You love it or you hate it

Ik ren… zo hard als ik kan. Dan voel ik de druppels, water wat in mijn haar blijft hangen en langzaam valt.

“Ik ben thuis!!” roep ik hard waarna ik m’n schoenen van m’n voeten trap en naar boven ren. Ik trek al mijn kleren uit tot ik alleen nog in mijn onderbroek en shirt sta. Ik ga op het balkon staan en doe mijn ogen dicht. Ik spreid mijn armen en de regen valt neer. Mijn natte haren plakken in mijn gezicht, en ik zucht alleen maar. Het is heerlijk, om gewoon even te ontsnappen uit het dagelijks leven. Ik stap weer naar binnen en zet de douche aan. Als hij warm genoeg is ga ik eronder staan.

Ik stap mijn kamer binnen en trek kleren aan. Dan pak ik mijn gitaar.

“Oh, sleepy mountain
With your green trees
Wait there for me
Then I’ll get the keys

To fantasy world
With unicorns
and their white eyes
and purple horns”

Zing ik zacht. Ik ben altijd alleen, op school sta ik alleen in de pauze, ik heb geen vrienden, zelfs mijn familie houdt niet van me. De enige die van mij houdt, is mijn gitaar. De muziek, waar ik zo van houd, is gehaat door iedereen. Als ik ook maar één gitaarsnaar aansla, of trommel op de tafels. Meteen staart iedereen me aan, alsof ik gek ben, alsof ik een crimineel ben. Waarom haat iedereen muziek toch?

Ik leef nu in het jaar 3046
14 en een half jaar geleden, op de dag van mijn geboorte, is iets heel ergs gebeurd. Iets waardoor iedereen mij haat, en vooral de muziek. Mijn moeder was de heerser van de wereld, gelieft door iedereen, maar op de dag dat ik werd geboren ging het mis. Zodra mijn hoofd de wereld kon zien begon ik te zingen. Ik huilde niet, ik krijste niet. Ik zong, zoals de engelen in de hemel zingen. Want, je gaat niet na je dood naar de hemel. Je wacht in de hemel totdat je geboren wordt. Op het moment dat ik zong begaf mijn moeder het, morsdood… En zo komt het dat iedereen mij, en vooral de muziek haat…