040

"Maar, hoe ziet ze er dan uit Carlisle?" vroeg Rosalie en ze keek zenuwachtig om zich heen. De sfeer was nogaal raar sinds we niet meer zeker weten hoe ons leven verder gaat lopen. Mijn gave heeft geen nut tegen de krachten van Lotus, of hoe ze ook maar in het echt heet. "Rose, ik weet het niet. Serieus ik weet het niet. Als ze het vampiergif in zich heeft kan ze er op zo veel verschillende manier uit zien. Wie weet heeft ze wel gewoon een normale huid zoals de mensen. Wie weet heeft ze paarse ogen, maar het kunnen ook rode/roze/groene/blauwe etc. zijn. Ik heb werkelijk geen idee" zuchtte Carlisle. "Fijn, heel fijn. Nu zijn we niet eens zeker van ons leven" riep Rosalie boos. "Alsof Carlisle daar iets aan kan doen!" riep Esme boos. Ik keek Esme verbaasd aan. Esme haar blik veranderde van boos naar geschrokken. "Sorry, sorry sorry sorry" mompelde ze. "Het maakt niet uit, het maakt bij iedereen gewoon de gevoelens los" mompelde Rose. Ik ben benieuwd hoe het met Edward gaat, hoe zou hij zich hier doorheen slaan?..

Christine POV.

Ik merkte dat de pijn langzaam wegtrok. Oke, mijn lichaam brande nog wel, maar langzamerhand begonnen steeds meer lichaamsdelen weer 'normaa' te voelen. Na een hele lange tijd, althans het voelde lang, was alles weer normaal, alles behalve mijn keel. Mijn keel stond letterlijk in brand! Ik ging overeind zitten en keek om me heen. Wow! Wat ziet het bos er prachtig uit, al die details. Ik heb ze nog nooit gezien, maar serieus het is prachtig! En al die kleuren, die prachtige kleuren. Alles is helder, alles heeft een mooie felle kleur. Ik haalde mijn neus op, ik rook een mengeling van frisse natuur en iets overheerlijks. Iets wat ik nog nooit geroken heb. Ik volgde de geur en kwam bij een stel herten uit. Ik likte langs mijn lippen. Die geur! Die overheerlijke geur! Ik sprong op ze af en beet bij een van de herten in zijn nek. Ik zoog snel het bloed eruit, en oh wat smaakt dat goed! