Because you were/are special to us/me (ftsk) 10

‘Hey jongens, ik ben goed aangekomen in België. Bedankt voor de afgelopen 2 maanden. Het ongeval was wel een minpuntje waardoor ik flipte maar jullie hielpen me erdoor. Doe de groetjes aan Kyle. Dikke kus van Elisa’ laat ik achter iop hun website. Samen met mijn e-mailadres zodat ze me kunnen terugsturen. Daarna ga ik meteen slapen.



‘Hey, we zijn blij dat je goed bent aangekomen. We zullen Kyle de groetjes doen. We missen je nu al heel erg en hopen je snel terug te zien in Amerika. Anders komen deze zieke kinderen België onveilig maken. Vele kusjes van ons allemaal. Kent, Marc, Jonathan, Austin, Caleb en natuurlijk ook Kyle’ lees ik de volgende ochtend. ‘Hey, ik heb niet zo goed nieuws, mijn ouders willen niet meer naar Texas komen omdat ze vinden dat het onbeleefd van me was dat ik zoveel met julli bezig was. Het is ook nog niet zeker dat we naar ergens anders in Amerika zouden gaan. Zeggen jullie alsjeblieft nog niets tegten Kyle? Het was voor hem al moeilijk te aanvaarden dat ik moest vertrekken. X Elisa’ Ik wil hen volgend jaar verrassen daarom lieg ik even. ‘Hey, zelfs als je niet zou gevraagd hebben te zwijgen tegen Kyle zouden e het nog doen. Hij is er echt het hart van in dat je hier niet meer bent. We begrijpen je ouders wel, ze kwamen naar hier op vakantie met jou en uiteindelijk was je altijd bij ons. We houden nog wel contact, toch? Xjes’ Ze geloven het, dat is goed. Ik stuur nog een mailtje terug en kijk wat tv.



Een jaar later sturen we nog steeds mails. Kyle mocht in oktober uit het ziekenhuis. De jongens hebben hem nog steeds niet gezegd dat niet meer naar Amerika kom. Ik ben wel benieuwd naar hun reactie.



“Elisa, ben je klaar? We gaan bijna vertrekken. Ben je zeker dat je alles meehebt?” dat is opnieuw mijn moeder die zoals elk jaar zenuwachtig rondloopt voor we vertrekken.



Als we uren later in Amerika zijn beginnen de zenuwen te komen om de jongens terug te zien. We krijgen de sleutels van onze kamers, ik laad snel alles uit en vraag meteen mijn ouders of ik de jongens mag opzoeken. “Ga maar naar het skatepark. De jongens zullen blij zijn.” Ik neem mijn skateboard en ga naar het skatepark. De jongens zijn er niet. Opeens bedenk ik dat ik helemaal niet gekeken heb of ze toevallig niet op tour zijn. Ik neem mijn skateboard op en wandel het skatepark uit na 2 uur skaten en niemand van de jongens gezien te hebben. Ik zet mijn skateboard op de grond en wil vertrekken. Zo een kluns als ik ben trap ik verkeerd en val op de grond. “Gaat het een beetje?” vraagt een bekende stem, de stem van een jaar geleden. “Hier en daar wat mijn maar het gaat wel, denk ik.” Antwoord ik. “Kyle Burns, Forever The Sickest Kids.” Stelt hij zich voor. “Elisa, fan van Forever The Sickest Kids.” Zijn ogen worden groot. “Elisa, je bent terug!” roept hij blij. “Ik heb je memist, heel veel zelfs.” Zegt hij wanneer hij me knuffelt. “Ik heb elke dag aan je gedacht” zeg ik terwijl ik nog een knuffel krijg. “Ik wil je graag aan iemand voorstellen.” Zegt hij vrolijk. “Kyle, wie is dat?” vraagt een blond meisje verontwaardigd. “Dit, sweetie, is Elisa. Ik ontmoette haar vorig…” hij wordt onderdbroken door haar. “Laat maar, de rest weet ik al.” Dan draait ze zich naar mij. “Ik ben Shana, Kyles vriendin.” Stelt ze zich voor. “Kom Kyle, we gaan naar huis.” Ze neemt hem bij zijn han en wil hem voort trekken. “Wacht nou even, ik heb haar al zo lang niet meer gezien.” Reageert hij. “Ik wil naar huis.” Protesteert ze. “Ik wil met haar bijpraten.” Houdt hij vol. “En ik wil naar huis.” Protesteert ze opnieuw. “Ze heeft zoveel voor me gedaan, ze betekent bijna evenveel als jij voor mij. Laat me alsjeblieft met haar bijpraten.” Blijft Kyle doorgaan. “Ik ben hier nog een maand. We kunnen op een andere dag nog bijpraten.” Stel ik snel voor wanneer ik merk dat mensen naar ons beginnen te staren. “Goed idee, wat dacht je van dag… NOOIT” snauwt Shana me toe. “Vandaag is prima.” Houdt Kyle nog steeds vol. “Om 4 uur wil ik je voor mij.” Ik heb het gevoel dat niet goed gaat aflopen. “Gaat niet, dan hebben we repetitie.” Shana wordt met de minuut roder van woede. “Oké, jij je zin. Waar gaan we naartoe?” vraagt ze. “Ik wou haar meenemen naar Jonathan, Kent, Austin, Marc en Caleb.” Zegt hij twijfelend. “Meteen na de repetitie thuis.” Beveelt ze hem. “Ja hoor.” Ze gaat weg en hij neemt me mee naar Jonathans hous. Onderweg belt hij iedereen dat hij een verrassing heeft en dat ze bij Jonathan verwacht worden.



