13

Hij slikte en keek me strak aan. Langzaam schudde zijn hoofd. Ik zuchtte opgelucht.
'Maar het is wel een paar keer bijna gebeurd.' fluisterde hij beschaamd. Geschrokken keek ik hem aan. Nu was ik de gene die moest slikken.
'De anderen waren elke keer net op tijd.' fluisterde hij, en hij staarde naar iets. Ik keek voorzichtig opzij, maar ik zag niks bijzonders. Ik keek hem weer aan en hij keek weer naar mij.
'Ik... Ik... Het spijt me.' fluisterde hij zachtjes. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ook al was het heel simpel.
'Het geeft niet.' mompelde ik zachtjes. We keken elkaar voor een lange tijd aan.
'Ik moet zo even gaan.' bekende hij. Ik knikt een keek hem vragend aan.
'Jagen.' mompelde hij voorzichtig. Ik kromp eventjes ineen bij het woord maar knikte toen opnieuw. Voordat ik het wist stond hij bij de balkon deuren en keek hij me glimlachend aan.
'Doe geen rare dingen, ik kom straks nog wel even terug.' grinnikte hij. Ik knikte en zwaaide een beetje doelloos. Hij begon te lachen en verdween toen. Ik draaide me op mijn buik en verstopte mijn gezicht in mijn kussen.
'Ik. Ben. Zo. In. De. War.' gromde ik geërgerd in mijn kussen. Zo bleef ik een tijd liggen. Ik had geen idee hoelang, maar het was vast lang. Ineens klonk er getik op mijn raam. Verbaast kwam ik overeind en keek ik naar de balkondeuren. Er stond niemand? Langzaam stond ik op en strompelde ik naar de balkon deuren. Ik deed ze open en liep het duister in. Ik keek over de balkon reling. Ik zag geen enkele schim. Ik zag nog net een flits het bos in gaan.
'Jasper?' fluisterde ik. Ik kreeg geen antwoord. Juist, ik draaide me om en liep mijn kamer in. Ik sloot de balkondeuren en pakte een dik vest uit mijn kast. Ik liep zachtjes naar beneden. Mijn ouders zaten in de keuken hoorde ik. Ik pakte mijn schoenen en deed ze snel aan. Ik opende voorzichtig de deur en trok hem stilletjes dicht. Ik trok een sprint naar het bos toe, en toen ik uitzicht was begon ik te lopen.
'Jasper?' siste ik nog eens. Weer kreeg ik geen reactie. Ik liep stevig verder. Achter me klonk zacht gesis. Ik draaide me met een rotvaart om.
'Jasper?' vroeg ik nog eens angstig. Dit had geen nut, er was zeker iemand in het bos. Maar het was Jasper niet. Of nou-ja die zat ook ergens in het bos, maar niet hier in de buurt. Denk ik. Bah, dit was te verwarrend.
'Focus.' mompelde ik streng tegen mezelf. Ik liep langzaam achteruit toen ik opnieuw gesis hoorde. Ineens draaide ik me om en begon te rennen. En spottende lach klonk door het bos. En voor dat ik het wist viel ik neer van de pijn. Ik kronkelde heen en weer en spande mijn rug. Zachtjes kreunde ik van de pijn en langzaam begonnen er ook tranen te komen. En toen stopte de pijn, zo snel als de pijn was gekomen. Ik lag in het bos, op de grond in de modder te hijgen. Deze pijn... Ik had hem de laatste paar weken vaker gehad... Ik kwam moeizaam overeind. Een beeldschoon meisje met een blonde knot in haar haren kwam grijnzend achter een boom vandaan. Nu ik wist wat Jasper was, kon ik in één opslag zien wat zij was. Maar er was iets anders aan haar. Ik bestudeerde haar grondig terwijl ik voorzichtig achteruit kroop. Ik stond langzaam op. Zou ik nog een poging wagen? Zou ik rennen? Ik zuchtte, ik zette dan maar alles op alles. Opnieuw probeerde ik weg te rennen.
'Poging twee; mislukt.' siste iemand ineens in mijn oor en opnieuw lag ik op de grond te kreunen van de pijn. Ze snoof en siste zachtjes. Ze stapte langzaam dichterbij. De pijn hield op, maar ik was te moe om ook maar één begin te maken. Ik had volgens mij zelfs spierpijn. Ze knielde naast me neer en ik keek me grijnzend aan.
'Vaarwel.' glimlachte ze. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en ik wachtte op mijn dood. Maar de dood kwam niet, de pijn kwam niet. Voorzichtig deed ik één oog open. Ik zag Jasper, Edward en Emmett staan. Ik keek tussen ze door en zag nog net het meisje staan. Ik kroop angstig achteruit. Ik stond langzaam op en strompelde weg. Ik zou wegrennen maar viel weer op de grond van de pijn.
'You gotta be kidding me.' kreunde ik. Ik dacht dat het drie keer scheepsrecht was! Ik bleef nu gewoon liggen, wachtend tot het over was. Ik sloot mijn ogen, ik voelde nog een paar laatste tranen over mijn wangen en toen stopte het op.
'Yasmine?' werd er zacht gefluisterd. Ik deed voorzichtig mijn ogen open. Bezorgd keek Jasper naar me. 'Ze is weg.' fluisterde hij zachtjes. Ik knikte en zuchtte opgelucht.
'Kom ik breng je naar huis.' zei hij en hij stak zijn hand uit. Ik nam zijn hand en hij trok me soepel overeind. Voorzichtig nam hij me op zijn rug en schoot hij er vandoor. De hele weg heb ik niks gezegd. Hij ging dit keer gewoon door de voordeur. Mijn ouders zouden niks merken. Hij maakte geen geluid en was te snel om te zien. Toen we op mijn kamer waren zette hij me mijn bed en kwam hij voorzichtig naast me zitten.
'Bedankt.' zei ik een beetje afwezig.
'Geen dank.' mompelde hij. Er was een lange akelige stilte.
'Ik ga zo maar eens slapen denk ik.' fluisterde ik. Hij knikte en we maakten beide geen beweging. Uiteindelijk stond ik op en ik pakte mijn pyjama van de grond.
'Dan ga ik zo maar.' mompelde hij. Ik keek hem aan, in zijn ogen was een kleine teleurstelling te zien. Ik zuchtte.
'Wil je anders blijven vannacht?' vroeg ik. Hij keek me verbaast aan, maar glimlachte toen. Hij knikte, 'Graag.' zei hij. Ik glimlachte ook, zijn lach was aanstekelijk. Of het was gewoon zijn gave, maar daar dacht ik liever nu niet aan. Dat verpeste het moment dan weer. Hij keek weg toen ik me begon om te kleden. Ik kroop langzaam onder de dekens. Hij schopte zijn schoenen uit en kwam naast me liggen. Ineens werd er voorzichtig op het raam getikt. Ik kromp ineen.
'Rustig maar, het zijn Carlisle en Emmett maar.' mompelde hij. Ik fronste en keek hem aan.
'Voor de zekerheid.' mompelde hij ongemakkelijk. Ik knikte en keek hem strak aan. Een moe gevoel overspoelde me en mijn ogen vielen langzaam dicht. Ik hoorde nog net hoe de balkon deuren open gingen. En ineens wist ik het verschil tussen Jasper en de meisjes vampier in het bos.
De ogen.