*...TH...* My life in this horrible house! ^15^

Bill pov.
Gezellig kletsend zitten we in het café. Ik vraag mezelf nu echt af waarom ik er zo moeilijk over deed om naar haar toe te gaan. Ze is super aardig en ik voel me echt op mijn gemak bij haar. Ik vraag haar vanalles over haar opleiding. “Het is zo geweldig. Je kan al je ideeën erin kwijt.” Zegt ze enthousiast.
Ik knik. “Ja, ik wil als het in de muziek verkeerd gaat, mode ontwerper worden. Ik vind dat echt zo geweldig, hè. Hele mappen vol heb ik thuis staan ermee.” Zeg ik.
“Ik ook. Drie ordners vol met alleen maar ontwerpen. Al vanaf mijn 5e wist ik dat ik dit ging doen.”
“Drie ordners?” vraag ik verbaasd.
“Yep, al vanaf ik kan tekenen, en dat was rond mijn 5e vertelde mijn ouders altijd, ben ik er mee bezig.”
“Ik wil ze dan wel eens zien.” Zeg ik. Ik ben echt benieuwd hoe zij tekent en een slaapkamer bijvoorbeeld inricht.
“Is goed. We kunnen wel naar mijn huis gaan. Kan je ze bekijken. Of je wilt die van dit schooljaar zien, dan zal ik even naar de auto om mn boeken te halen.” Zegt ze.
“Nee, we gaan wel naar jou huis.” Zeg ik.
We rekenen af en lopen naar haar auto. Mijn auto laat ik hier op de parkeerplaats staan. Die haal ik later wel weer op. We stappen in haar auto en we rijden naar haar huis toe. Natuurlijk kunnen we Hamburg niet uitkomen zonder file. Eerlijk gezegd dacht ik dat ze in Hamburg woonde, in het centrum dan. Maar al snel wordt duidelijk dat ze dus in de buitenwijken woont. Kleine jongetjes zie ik op straat voetballen. Oude vervallen huisjes staan er wanhopig bij. God, wat woon ik dan eigenlijk luxe in het appartement van mij en Tom. Een oude vrouw komt voorbij gelopen als we het tuinpaadje op lopen. Boos en doordringend kijkt ze me aan. Eng, dat is ze, eng. Snel loop ik met Esther mee naar de voordeur. De ogen van de oude vrouw voel ik in mijn rug branden. “Trek je niets van dat mens aan. Ze is niet helemaal honderd procent, zoals wel meer mensen hier in de buurt.” Fluistert Esther als ze de sleutel in het slot van haar vervallen huisje steekt. “Let alsjeblieft niet op de rommel. Dit huis is eigenlijk veel te klein voor mij.” Zegt ze als ze wat spullen weg schuift terwijl ze voor mij naar de woonkamer loopt. “Wat drinken?” vraagt ze als ze haar tas op de tafel gooit.
“Ja, heb je cola?” vraag ik en neem plaats op haar donkerbruine bank. Toch vind ik het eng hierzo. Een rilling loopt er over mijn rug. Ik schrik als Esther ineens naast me komt zitten.
“Wat is er? Liet ik je schrikken?” vraagt ze bezorgd.
“Nee, het is niets.” Zeg ik en drink snel van mijn cola om wat te doen te hebben. Ach, ik moet me niet zo aanstellen. Er is helemaal niets aan de hand. Het komt gewoon door dat enge mens daar buiten. Met ons drinken lopen we naar boven, haar slaapkamer in. Esther gaat voor haar kast zitten en haalt er inderdaad drie ordners uit. “Oké, welke wil je zien. Die van toen ik 5 t/m 8 was? Die van 8 t/m 13? Of die van 13 t/m 18 jaar?” vraagt ze aan me.
“Doe die vanaf 13 maar.” Zeg ik en ik neem de ordner van haar aan. Ik sla hem open en een ontzettend mooie beige woonkamer met allerlei soorten bruin komt op me af. Ik bekijk één voor één de adembenemende tekeningen. “Wow, deze tekeningen zijn echt geweldig!”