Chapter 41. Lost on purpose

Justins pov:

De bel gaat en ik schrik wakker. Naast me opent Faith haar ogen even waarna ze weer in slaap valt. Ik loop naar beneden en trek de deur open. Daar staan Christian en Ryan. 'Zo dude, wat zie jij er moe uit,' zegt Christian. 'Net wakker,' gaap ik. Dan valt mijn oog op een meisje dat achter ze staat. Ze heeft lange lichtblonde haren en grijze ogen. Ze lijkt net een skelet, zo dun is ze. 'Wie is dat?' vraag ik. Ryan bloost heel even. 'Dit is Angel. Ik vond haar in het park. Ze is op zoek naar haar vriendin die heel ziek zou zijn en dat zou Faith zijn.' De blik in zijn ogen als hij naar haar kijkt heb ik nog nooit gezien. 'Ze ligt volgens mij nog te slapen, maar jullie kunnen we even binnenkomen hoor,' zeg ik. 'Ik ben Justin,' zeg ik tegen het meisje. 'Ik ben Angel,' antwoord ze met een lieve glimlach. Ik loop naar boven, naar de kamer van Faith. Zachtjes open ik de deur. 'Ben je al wakker?' vraag ik. Ik zie Faiths ogen naar me kijken en loop naar het bed toe. 'Er is iemand voor je. Zal ik haar hiernaartoe laten komen?' fluister ik. Ze kijkt me verbaasd aan en knikt. Ik open de gordijnen een beetje zodat kleine zonnestralen de kamer binnenkomen. Daarna loop ik weer naar beneden, waar ik Angel wenk met me mee te komen. Ik neem haar mee naar Faiths kamer en laat haar naar binnen gaan. Dan loop ik weer terug naar beneden.

Faiths pov:

In de deuropening staat ze. Het meisje dat ik jaren geleden heb achtergelaten. Haar haren zijn nog steeds prachtig blond, maar ze is dun geworden. Nog dunner. 'Faith,' zegt ze met een schorre stem. Ze loopt eerst langzaam naar me toe. Dan begint ze te rennen en valt ze in mijn armen. Tranen stromen over onze wangen. 'Ik heb je zo gemist. Ik was helemaal alleen,' snikt ze. 'Ik moest wel. Anders..' Mijn zin maak ik niet af. Dat hoeft ook niet. Angel weet precies wat er in me omgaat. Mijn beste vriendin. 'Woon je nog steeds in het weeshuis?' Ze schud haar hoofd en bijt op haar lip. 'Ze zijn erachter gekomen en me in een kliniek geplaatst. Het is er vreselijk. Helemaal niemand die je begrijpt. Niemand die begrijpt dat je gewoon dik bent. Ze voeren je caloriebommen en we moeten elke week op de weegschaal. Het is er écht vreselijk,' vertelt ze. 'Ik wou dat je bij me was al die tijd.' Ze kijkt me even aan. 'maar jij heb het veel erger,' zucht ze. Er valt een stilte. 'Is dit allemaal de schuld van Het?' Angel is de enige die ik het heb verteld. Ik knik. 'Ik blijf vanaf nu bij je. Ik kan niet zonder jou. Het boeit me niks dat het mijn einde kan betekenen. Jij bent de enige die mij begrijpt,' zegt Angel. De tranen springen weer in mijn ogen. Er valt een stilte. 'Faith?' haar stem klinkt twijfelend. 'Houd jij van Justin?' Een tweede stilte. Ik voel mijn ogen een beetje dichtvallen. Dan word er zachtjes op de deur geklopt. Justin verschijnt vanachter de deur. 'Stoor ik?' 'Nee hoor,' zegt Angel glimlachend. 'Je moet zo nog even wat eten. Wil je nu naar beneden? Ryan en Christian zijn er ook,' zegt hij. Ik knik. Hij loopt naar me toe en tilt me zachtjes in mijn rolstoel. Angel volgt ons met haar ogen en er staat een stiekem lachje op haar gezicht.