#44. - HOOFDSTUK 6

“Eindelijk”, zuchtte ik toen ik mezelf liet neervallen op de donkerroodgekleurde stoel. Ik sloot mijn ogen en liet mezelf op adem komen. Het was moeilijk geweest om alles op tijd klaar te krijgen, maar het was me uiteindelijk gelukt. Ik had mijn voorzorgen genomen. De dokter had voor me al een afspraak gemaakt bij een dokter in Berlijn. De nodige gegevens zouden zo snel mogelijk verzonden worden. Ik had tot nu toe nog geen medicijnen genomen, aangezien die toch verschillend waren dan in België. Het leek mij dan ook beter om nog even te wachten met een behandeling, want die zou in twee weken tijd toch zo goed als niets uitgehaald hebben. Met mijn ouders had ik nog steeds ruzie. Zij wilden niet dat ik bij Bill ging wonen en ik was kwaad op hen, of eerder gezegd teleurgesteld. Ik kon het niet helpen, maar ik nam het ze toch een beetje kwalijk dat ze me al die tijd niets verteld hadden. Mijn leerkrachten hadden het geweten, ouders van vrienden, de halve familie… Ah ja, ik hoopte dat het snel weer zou overwaaien. Mijn stemming was de laatste weken erg wisselvallig geweest, waardoor ik een paar keer uitgevlogen was tegen mijn ouders via de telefoon. Ik hoopte dat ze het me zouden vergeven, want ik wist dat het zwaarste nog moest komen en ik zou hun steun wel kunnen gebruiken. Lana was de hele tijd bij me gebleven, wat ik enorm waardeerde. Ze had heel wat tranen, woedeaanvallen en gejammer van me moeten incasseren en toch wist ze me altijd te troosten. Nu dat ik eindelijk klaar was om aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen, een hoofdstuk met Bill, voelde ik me een stuk beter. Ik voelde me wel uitgeput, maar dat was van al het stressen. Ik was bovendien zo blij dat ik Bill weer zou terugzien dat ik een flinke dosis kracht gekregen had om te vechten. Ik gleed met mijn hand in mijn jas, op zoek naar mijn Ipod. In mijn jaszak zat nog steeds het briefje dat hij bij de vliegtuigtickets gestoken had. Ik had het elke dag wel honderd keer herlezen, maar ik kon er maar niet uit opmaken wat hij precies bedoelde met ‘voorzorgen nemen’. Uiteindelijk was ik maar op mijn gevoel afgegaan. Ik had werkelijk bijna alles meegenomen dat tot mijn persoonlijke bezit hoorde. Winter – en zomerkleren, de avondjurken die ik had, fotoalbums en alle andere niet levensnoodzakelijke dingen die ik ook nog had. Geen idee of hij dat bedoelde, maar ik kon niets beters bedenken. Hij had maar duidelijker moeten zijn. Een zucht verliet mijn mond terwijl ik de oortjes inbracht en op zoek ging naar rustige muziek. Ik sloot mijn ogen en wachtte ondertussen gespannen af tot het vliegtuig eindelijk de lucht in zou gaan. Hopelijk belandde ik deze keer niet weer in het toilethokje.