Because you were/are special to us/me (FTSK) 9

“Uw zoon is wakker.” Zeg ik aan zijn ouders. Blij gaan ze voor het raam staan. Ik besluit buiten het goede nieuws te melden. Austin merkt als eerste dat ik buiten ben. “Is er nog nieuws?” roept hij vragend van op afstand. “Hij is wakker!” roep ik blij. Iedereen juicht. Caleb, Austin, Marc en Kent komen naar me toe en omhelzen me. “Waar heb ik dat aan verdiend?” Marc neemt het woord. “Niemand geloofde er nog in dat Kyle ooit zou wakker worden behalve jij. Je besprak met Jonathan het idee waar we tot op vandaag nog steeds mee bezig zijn, je was een steun voor ons allemaal en je sprak regelmatig tegen Kyle. Je ging tot het uiterste, kijk naar jezelf, je bent kilo’s vermagerd en ziet er moe en uitgeput uit.” Dit alles doet me blozen. “Ga nu maar naar binnen, hij zal jullie ook willen zien.” Raad ik hen aan. Kent en Austin slaan een arm rond me en met ons 5 gaan we naar binnen. “Je bent de beste vriendin die we ons ooit konden wensen.” Jonathan is al enkele weken thuis maar moet nog veel rusten. Net zoals bij Jonathan laat de dokter ons de volgende dag maar pas bij Kyle gaan. Dat neemt niet weg dat we regelmatig voor het raam gaan staan en eens zwaaien.

Pas als we allemaal samen mogen gaan en ook Jonathan erbij is geven we Kyle de tekening en boodschappen. “Die tekening hang ik op mijn deur van mijn slaapkamer, de kader gebruik ik voor iets anders.” Besluit hij voor zichzelf. “Het maakt niet uit wat je ermee doet, ik vond hem gewoon leuk.” Antwoord ik. “Wie heeft die tekening gemaakt?” vraagt hij nieuwsgierig. Alle ogen zijn op mij gericht waardoor ik alweer begin te bloezen. “Hij is echt heel mooi.”

Enkele dagen later:
“Ik vertrek overmorgen naar België.” Zijn lach verdwijnt meteen van zijn gezicht. “Je mag enkel gaan als je me opnieuw een lieve en grappige jongen vindt.” Ik kan een lach niet onderdrukken. “Je bent dat, dat hoef je me niet meer te bewijzen. Gewoon die ene avond was genoeg.”

Twee dagen later neem ik afscheid. Iedereen behalve Kyle gaat mee naar de luchthaven. Ik ben bij Kyle op de kamer. “Ik wil niet dat je weggaat.” Zegt Kyle koppig. “Ik moet. Ik moet mijn studies nog afmaken.” Kyle zucht, kijkt naar zijn handen en speelt er wat mee. “Zien we je ooit nog terug?” vraagt hij. “Dat weet ik niet. Als we nog eens naar hier komen wel.” Ik zet me op zijn bed met elk een been langs de andere kant van Kyle en neem zijn handen. Onze vingers schuiven in elkaar en ik kijk hem aan. “Dit was de beste vakantie ooit. Jullie leren kennen was het beste wat me ooit kon overkomen.” Kyle laat zijn hoofd hangen. “Dan gebeurde er het ongeval, ik heb je 2 maanden niet gezien. Nu zie ik je voor enkele dagen wel en dan moet je weg, terug naar België. Ik ga je zo hard missen. Je betekent zoveel voor me. We moeten trouwens nog naar het skatepark gaan. Daar zijn we nooit toe gekomen.” Gaat hij door. “Als we ooit nog terugkomen dan gaan we dat zeker doen.” Beloof ik hem. “ALS jullie ooit nog terugkomen.” Herhaalt hij met de nadruk op als. Ik wil hem een knuffel geven maar hij legt zijn armen niet rond mij. “Wil je geen knuffel?” vraag ik verwonderd. “Nee, dan is het afscheid zo definitief. Ik wil dat je blijft tot we naar het skatepark kunnen.” Houdt hij koppig vol. Ik zucht en geef hem een kus op zijn wang. Het volgende moment staan zijn lippen op die van mij. Ik trek me terug. “Niet doen, dat maakt het alleen maar moeilijker.” Fluister ik met tranen in mijn ogen. Opnieuw laat hij zijn hoofd hangen. “Ik zal aan je blijven denken.” Beloof ik hem, ga van hem af en ga de kamer uit. Aan het raam zwaai ik nog een laatste keer. Somber laat hij voor de derde keer vandaag zijn hoofd hangen.

Op de luchthaven neem ik afscheid van de rest en daarna vlieg ik naar België. Daar aangekomen vlieg ik in mijn ouders hun armen. “Is Kyle wakker?” vraagt mijn moeder meteen. “Ja, hou wou niet dat ik terug naar België kwam. Het afscheid was moeilijk, niet alleen van Kyle maar ook van de Caleb, Jonathan, Kent, Austin en Marc.” Antwoord ik haar. “We willen volgend jaar terug gaan. Er is wel 1 voorwaarde.” Gaat mijn v ader verder. “Je bent dan wel 21 maar we zouden graag hebben dat je meer met ons meegaat. We weten dat je van die jongens houdt en daarom stellen we voor dat als ze willen en kunnen met ons ook meegaan.” Legt mijn vader verder uit. “Dat is nog niet alles” neemt mijn moeder het weer over, “ze mogen daarna ook mee naar België komen als een soort bedankje dat ze je zo goed opgevangen hebben dit jaar.” Blij doe ik een vreugdedansje.