*...TH...* My life in this horrible house! ^16^

Esther pov.
Verlegen kijk ik Bill aan. Iedereen zeg dat tegen me als hij of zij die tekeningen ziet. Maar nog steeds kan ik me er niet goed op plaatsen. Sommige vind ik echt vreselijk, maar dan vinden anderen ze weer ontzettend mooi. Ik ga naast Bill op het bed zitten. “Vind je echt?” vraag ik onzeker.
“Ja, echt. Ze zijn echt heel mooi.” Zegt Bill. Ik zie in zijn ogen dat hij het echt meent. Ik glimlach. “Wat vind je nu leuker om te doen, binnenhuis of tuin?” vraagt hij.
“Allebei. Maar als ik echt moet kiezen, dan binnenhuis.” Zeg ik.
Bill knikt en bekijkt de tekeningen verder. Ik zit stil naast hem en zeg niets. Ik weet nu gewoon even niets te zeggen. Als hij alle tekeningen heeft gezien, pakt hij de eerste ordner en slaat hem open. “Damn, jij kon al snel mooi tekenen.” Zegt hij verbaasd als hij de datum ziet staan onderaan het blad, 23-05-1995. “Toen was je 5/6?”
“5. Dit was mijn aller eerste tekening.” Zeg ik terwijl mijn wangen lichtrood kleuren.
De rest van de middag zitten we op mijn kamer en bekijkt Bill mijn tekeningen. Constant zegt hij dat hij ze geweldig vindt. Dat ik zoveel talent heb. Dat hij het geen slecht idee vond dat ik architectuur voor binnenhuis en tuin ben gaan studeren. “Oké, dit is de mooiste tuin die ik heb gezien.” Zegt hij als hij me een tekening laat zien die ik heb getekend toen ik 7 was. “Jammer dat Tom en ik een balkon hebben.” Zegt hij.
“Tom?”
“Oh, ja dat had ik je nog niet verteld. Tom is mijn tweelingbroer. We wonen samen hier in Hamburg.”
“Oh oké. Maar ik heb ook tekeningen voor balkonnen.” Zeg ik en blader helemaal naar achteren. “Vanaf hier, volgens mij.”
Bill knikt en bekijkt één voor één de tekeningen nauwkeurig. Op het eind bladert hij wat terug. Totdat hij bij een tekening komt die ik laatst heb gemaakt. “Mag ik deze meenemen en aan Tom laten zien?” vraagt hij.
Ik knik. “Als je hem maar heel laat.” Lach ik.
“Natuurlijk. Heb je een mapje voor me?” zegt Bill lachend.
Ik knik en haal een mapje uit mijn bureaulaatje. Voorzichtig en langzaam stopt Bill de tekening erin. Daarna ruimt hij de ordner op bij de anderen. Ik ga weer naast hem op het bed zitten. “En nu? Je hebt ze nu allemaal gezien.” Zeg ik.
Bill kijkt op de wekker naast mijn bed. “Uhm, we zouden nog naar mijn huis kunnen gaan. Kan ik je die ontwerpen laten zien. Als je dat zou willen.” Zegt hij onzeker.
“Ja, ik zou ze graag willen zien.” Zeg ik en samen lopen over de krakende trap naar beneden. Daar trekken we onze jas aan. “Gaan we lopend. Anders zitten we zometeen met twee auto’s. Ik weet niet hoe ver het lopen is.” Zegt Bill.
“Behoorlijk ver. Maar ik vind dat niet erg, hoor. Moet je me alleen wel naar huis brengen, want een bus rijdt hier niet.” Zeg ik.
“Ik breng je wel naar huis straks.” Lacht Bill en samen gaan we op weg naar het huis van Bill.