“Waarom is Shana nu niet mee?” vraag ik hem meteen als hij gedaan heeft met bellen. “Jonathan zei ooit eens iets op haar kleding en haar karakter. Als Jonathan erbij is, is zij er vandoor.” Vertelt hij. “Wat als je op een dag moet kiezen tussen haar en de band?” Hij haalt zijn schouders op. “Als zij me op een dag voor die keuze zet dan kies ik voor de band. Ik hou echt van haar maar de band uit mijn leven bannen zou ik niet kunnen.” Ik knik eens. “Vertel eens, heb ik wat gemist in het afgelopen jaar dat ik in België zat?” Hij lacht eens. “Ik heb Shana leren kennen en je hebt ons en onze humor gemist.” Lacht hij. “En jullie hebben mij gemist.” Vul ik hem aan. Hij schudt zijn hoofd. “We hebben je niet gemist. We hadden veel, heel veel werk.” Legt hij uit. Ik vraag me af waarom ik hier opnieuw sta. Daarstraks zei hij nog dat hij me gemist heeft en nu zou hij me al helemaal niet gemist hebben. Verontwaardigd kijk ik hem aan. “Ondanks het vele werk hebben we je ultra-mega-kei-hard-ongelofelijk-veel gemist.” Gaat hij verder wanneer hij mijn gezicht ziet. “Je bent een pestkop.” Lach ik terwijl ik hem slaag op zijn arm. “Ach, ik wou gewoon je reactie peilen.” Lacht hij terwijl hij me opnieuw knuffelt. “We zijn er. Blijf acher mij staan totdat ik een stap opzij zet, oké?” Ik knik en doe wat hij zegt. Hij doet teken dat ik stil moet zijn en belt aan. “Ah, hier ben je eindelijk. Wel, waar is je verrassing?” vraagt Jonathan meteen. “Oeps, vergeten.” Zegt Kyle en slaagt zichzelf tegen zijn hoofd. “En? Wat is de verrassing?” vragen 4 stemmen in koor. “Hij is ze vergeten.” Reageert Jonathan geïrriteerd. “Ik ga ze wel halen, geen nood.” Zegt Kyle meteenen stapt weg. “Elisa!” roepen Jonathan, Caleb, Kent, Austin en Marc. Ze geven me allemaal knuffel s en herhalen de hele tijd dat ze me gemist hebben. “Ik heb dorst” zegt Kyle droog en gaat naar binnen.



