Up to the Capitol 2.4

Het water begon koud te worden, dus ik stapte uit het bad droogde me af en trok makkelijk zittende kleding aan. Ik had nog een kwartier voor we aan het diner zouden gaan, maar ik wilde niet in de coupé blijven. Ik ging de smalle gang van de trein in. Waar ging ik heen?
Misschien was dit de gelegenheid om met Demian te gaan praten?
Ik liep richting zijn cabine en klopte aan. Er werd niet gereageerd. Voorzichtig deed ik de deur open. De cabine was leeg. Vreemd. Misschien was hij bij Sloan? Ik liep naar de volgende cabine.
Ik opende de deur. Sloan leek te schrikken. Ik zag haar nog snel over haar gezicht wrijven.
Haar ogen waren helemaal rood van het huilen. Dit was de eerste keer dat Sloan niet als een ijskoningin haar emoties in bedwang probeerde te houden. “Sorry,” zei ze zacht.
Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Ik wist precies hoe ze zich voelde. “Sloan, jij hoeft helemaal geen sorry te zeggen. Ik zat hier vijf jaar gelden ook zo. En ik moet trouwens sorry zeggen. Ik had moeten kloppen.”
“Ja, dat had je inderdaad wel even kunnen doen.” Terwijl ze dat zei, toverde ze een kleine glimlach op haar gezicht. Ik glimlachte terug naar haar.
Het ijs tussen Sloan en mij bleek gebroken te zijn. Er werd op de deur geklopt. “Binnen,” zei Sloan. De deur ging open en Demian stond in de deuropening. “Stoor ik?” vroeg hij toen hij mij zag. “Nee, hoezo?” vroeg Sloan. “Gaan jullie dan mee eten?”
We knikten beide. Van dit alles had ik best honger gekregen.

Daar zaten we dan aan de grote tafel, die midden in de coupé stond. Het was weer opvallend stil. Ik zat naast Annabel, Sloan en Demian zaten tegenover ons. Onze borden waren nog leeg, maar daar zou zo verandering in komen. Annabel drukte op een paar knopjes en de Capitool bediendes stroomden de coupe binnen. Binnen enkele minuten was de tafel gevuld met te veel eten.
Ik zag Sloan met grote ogen naar dit alles kijken. Ik wist dat ze bij de familie Adelear nooit het geld hadden om een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. De bediendes verdwenen weer net zo snel als ze ook gekomen waren. “Nou, eet smakelijk,” zei Annabel. Sloan stortte zich gelijk op het eten. Broodjes, vlees, toetjes, ze gooide het allemaal op haar bord. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden. Aan Demian daarentegen, zag je dat hij een hele andere opvoeding had gehad. Hij legde een stuk zalm op zijn bord met wat groente. Hij pakte zijn mes en vork en begon te eten. Sloan propte haar eten naar binnen met haar vingers. Annabel zag ik steeds roder worden. “Wat? Ik heb honger, ja,” zei ze met volle mond, toen ze ons zag staren. Annabel zei niets, maar leek alleen nog maar bozer te worden. Ik begon te lachen.
“Je hebt ook echt geen manieren, hé,” zei Annabel boos.
Sloan bleek zich te schamen, want ze kleurde rood en liet alles uit haar handen vallen.
Ze veegde haar handen af aan het servet en staarde naar het glimmende zilveren bestek, dat naast haar bord lag. “Gewoon van buiten naar binnen werken,” zei Demian zo zacht mogelijk tegen haar.
“Dank je,” zei ze zacht terug. Ze pakte het bestek maar het ging net zo snel naar binnen als eerst en ze had haar ellebogen op tafel.
Annabel's woede was wat afgenomen, maar ze keek nog steeds minachtend naar Sloan.
“Ik kan niet meer,” zei Sloan, toen ze haar bord leeg had. Ze zei het net alsof ze elk moment alles weer uit kon kotsen. “Ik hoef ook niet meer,” zei Demain. “Goed. Als jullie dan toch klaar zijn, dan gaan we de herhalingen van de boetes kijken. Zodat we kunnen zien wie jullie tegenstanders zijn.” Aan Demain en Sloan hun gezichten te zien, hadden ze er niet veel zin in. “Jullie willen toch wel weten wie jullie tegenstanders zijn, zodat we een goede strategie kunnen bedenken?” vroeg ik ze.
Ze knikten beide een beetje zenuwachtig, omdat ze niet wisten wat ze te wachten stond. “Nou, kom op dan.”

“Man, die jongen uit District 2 is echt een bullebak,” zei Demian met een trilling in zijn stem.
“Hoe gaan we die ooit omleggen?”
Dat was zeker iets waar we over na moesten denken. De jongens uit de beroepsdistricten zagen er allemaal abnormaal groot uit en de meiden zagen eruit als sluw en gevaarlijk. Welke tactiek zou voor Sloan en Demain de juiste zijn?
Samen werken, met z’n tweeën? Of met de beroeps? Nee niet de beroeps, dat zou zeker hun dood betekenen.
Het gezicht van het meisje van district 7 bleef in mijn hoofd hangen, maar dat kwam misschien doordat ze op mijn oudere zus, Liza, leek.
De tributen van district 12 zagen er ook niet verkeerd uit dit jaar, maar ik gaf ze geen kans. Sponsors lieten het bij hen altijd afweten.
“Nou, jullie hebben een stel mooie tegenstanders,” zei Annabel toen ze de TV uitzette.
Demain begon te gapen. “Ik denk dat ik maar eens naar bed ga,” zei hij, “Sloan ga je mee?”
Ik zag haar eest even twijfelen, “Ja, dat is misschien het verstandigste.”
Ik wist wel waarom ze liever niet naar bed wilde. Morgen waren we weer een stap dichterbij de start van de spelen. De dag dat ze arena in ging en moest proberen te overleven.
“Welterusten,” zei ik tegen ze allebei. “Ja, tot morgen.”
En ze vertrokken naar hun cabine. “Heb je al een tactiek bedacht?” vroeg Annabel.
Ik schudde van niet, “Nee. Maar ik heb nog even, omdat ik waarschijnlijk toch niet kan slapen.”
“Maar het is, denk ik, toch wel het verstandigste om ze samen te laten werken.”
“Als je maar weet dat ik het wil weten voordat we de trein uit stappen,” zei ze streng. Daarna stond ze op en liep weg. Zonder een 'welterusten' of 'tot morgen' te zeggen.