Een nieuw begin (Tom vindt het meisje)

Pov Tom:
Met een dikke jas aan en sjaal rond mijn nek gebonden loop ik buiten. Ik laat voetstappen achter in de sneeuw, mijn handen bevinden zich in mijn zakken. Ik blaas een rookwolkje uit en slof dan weer verder. Vandaag is het eerste kerstdag, maar er is nog bijna niemand op. Hier en daar zie je een paar lichten in huizen branden. In de ruiten van de winkels zie ik dat mijn neus rood is van de kou. Ik kijk wat om me heen. Heerlijk die rust zo. Het is nog best donker buiten. Logisch ook, om zeven uur s ’ochtends in de winter. Ik zie een bankje. Ik kan er best even op gaan zitten, maar bedenk me dan. Dat bankje is helemaal nat van de sneeuw. Ik loop de winkelstraat in. Eigenlijk ken ik deze straat alleen als het bomvol mensen staat, maar zo ziet het er ineens heel anders uit. Bijna onherkenbaar. Alle winkels zijn gesloten. En dat blijven ze vandaag. Ik loop richting het eind van de winkelstraat. Als ik daar aangekomen ben leun ik tegen de muur van de bakker aan. Mijn blik valt ineens op een meisje. Ik schat haar vijftien, zestien jaar. Ze ligt te slapen op een bankje. Voorzichtig loop ik naar haar toe. Haar lippen zijn helemaal paars, net als haar handen. Haar neus is rood en haar donkerblonde haren zijn nat van de sneeuw. Haar shirtje en broek zijn ook nat. Waarom ligt ze hier? Het is toch veel te koud! Ik strijk haar haren uit haar gezicht. Haar ogen zijn gesloten. Ik voel even aan haar pols om te kijken of ze nog een hartslag heeft. Gelukkig. Maar ik kan haar hier toch niet laten liggen. Ik moet haar wel mee naar huis nemen. Ik til haar op. Ze is echt helemaal niet zwaar, eerder licht. Hoelang zou ze hier al gelegen hebben? Ik loop weer naar huis. Ik zie dat er al iemand op is, want er schijnt licht in de woonkamer. Ik kan nu moeilijk aanbellen dus ga ik voor het raam staan. Gelukkig ziet Bill me en hij opent de deur. “Wie is dat?” vraagt hij. “Ik weet het niet, ik heb haar gevonden in de stad. Ze lag te slapen op een bankje.” Bill kijkt haar met medelijden aan. “Ik ga haar even op mijn bed leggen.” Zeg ik en loop de trap op. Daar leg ik me op haar bed. Bill komt naast me staan. “Ze moet wel droge kleren aan.” Zeg ik. Bill knikt. “Misschien kunnen we haar maar beter wakker maken. Want als wij haar hier om gaan kleden, dat vindt ze denk ik niet zo fijn.” Weer knikt Bill. Ik schud haar een beetje heen en weer, en al snel wordt ze geschrokken wakker. Ze kijkt ons verbaasd aan, en kijkt dan de kamer rond. “Wie zijn jullie?” vraagt ze. “Ik ben Tom, en dat is Bill. Ik heb je gevonden op een bankje in de stad. Je lag daar te slapen en was helemaal onderkoeld. Nu nog steeds trouwens. En ik kon je daar echt niet laten liggen. Dus heb ik je maar mee naar huis genomen.” Zeg ik. Ze glimlacht dankbaar. “Heel erg bedankt.” Zegt ze. “Graag gedaan. Maar misschien is het beter om droge kleren aan te trekken. Je kleren zijn helemaal nat en koud.” Bill loopt al naar mijn kledingkast toe en haalt er een trui, een trainingsbroek en een boxer uit. Hij geeft ze aan het meisje. “Ga ook maar even in bad.” Zeg ik. Ik loop met haar mee naar de badkamer en draai de kraan van het bad open. “De handdoeken liggen daar.” Zeg ik en wijs naar een kastje. Ze knikt. “Als er iets is moet je maar roepen. Ik blijf op mijn kamer.” Zeg ik. Weer knikt ze en ik loop weg naar mijn kamer. Ik pak mijn akoestische gitaar en speel een deuntje. Even later loopt het meisje mijn kamer weer binnen. Helemaal aangekleed en wel. “Nogmaals, heel erg bedankt.” Zegt ze en gaat op het bed zitten. “Speel je gitaar?” vraagt ze en haar ogen zijn op mijn gitaar gericht. “Ja.”Ze glimlacht.