“Als de anderen da ook naar binnen gaan wordt mijn aandacht naar de straat. “Denk maar niet dat je hem van me kan afnemen.” Sist Shana en verdwijnt. “Kyle, kan ik je iets vragen?” Hij knikt en komt met een ongeruste blik naar me toe. “Is je vriendin misschien jaloers?” Hij vindt het blijkbaar grappig maar als hij door heeft dat ik serieus ben herneemt hij zich. “Dat kan amar dat gaat wel over.” Verzeker hij me en loopt naar de jongens. “Denk je dat ook als ze op het voetpad komt staan en zegt denk maar niet dat je hem van me kan afnemen? Ik vraag me af of het niet beter is als we elkaar een beetje mijden.” Hij stopt en draait zich naar me om. “Wanneer heeft ze dat gezegd?” Ik word een beetje bang van de blik in zijn ogen. “Net voor ik binnenkwam.” Antwoord ik eerlijk. “Ik zal er haar over aanspreken maar in geen geval blijf je uit mijn buurt.” Belooft hij me en geeft me opnieuw een knuffel. Die jongen zijn leven bestaat uit lachen en knuffels geven denk ik bij mezelf.



“Elisa, nu moet je ons toch eens uitleggen hoe je hier gekomen bent terwijl je ouders niet wouden dat je kwam.” Neemt Kent meteen het woord. “Wat!? Je mocht niet komen?” vraagt Kyle verbaasd. “Ik moest toch iets zeggen zodat mijn aankomst een verrassing zou zijn. Kyle, omdat je er al zo van afzag dat ik vertrok naar België wou ik niet dat ze je iets zeidenen dat hebben ze blijkbaar goed volgehouden.” “Ah, zo lief.” Zegt Caleb terwijl hij me knuffelt en ik Jonathan een high five geef en mijn vuist tegen die van Austin doe. De hele namiddag praten en lachen we nog. Om 4 uur vertrekken we naar de repetitie.



“hey sweetie” zegt Kyle een beetje verbaasd maa blij terwijl Jonathan zijn ogen rolt als hij Shana ziet. “Wel wel, nog altijd van de partij zie ik.” Zegt Shana in het Nederlands. Geschrokken kijk ik haar aan. “Je hoort het goed. Ik spreek Nederlands, net als jij.” De toon in haar stem bevalt me niet. “Ik woon in Texas sinds september vorig jaar. Toen ik Kyle ontmoette klikte het en al gauw vertelde hij me over jou. Je moet maar durven, hij hield met heel zijn hart en meer van jou en dan loop je weg.” Zegt ze. “Ben je te laf om het in het Engels te zeggen? IK zal je even antwoorden.” Zeg ik in het Nederlands en ga verder in het Engels. “Ik moest mijn studies nog afmaken, daarom vloog ik terug naar België. Had ik mijn studies af dan was ik nog zolang als nodig gevleven. Natuurlijk hield ik v an hem maar ik moest terug naar België. Als ik de kans kreeg om die zomer over te doen dan had ik het helemaal anders aangepakt. Dan had ik hem en Jonathan op mijn hotelkamer gehouden zodat ze dat ongeval niet gehad hadden. Dan had ik die kus van Kyle nooit afgeslaan en niet gezegd dat dat het alleen maar moeilijker maakte. Dan had ik misschien zelfs kunnen voorkomen dat hij een bitch als jou leerde kennen.” Ratel ik woedend. Blijkbaar vond ze dat laatste niet leuk en geeft me een duw. Ik laat me niet doen en duw haar terug. Er ontstaat een gevecht tussen haar en mij. Op een gegevedn moment duwt ze me recht op het drumstel v an Kyle. “Nu is het genoeg!” roept Kyle boos. Shana loopt recht op me af en geeft me een klap in het gezicht. Kyle trekt haar van me af en loopt met haar weg.



Austin en Kent helpen me recht terwijl Jonathan de schade aan het drumstel opmeet. Als ik klaag over rugpijn trekt Caleb mijn t-shirt omhoog, nadat ik neerlig op een zetel, en Marc gaat ijs zoeken.