15.

Toen ik bijkwam voelde ik niets anders dan pijn. De duisternis was verdwenen, maar mijn hele lichaam voelde stijf en pijnlijk. Alsof ik gisteren een marathon had gelopen of met te zware gewichten had getraind. Ik wilde mijn ogen openen, maar was me ervan bewust dat ik me niet kon bewegen, noch geluid maken. Het volgende waar ik me bewust van was waren twee warme handen die op mijn rug drukten. Najim’s handen, wist ik meteen. Ik kon maar niet geloven dat ik de controle op die manier verloren had. Sinds ik mijn krachten in de hand kon houden was dit niet één keer gebeurd. Natuurlijk had ik af en toe een paar steekjes laten vallen, maar de duisternis had nooit meer bezit van me genomen zoals het gisteren had gedaan. Beetje bij beetje voelde ik mijn krachten terug toenemen en ik wist dat het niet lang meer zou duren. Dat Najim me erbovenop zou helpen. Ik weet niet hoelang ik daar nog zo lang. Het konden enkele minuten of zelfs uren zijn. Mijn besef van tijd kwam pas terug toen ik me sterk genoeg voelde om mijn vingers een heel klein beetje te bewegen. En slechts enkele minuten later voelde ik me krachtig genoeg om mijn ogen te openen. Ik lag op mijn buik in een wit ziekenhuisbed. Ik was in de ziekenzaal en ik voelde me beroerd. Een kreun ontsnapte toen Najim zijn handen uiteindelijk van mijn ontblote rug haalde. ‘Gaat het een beetje?’ vroeg Najim aarzelend. ‘Nee.’ Kreunde ik. Voorzichtig ritste Najim mijn jurk dicht en draaide me om, zodat ik noodgedwongen mijn ogen moest sluiten voor het felle licht. ‘Hoe kon je dit nu laten gebeuren? Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Er is oorlog uit gebroken, er zijn héél erg veel relaties kapot gemaakt en ik wil niet weten hoeveel doden er zijn. Je weet dat je de controle niet mag verliezen!’ De woede en bezorgdheid weerklonken in elk woord. En toen brak er iets in me. Ik hees mezelf overeind en negeerde de afkeurende geluiden die mevrouw Pleister maakte. ‘Nou, misschien moet jij eens nadenken waar je prioriteiten liggen! Waarom heb je me eigenlijk geholpen? Je verspild toch alleen maar je tijd aan mij! Patty mist je vast, waarom ga je haar niet vergezellen met je aanwezigheid?’ Het was eruit voor ik het besefte en ik zag in zijn ogen iets veranderen. ‘Wat heeft Patty hiermee te maken?’ vroeg hij verbaasd. ‘Als je haar belangrijker vind dan onze verjaardag moet je dat zelf maar uitzoeken!’ En weg was ik. Ik zocht steun aan de muren toen ik de ziekenzaal uitliep, de gang op. Hij kwam me niet achterna. Het eerste wat ik deed was aan een leerling vragen welke dag het was. Het was woensdag. Ik was drie dagen buiten westen geweest. Daarna strompelde ik naar mijn kamer en draaide de deur in het slot. Ik wilde nu helemaal niemand zien. Met mijn gitaar ging ik langs uit op bed liggen. Ik sloeg enkele akkoorden aan maar kon niet worden afgeleid door de muziek waar ik normaal volledig in opging. Ik kon geen woorden vinden voor wat ik nu voelde. Ik sloot mijn ogen even en voelde meteen de vermoeidheid weer bezit van me nemen. Al mijn spieren en gewrichten deden pijn en mijn hoofd barste van de hoofdpijn. Waarom moesten alle ellende altijd op mij afkomen? ‘Noémi?’ Najims stem was gevuld met schuldgevoel en bijna opende ik deur…Bijna. ‘Luister oké, ik was onze verjaardag helemaal vergeten. Kom op, open de deur. Ik heb een cadeautje voor je.’ ‘Is het hetzelfde cadeau als vorig jaar?’ vroeg ik. ‘Nou, niet echt nee.’ Bekende hij aarzelend. ‘Dan hoef ik het helemaal niet!’ snauwde ik kwaad. Om nog een stapje verder te gaan sprong ik recht en gritste zijn cadeautje uit mijn koffer. Ik opende de deur, keek in Najims opgeluchte gezicht, duwde hem het pakje in zijn handen en zei ‘Nog een gelukkige verjaardag.’ Voordat ik de deur voor zijn neus dichtgooide. ‘Kom op, Noémi. Het spijt me! Ik had het gewoon zo druk en ik verloor alle besef van tijd. Als ik het geweten had zou ik je nooit hebben laten zitten om met Patty uit te gaan.’ Patty, weer eens Patty. ‘Luister, oké. Laat het me gewoon uitleggen. Ik weet dat het geen excuus is, maar ik vind Patty echt heel leuk. En…ik denk dat ik van haar hou. Niet zoals ik van jou hou, maar, nouja. Ik kan me geen leven zonder haar voorstellen en ik dacht…misschien wil ik wel voor altijd bij haar blijven. Ik heb nog nooit zoiets iemand gevoeld.’ Meteen gooide ik de deur open. ‘Wat zei je daar?’ vroeg ik verbaasd. ‘Laat het me eerst uitleggen voordat je kwaad word, alsjeblieft.’ Smeekte hij. Ik zuchtte en liet hem verslagen binnen. ‘Vertel.’ Beval ik. ‘Nou, kijk. God, ik weet niet hoe ik moet beginnen.’ Zuchtte hij. ‘Kijk, sinds ik Patty leerde kennen voel ik me helemaal anders. Weet je nog dat ik je vertelde dat ik me soms zo leeg voelde, alsof er iets miste in ons leven? Wel, sinds ik Patty ken is die leegte verdwenen. Ik hou van haar en ik denk echt dat ze de ware voor me is. Ik heb nog nooit zoiets voor iemand gevoeld. En ik denk gewoon niet dat ik nog zonder haar zou kunnen leven. Ik heb er lang over nagedacht en ik denk dat het tijd is om een nieuwe wending in ons leven te nemen. Ik leef al zo lang op deze manier dat ik het amper nog kan verdragen. Ik wil weer vrij zijn, weer het bloed door mijn aderen voelen stromen en eens echt kunnen leven. Ik wil bij haar blijven. Ik wil samen met haar opgroeien, met haar trouwen en uiteindelijk samen sterven. Begrijp je dat?’ Ik kon geen woord uitbrengen. Hij hield van Patty. Najim hield van Patty. Niet zoals hij andere meisjes leuk vind, maar hij houd echt van haar. Echte liefde. En ik wist dat Patty ook van hem hield. Ik wist het, maar waarom was het dan zo moeilijk te accepteren. ‘Je wilt me achterlaten, voor haar?’ vroeg ik, alsof ik het pas kon geloven als de woorden over mijn lippen kwamen. ‘Ik hou van haar.’ Hij sloeg beschaamd zijn ogen neer. ‘Je kan niet van haar houden, snap je dat dan niet? Het kan niet! Zij zal ouder worden, zij zal doodgaan en jij zal voor altijd blijven zoals je bent.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat bedoelde ik niet. Noémi, ik denk dat ik er klaar mee ben. Ik wil dit niet meer. Ik ben bereid mijn krachten op te geven zodat ik samen met haar oud kan worden.’ Natuurlijk had ik geweten wat hij bedoeld had, maar toch had ik het niet willen geloven. Ik wende mijn gezicht af en staarde door het raam. Ik wilde tegen hem schreeuwen, hem smeken om bij me te blijven. Maar wie was ik om hem zijn geluk te ontzeggen? ‘Ik moet mijn lessen van deze week herbekijken. Door die gemiste lessen zitten we helemaal achter op schema. Ik denk dat ik dat nu maar ga doen.’ Hij zuchtte maar stond toch op. ‘Denk er gewoon over na, oké? Je zou niet alleen moeten zijn. Je kan iemand zoeken met wie je verder zou willen gaan. Waarom kan Draco…’ ‘Nee, ik zou nooit iemand anders vervloeken met dit leven. Als jij dit opgeeft, ga ik alleen verder.’ Ik rommelde door mijn papieren als teken dat ik wilde dat hij weg ging, en uiteindelijk hoorde ik de deur in het slot vallen. Meteen zakte naar beneden tegen de muur. Een gapend gat in mijn hart, maar geen tranen. Ik zou Najim hem zijn geluk gunnen, ik zou hem laten gaan en accepteren dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zal zien. En ik zal accepteren dat ik de rest van mijn leven in mijn eentje zal moeten rondzwerven.