Worlds Weirdest Weirdo

Ineens stond Liza weer in de stoffige, oude kamer. Zo vreemd, het ene moment scheen de zon nog op haar huid en het andere moment werd het enkel maar beroerd door stof. Geen fluitende vogels of ruisende bladeren meer. Waar was het kabbelende beekje heen en ook het kasteel in de verte was nergens meer te zien en datzelfde geldde ook voor de 2 kleine jongenentjes en de ketting. Ze snapte er niet meer van. Tot ze Silas zag staan.
Zijn gezicht was vertrokken in een grimas. In zijn ene hand had hij een dienblad en in de andere de ketting. Zijn ogen leken vuur te spuwen en meteen wist Liza dat ze niet aan die ketting had moeten komen. 'Hier is je thee,' zei hij. Zijn stem klonk verdraaid en raspend. Het maakte Liza angstig.
'Sorry,' piepte Liza hees en schuifelde met haar voeten. Silas maakte een enkel grommend geluid maar liep toen weg om de ketting op te bergen.
Een beetje verslagen liet Liza zich terug op de zetel vallen. Dit was niet wat ze verwacht had. Nu ja, ze had ook niet verwacht dat dit een happy reünie zou worden. Maar ze had het toch wat vrolijker voorgesteld. Nou ja, Silas was nu eenmaal nogal vaag.
Letterlijk.
Liza had hem namelijk niet terug zien binnen komen en schrok zich dan ook een hartaanval toen ze zachte, vreemd genoeg geruststellende stem hoorde.
'Heb ik je laten schrikken?' vroeg Silas poeslief en aaide door Liza's haar. 'Nogal ja,' bromde ze terwijl ze zijn hand weg sloeg. 'Ik schrok me een ongeluk.' 'Merk ik. Je ziet eruit als een lijk,' grinnikte hij vol leedvermaak.
Hoe kon dat nou? Het ene moment leek het alsof hij haar wilde neer bliksemen en het volgende was hij weer die grijnzende, vreemde persoon. Ja, echt. Silas was VAAG.
En ineens was het stil. Enkel de porselijnen kopjes maakten geluid toen Silas ze van het dienblad haalde maar anders was het muisstil.
'Dus... Je bent niet van plan terug te keren naar je ouders?' begon Liza om de stilte te verbreken. Silas schudde enkel zijn hoofd. 'Waarom? Werd je eu...' Liza zocht de juiste woorden om niet onbeleefd over te komen. 'Of ik mishandeld werd? Belange na niet,' zei Silas en keek zijn kopje thee belangstellend aan. 'Om eerlijk te zijn; ik ken mijn ouders niet en ik betwijfel of mijn moeder mijn vader kent.' Liza liet haar kopje bijna vallen. 'Was je moeder een-een-een...' Liza kon het woord niet over haar lippen krijgen. 'Een hoer? Waarschijnlijk wel. Maakt het me wat uit? Nee.'
Liza stond versteld. Hoe kon hij daar in godsnaam zo luchtig over doen? Zoiets was toch...
'Trek toch niet zo'n gezicht. Het is de waarheid.' 'En het kan je echt niks schelen?' 'Het kan me echt niks schelen.'
Silas, jij bent RAAR, Dacht Liza.
'En, als je geen ouders hebt... Waar ben je dan opgegroeid?' 'Héhéhé, dat ga ik nou eens lekker niet aan jou neus hangen,' grijsnde hij en schudde zijn hoofd. 'En waarom dan niet?' 'Ieder raar persoon heeft zijn geheimen,' zei hij simpel.
'Silas, jij bent raar,' bromde Liza 'En vaag!' 'That's my job,' grijnsde hij tiomfantelijk.
Liza gromde. Dat ge-grijns begon haar nu wel de keel uit te hangen.
'Hoe kom je eigenlijk aan geld? En aan water? Én aan elektrisiteit?'
'Stop jij dan nooit met zagen?'
'Stop jij dan nooit maar raar doen?'
'Zou je wel willen, hé?'
'Oh, echt wel.'
'Pech gehad dan.'
'Aaaargh! Silas! Ik word gek van jou!'
'Oh, jaaaah?'
'Niet op DIE manier!'
'Héél zeker?'
'Silas! Ik snij je keel door!'
'Ik ook van jou.'
'Aaaaaaargh!'

Jullie bevelen zijn verhoord.