*...TH...* My life in this horrible house! ^13^

Esther pov.
Snel parkeer ik mijn auto als ik zie dat ik al vijf minuten te laat ben. Had ik toch maar iets later afgesproken, dan was ik tenminste niet te laat.
Als ik het café binnen loop, zie ik dat Bill net naar het tafeltje toe loopt waar we vorige keer ook zaten. Ik loop achter hem aan. Als hij mij ziet komt er een onzekere glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach terug en geef hem een knuffel. “Hee, sorry dat ik zo laat ben.” Zeg ik als ik me neer laat vallen op een van de stoelen. Bill komt tegenover me zitten en we bestellen wat te drinken.
“Het geeft niet, hoor. Ik was zelf ook laat. Ik was bang dat je al lang op me zat te wachten.” Zegt Bill en kijkt naar beneden.
Ik lach. “Mooi, dan waren we allebei gewoon te laat.” Nu lacht Bill ook. Die geweldige, lieve lach komt weer op zijn gezicht. “En wat gaan we doen, vanmiddag?” vraag ik.
Bill kijkt me bedenkelijk aan. “Ik zou het eigenlijk niet weten. Weet jij niet iets?”
“Nee, anders vroeg ik het niet.” Zeg ik lachend. Schamend kijkt Bill weer naar zijn handen. “Hee, je hoeft niet zo onzeker te zijn. Ik doe je helemaal niets.” Zeg ik en leg mijn hand op die van hem. Hij kijkt op en kijkt me recht in mijn ogen aan. Mooie donkerbruine ogen kijken mij aan. Ik glimlach naar hem. Tot mijn grootste geluk glimlacht hij terug. Zie je, nu is het een zelfverzekerde glimlach. Nooit gedacht dat ik ooit nog een onzekere jongen zou ontmoeten. Elke jongen die ik ontmoette, was zelfverzekerd. En dat gaat vervelen. Nee, ik vind het totaal niet erg dat Bill zo onzeker is. Helemaal niet.

Willen jullie alsjeblieft achterlaten wat jullie er tot nu van vinden en wat beter kan. Alvast bedankt.