14.

Noémi.
Zijn ogen waren gefixeerd op de mijne en ik hield mijn adem in. Mijn hart bonkte in mijn keel en zijn lippen waren zo dichtbij. God, wat was hij toch leuk. Hij was knap en lief en fantastisch… Waarom kust hij me nou niet gewoon? Ho, wacht eens even. Hoezo wilde ik dat hij me kuste? Meteen kwam ik overeind en ik sprong van het bed af. Nee, deze gedachten mag ik absoluut niet hebben. ‘Ik denk dat je beter gaat, Draco. Ik heb nog een heleboel te doen.’ Zei ik snel. Meteen voelde ik spijt omdat ik wist dat ik hem teleurgesteld had. Maar het was beter zo, ik kon gewoon niet verliefd op hem zijn. Het mocht niet, het is onmogelijk. God, wat haatte ik mijn afkomst. Wat haatte ik wie ik ben. Een traan gleed over mijn wang maar ik veegde hem snel weg. Ik wou dat ik iemand had waar ik erover kon praten, iemand die me in zijn armen neemt en zou zeggen dat alles goed komt. Najim! Voor ik er goed en wel over nagedacht had was ik al opweg naar de vertrekken van zwadderich. ‘Bloed zuiver!’ zei ik zodra ik aan de doorgang kwam. Het portret vloog meteen open en ik stapte kalm de leerlingenkamer binnen. Najim kwam net de trap afgelopen. ‘Hé, Najim! Kunnen we even praten?’ vroeg ik meteen, ik wist dat hij meteen aan me zou zien dat er iets was. Hij zou in mijn ogen kijken en het weten. ‘Het spijt me, maar ik had Patty beloofd haar te helpen met een spreuk die we net geleerd hebben bij gedaanteverwisseling. Ik zie je morgen wel, goed?’ En weg was hij. Verstijfd bleef ik staan. ‘Hij had geen tijd voor me? Ik probeerde me de laatste keer te herinneren dat hij geen tijd voor me had gehad, maar erg ver kwam ik niet. We hadden altijd al alleen op elkaar vertrouwd. Hij was de enige die ik had, en ik zou ook de enige voor hem moeten zijn. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Woedend stampte ik de leerlingenkamer uit, op weg naar mijn kamer. Dit kon toch niet mogelijk zijn! Liet hij me zitten voor zo’n dom kind? Dat kind dat huilend op de gang had gezeten omdat ze zichzelf lelijk vond, het kind waarvan ik het zelfvertrouwen had opgekrikt en het kind dat ik altijd hielp met haar huiswerk en vragen over Najim? Natuurlijk wist ik wel da ze veel tijd samen doorbrachten en dat Patty tot over haar oren verliefd op hem was. Maar daar was niets vreemds aan, Najim schiep wel vaker een goede band met een meisje. Maar nog nooit had hij iemand anders boven mij gekozen. Nog nooit had hij laten blijken dat iets anders belangrijker was dan ik. Waarom voelde ik me plots zo verloren, zo alleen? Ik plofte neer op mijn bed en sloot mijn ogen. Waar had ik dit aan te danken? Wat had ik verkeerd gedaan? Tranen vulden mijn ogen en al snel liepen de tranen over mijn wangen. Een zachte snik ontglipte me en toen kon ik niet meer stoppen. Luid snikkend verstopte ik mijn hoofd in mijn kussen.

Ik zink weg in een wollige duisternis, een dikke, verstikkende duisternis. Ik wil ontsnappen maar kan me niet bewegen, wil schreeuwen maar weet niet hoe. Een gesmoorde kreet. En nog één en nog één. Niet luid genoeg om anderen wakker te maken maar, op den duur, hard genoeg om er zelf wakker van te worden.
Ik leef, alles is goed met me. Maar met die gewurgde doodsangst vastgeschroefd in mijn keel en mijn hart dat zo snel en hard slaat dat het pijn doet, is de duisternis echter dan mijn bed.

De hele zondag sloot ik mezelf op in mijn kamer. Draco was twee keer langs gekomen, maar hij was ook weer vertrokken met de gedachten dat ik er niet was. Najim had ik niet één keer gehoord vandaag. En dat was dan nog hetgeen me het meeste kwetste. Vandaag was het zondag elf december. En elf december was mijn verjaardag. Nog nooit was hij mijn verjaardag vergeten. De voorbije 1702010jaar (één miljoen, zevenhonderdtwee duizend en tien) had hij niet één keer mijn verjaardag gemist. Hoe kon hij dan ook vergeten dat hij en ik op dezelfde dag jarig zijn? Maar toen de avondschemering viel en Najim nog steeds niet was komen opdagen, verloor ik de hoop. En toen ik even later een blik uit het raam wierp, kon ik duidelijk de silhouetten van Patty en Najim aan het meer onderscheiden. Tranen van woede borrelde in me op. Ze wilde mijn broer van me afnemen. Maar dat zou ik niet laten gebeuren! Hij was van mij!

Plotselinge steken van pijn deden me in elkaar zakken. In flitsen zag ik dingen die ik niet wilde zien, die ik probeerde buiten sluiten. Oorlog in Iran, Gebroken stelletjes, dreuzels die raketten afvuren en hopeloos veel ongeluk. Duisternis. Een duivelse duisternis die me helemaal in bezit leek te nemen. En pijn. Hun pijn, mijn pijn. Ik ademde in schokken en sloeg mijn armen om mezelf heen om me bij elkaar te houden. Ik had het gevoel alsof als ik mijn armen weg zou halen, ik helemaal uit elkaar zou vallen. Een schreeuw, mijn schreeuw. Een echo die de duistere nacht in vloog en toen helemaal niets meer. Niets dan duisternis.