#44.

Ik haalde een paar keer diep in en uit toen ik eindelijk aangekomen was op de luchthaven. Met zo’n drietal koffers achter me aan volgde ik de stroom mensen die me naar de plaats zouden brengen waar vrienden en familie de reizigers opwachtten. Natuurlijk verliep dat niet erg gemakkelijk met die koffers en nog eens een handtas. Ik kreeg het er behoorlijk warm van. Al die mensen en drukte om me heen, het beviel me niet echt. Als ik niet oplette en diep adem nam, zou ik vast weer verschrikkelijke hoofdpijn krijgen. Het was me al een klein mirakel dat ik de vlucht overleefd had zonder problemen. Ik had dat ook niet echt veel tijd gehad om me zorgen te maken over mijn gezondheid, aangezien er een vrouw van middelbare leeftijd naast me had gezeten die het zo noodzakelijk vond om mij haar hele levensverhaal te vertellen. Het klinkt misschien vreemd, maar ik vond ze nog aardig ook. Ze verdreef te tijd en nam de spanning en zenuwen weg, althans voor even.
Na een tijdje kwam ik eindelijk aan in de open ruimte. Ik zuchtte verveeld bij het zien van de vele mensen die stonden te wachten. Hoe moest ik daar ook maar iemand in gaan terugvinden? Bovendien wist ik niet eens waar ze precies op me zouden wachten. “Kijk even uit wil je!” riep een meisje met lang donkerbruin haar. Ik was zodanig hard aan het zoeken geweest naar een bekend gezicht dat ik tegen haar op gelopen was. “Sorry”, mompelde ik gemeend, maar ze bleef me vuil af kijken. Ik liep door en rolde ondertussen met mijn ogen. Weer zo’n fake barbiepop met extentions. Wat had ik een hekel aan dat soort mensen. Ik gleed met mijn ogen over de hele rij mensen die achter de hekken stonden, maar geen van hen was Bill of Tom. Een vloed van ontgoocheling overspoelde me. Waren ze mij vergeten? Had Bill een ander? Nee, ik mocht dat niet denken. Ik beet op mijn onderlip en woog verschillende opties af. Was die sukkel van me misschien zo dom geweest om het ticket verkeerd te boeken? Ik zuchtte toen ik bedacht dat dat ook niet kon, aangezien zijn vlucht twee uur vroeger aankwam dan die van mij. Hij moest dus wel juist geboekt hebben, tenzij hij zelfs zijn eigen vlucht verkeerd geregeld had.
De menigte mensen rondom me werd langzaam maar zeker kleiner en ik keek toe hoe de passagiers enthousiast onthaald werden door vrienden en familie. Hier en daar zag ik mensen een traantje wegpinken. Het ontroerde me, maar anderzijds werd ik steeds angstiger. Straks bleef ik hier nog alleen over. “Komaan Bill, steek die verdomde kop van je eens uit”, vloekte ik binnensmonds. Toen ik doorhad dat noch Tom, noch Bill zich tussen de menigte bevond, besloot ik maar om me met mijn hele hebben en houden naar de stoeltjes te verplaatsen. Het leek me beter om even te wachten en om ondertussen ook even op adem te komen. Ik zette de koffers langs me, waardoor er al zeker niemand meer naast me kon komen zitten. Ik staarde doelloos naar de mensen die voorbijkwamen en een enkele keer meende ik Bill’s haar ergens zien uit te schieten, maar ik kwam er al gauw achter dat ik me vergiste. Nu dat ik er eens beter over nadacht, leek het me wel logisch dat ze zich niet tussen de menigte bevonden hadden, want dan zouden ze namelijk bestookt worden door fans en opdringerige mensen. Alleen, hoe moest ik hen nu gaan vinden? Wat moest ik doen? Waren zij mij ook aan het zoeken? Ik was in Berlijn, had geen flauw idee waar ik naartoe moest, had niets bij om te eten en werd gek van de zenuwen. “Juffrouw?” Ik staarde naar een paar net gepoetste zwarte schoenen. Langzaam tilde ik mijn hoofd op en keek ik de man in uniform voor me vragend aan.