13.

[left][/left]Opweg naar zweinsveld praatte we over alle dingen die Najim me verteld had dat zij leuk vond. Ik vertelde hoe fantastisch ik auto’s vond, over computers en muziek en ik vertelde haar zelfs hoe erg ik het vond dat sommige tovenaars dreuzels en modderbloedjes haatte. Ze leek niet erg onder de indruk, tot mijn grote spijt. Maar ik gaf het nog niet op. ‘Zullen we naar Bernsteen & Sulferblom gaan?’ vroeg ze. ‘Wat?’ Van die winkel had ik echt nog nooit gehoord. ‘Dat is een muziekwinkel ietsje verderop, komop. Ik wil een nieuwe gitaar.’ Voor ik antwoord kon geven had ze al koers gezet naar die winkel. ‘Speel je gitaar?’ vroeg ik geïnteresseerd. ‘Ja, en nog een heleboel andere instrumenten. Ik ben echt dol op muziek.’ Dat had ik natuurlijk al geweten, maar dat zou ik haar niet vertellen. Ik liep gewillig met haar mee naar die winkel en toen ik binnen kwam werd ik even overdonderd. De winkel puilde echt uit van de instrumenten. Alle instrumenten die ik kende waren er, en nog een heleboel die ik niet kende. Ouderwetse instrumenten die je normaal kon bespelen, instrumenten die uit zichzelf speelden, instrumenten die luidkreets de teksten van afgezaagde liedjes uit de jaren 70 schreeuwden en instrumenten die voortduren van vorm veranderden, echt alles was er. ‘God, ik wist helemaal niet dat er zo’n winkel bestond.’ Zei ik onder de indruk. ‘Ja hoor, er is er ook een op de wegisweg, en in Amerika is hij drie keer zo groot.’ Ze liep door naar het einde van de winkel waar wel honderd gitaren aan de muur bevestigd waren. Noémi’s ogen glommen van plezier toen ze de ene gitaar na de andere van de muur haalde en aandachtig bestudeerde. Uiteindelijk nam ze een felroze uit het rek die niets speciaals deed en tokkelde er een beetje op. ‘Deze is perfect!’ De verkoper verscheen als geroepen, of omdat hij had staan kijken. ‘Bent u geïnteresseerd in dit model, juffrouw? Het is een prachtmodel, nog maar een jaar geleden op de markt gekomen.’ Noémi glimlachte en knikte. ‘Hoeveel?’ vroeg ze. ‘tweehonderd sikkels.’ Antwoordde de verkoper. God, dat zijn heel wat sikkels voor zo’n domme gitaar. Doch haalde Noémi schijnbaar ongeïnteresseerd haar portefeuille uit haar tas en telde tweehonderd sikkels uit. ‘U heeft net de koop van uw leven gemaakt, mejuffrouw. Zal ik hem voor u inpakken?’ Noémi schudde haar hoofd. ‘Niet nodig, ik stuur hem alvast vooruit.’ In een flits was de gitaar verdwenen. ‘Dus, zullen we weer gaan? Ik heb dorst.’ Ik knikte en was blij dat ik daar weg kon.

Het was zaterdagavond, twee weken later, en echt alles was perfect. De voorbije twee weken hadden ik en Noémi elke avond samen doorgebracht. We deden echt alles samen! Van het voorbereiden van haar lessen tot mijn huiswerk, van nachtelijke zwemuitjes tot films kijken in haar kamer. Het was gewoon zalig. Hoe beter ik haar leerde kennen, hoe meer ik in haar netten verstrikt raakte. Ik vond het fantastisch om te horen hoe ze op haar gitaar tokkelde, hoe ze gefascineerd kon praten over verschillende dreuzeldingen. Maar vooral haar gezichtsuitdrukkingen konden me fascineren. ‘Wat vind je hiervan? Ik koos het hazenpad, met alles wat ik bewust bezat. Een laatste blik achterom. Om te lopen tot ik niet meer verder kom. Als ik mijn ogen sluit is er niets, slechts duisternis en dat koele zwart dat mij omringt. Een volledige leegt waar het lied der stilte speelt.’ Haar hoofd hing ondersteboven terwijl ze op haar rug op het bed lag. Haar haren raakten de grond en haar ogen gleden over het papier. ‘Mooi hoor.’ Mompelde ik, volledig in beslag genomen door de blik in haar ogen. Ik zat naast haar bed, slechts enkele centimeters van haar vandaan. ‘Ik vind het prachtig hoe de dichter zelfmoord op zo’n prachtige manier kan verwoorden.’ Haar ogen keken op van het boek. ‘Zelfmoord?’ vroeg ik verbaasd. ‘Ja, begrijp je het gedicht niet? Ik koos het hazenpad, met alles wat ik bewust bezat. Het betekend dat je volledig bewust gekozen hebt om niet langer het pas des levens te bewandelen. Om te lopen tot ik niet meer verder kom, dat wijst erop dat hij het zat is, dat hij duidelijk zijn pad gekozen heeft. Een volledige leegte, waar het lied der stilte speelt. Je weet wel, het lied van de dood en de hemelen.’ Een glimlach sierde haar gezicht toen ik begrijpen knikte. ‘Mooi’ knikte ik weer, zonder haar blik los te laten. ‘Ik ken iemand die nog mooier is.’ Fluisterde ik. ‘Schoonheid is een veelzijdig begrip.’ Wierp ze tegen. ‘Misschien, misschien niet.’ Ik zat nog maar slechts twee centimeter van haar verwijderd. Hoe kwam ik zo dichtbij? ‘Je bent grappig als je slim probeert te zijn.’ Grapte ze. ‘En jij bent misdadig leuk als je probeert te doen alsof je me niet leuk vind.’ Oeps, het was eruit voor ik het doorhad. Haar warme adem bedwemelde en weer vroeg ik me af hoe het kwam dat ze steeds dichterbij kwam. Of was ik juist degene die dichterbij kwam? De stilte was gespannen, haar blik hield me volledig in de ban en ik wist gewoon dat ik zo’n moment niet meer ging krijgen. Maar voor ik me voorover kon buigen om die laatste centimeters te overbruggen, sprong ze plots recht. Weg trance, weg spanning. ‘Ik denk dat je beter gaat, Draco. Ik heb nog een heleboel te doen.’ Teleurgesteld stond ik op en na een laatste blik op haar rug verlaatte ik de kamer.