Springen

"Ga je springen?"
Ik schrok. Ik wist niet dat er iemand anders was. Ik spiedde rond in de flauwe lichtkring van de lamp die boven de toegangsdeur hing.
"Ga je springen?" klonk het weer.
Het kwam van achteren. Ik zag niemand, maar ik wist dat er iemand was. Een man. Ik kon hem niet zien. Ik wist alleen waar hij was door de oplichtende punt van de sigaret die hij rookte. De punt ging heen en weer. Ik keek er stilletjes naar.
"Ga je springen?" vroeg hij voor de derde keer.
"Wie vraagt dat?" vroeg ik.
De punt bleef even stilhangen. Er klonk een geluid van iemand die diep in ademde. Een seconde later liet hij zijn adem ontsnappen. Toen stapte hij de lichtcirkel in.
"Ga je springen?" vroeg hij weer.
Ik keek hem behoedzaam aan. Hij was iets langer dan ik met halflang blond haar dat zijn ruwe gelaatstrekken verzachtte. Ik schrok nogmaals toen hij met recht aankeek. Zijn blik was cynisch op een manier dat het je botten verkilde.
"Ga je springen?" vroeg hij, terwijl hij zijn sigaret naar zijn mond bracht.
"Zijn dat jouw zaken?" vroeg ik boos.
Hij blies de rook door zijn neusgaten.
"Als jij springt is mijn hele avond verpest." zei hij. "Ik denk dus dat het wel mijn zaken zijn."
Ik wilde protesteren, maar zijn blik hield met tegen. Hij had eigenlijk wel gelijk, maar ik wilde geen antwoord meer geven omdat ik dan niet meer zou durven. Hij keek me weer aan.
"Waarom wil je springen?" vroeg hij.
De vraag was dus al niet meer of ik wilde springen, maar waarom. Ik had hier geen tijd voor. Ik wilde verder. Maar weer hield zijn blik me tegen.
"Mijn moeder." zei ik.
Ik vroeg me meteen af waarom ik dat had gezegd. Ik wilde verder niks zeggen, maar ik ging toch door.
"Ik weet zeker dat ze me haat. Ik doe haar een plezier en verlos haar van alle problemen."
Het klonk goed. Maar hij trapte er niet in.
"Waarom wil je springen?" vroeg hij weer.
Hij had er zo doorheen geprikt.
"Waarom zou ik dat vertellen?" vroeg ik boos.
Hij blies nog wat rook uit.
"Je gaat toch springen? Waarom is het dan zo erg dat ik weet waarom?"
Hij had wel een beetje gelijk. Ik besloot het te zeggen. Waarom niet? Het maakte toch niks meer uit.
"Ik heb er geen zin meer in." zei ik. "Ik ben het helemaal zat, dus daarom."
Ik wachtte op zijn antwoord. Hij zei echter niks maar nam nog een trek van zijn sigaret. Toen haalde hij een pakje sigaretten tevoorschijn en trok er een uit. Daarna stak hij het pakje naar mij uit.
"Nee bedankt." zei ik. "Daar kan je longkanker van krijgen."
"Je gaat toch springen?" vroeg hij. "Dan maakt het toch niks meer uit."
Ik aarzelde. Maar ik ging het toch doen en ik had er altijd al een willen proberen. Ik pakte een sigaret uit het pakje. Hij gooide zijn sigaret op de grond en stampte hem uit. Toen haalde hij zijn aansteker uit zijn zak. Het was zo'n mooie Amerikaanse die meteen brandt als je hem openklapt. Hij stak zijn sigaret aan en gooide de aansteker toen naar mij. Ik ving hem op en klapte hem open. Als een volleerd roker schermde ik hem af met mijn hand en stak mijn sigaret aan. De aansteker gooide ik naar hem terug. Ik stak mijn sigaret in mijn mond en inhaleerde diep. Ik moest meteen hoesten. Hij smaakte verschrikkelijk.
"Waarom heb je er geen zin meer in?" vroeg hij.
Ik kon door mijn hoest niet meteen antwoorden, maar ik slaagde erin wat rook uit te blazen.
"Vanwege alles." Ik moest weer hoesten. "Iedereen zeurt. Mijn werk gaat matig. Ik moet de mooiste jaren van mijn leven werken voordat ik iets leuks kan doen. Deze hele maatschappij brengt me in een sleur. Ik ben het gewoon zat."
Hij zei niks maar begon naar de rand te lopen. Hij keek naar beneden.
"Waar ga je eraf springen?" vroeg hij.
De vraag verbaasde me.
"Wat bedoel je?" vroeg ik.
Hij maakte een gebaar met zijn hand.
"Hier beneden is een vuilnisbak." zei hij. "Wil je daarin landen of gewoon op straat?"
"Maakt niet uit." antwoordde ik. "Ik heb altijd gezegd dat ik gecremeerd wil worden dus het maakt niet echt iets uit."
"Cremeren? Mooie manier om eruit te gaan." zei hij. "Dat heb ik ook altijd gewild. Net als een sigaret vervliegen in de wind."
Het was de eerste keer dat hij iets over zichzelf zei. Het verbaasde me. Waarom zou hij dat doen?
Hij gooide zijn sigaret op de grond en trapte hem uit. Ik deed hetzelfde. Hij stak een nieuwe op.
"Nog eentje?" vroeg hij.
Ik aarzelde even, maar knikte toch. Hij gooide het pakje naar me toe en daarna zijn aansteker. Ik nam er een sigaret uit en stak hem ook aan.
"Waarom wil je vandaag springen?" vroeg hij.
Ik nam voorzichtig een trekje van de sigaret. Deze keer hoefde ik gelukkig niet te hoesten.
"Het hangt in de lucht." zei ik.
Ik maakte een gebaar naar de hemel.
"Ik werd vanochtend wakker en ik wist gewoon dat er iemand zou gaan springen."
Ik nam nog een trekje van de sigaret. Hij moest opeens grinniken.
"Alleen daarom?" vroeg hij. "Alleen vanwege een gevoel?"
"Ja." zei ik.
Hij grinnikte nog even. Toen keek hij naar boven. En toen opeens, zonder waarschuwing, sprong hij over de rand.
Ik gaf een kreet van afschuw. Ik rende naar de rand en keek naar beneden. Er klonk een doffe klap. Ik zag een lichtpuntje uit de vuilnisbak opvliegen en op straat landen. Ook mijn sigaret viel uit mijn mond. Ik rende naar de deur toe en de trappen af, die ik eerder met zo'n bezwaard hart was opgeklommen.
Ik rende de straat op, naar de vuilnisbak. Ik zag zijn sigaret op straat liggen. Ik pakte hem op en liep langzaam naar de vuilnisbak. Zijn cynische blik was verdwenen uit zijn nu lege en doffe ogen. Zonder dat ik wist wat ik deed stopte ik zijn sigaret tussen zijn tanden. Ik merkte dat ik nog iets in mijn handen had. Zijn pakje sigaretten en zijn aansteker.
Ik dacht even na en stopte toen het pakje sigaretten in mijn jaszak. Zijn aansteker klapte ik open. Het vlammetje bleef helder branden. Ik liet hem in de vuilnisbak vallen.
Het duurde even voordat zijn kleren en het afval goed branden. Ik wachtte even en ging toen weg van mijn geïmproviseerde crematie. Ik dook diep weg in mij jas. Ik wist dat ik niet zou springen. Nooit.
Maar terwijl ik naar huis liep vroeg ik me een ding af:
Wat zou hij gedaan hebben als ik wel gesprongen was?