tijden. Verslavingen gaan nooit helemaal weg, maar ik heb het karakter en de kracht om erboven te staan. Ik kan mijn verleden nu eenmaal niet uitwissen. Het hoort bij me. Ik heb iets waar ik steun uit kan putten: jouw stem.
Waarom ik dit neerschrijf? Geen idee. Misschien om je een beetje een idee te geven van mijn leven? Hoewel je het waarschijnlijk toch niet zal onthouden. Ik wil alleen maar duidelijk maken dat ik overleefd heb door jou. De klanken die je voortbrengt, de teksten, de glimlach die je gezicht siert, de twinkeling in je ogen die aantoont dat je zingt met hart en ziel, dat zijn de dingen die mij hoop geven. Hoop op een betere tijd. Kan ik je daar ooit voor bedanken?

Ik zou uren kunnen verder schrijven, zoekend naar de juiste woorden die beschrijven wat ik voel, maar dat kan ik niet. Misschien is dit alles wel samen te vatten in een korte zin en heb ik al veel te veel van je energie verspild. Er moet een einde komen aan deze brief, zodat ik mezelf niet langer kwel door deze gevoelens op te rakelen. Hoe hard ik ook probeer om je duidelijk te maken hoeveel je voor me betekent, je zal het nooit weten, nooit echt begrijpen, want ik ben slechts één van de zovele meisjes, maar dat is goed, ik aanvaard het. Het kan niet anders. Ik ben verstandig genoeg om dat te beseffen.

Ik zou je zo graag leren kennen en dan bedoel ik de persoon die je bent wanneer je van het podium afgestapt bent, of wanneer je niet constant gefilmd wordt. Ik wil zien hoe je echt bent vanbinnen, maar ik weet dat mijn droom nooit zal uitkomen. Ik zal nooit tot je ziel kunnen doordringen.

Bedankt om te zijn we je bent, zijn mijn laatste woorden.
Het ga je goed, vaarwel, want zelfs als je dit ooit leest, weet je dat je me toch nooit meer terug zal zien.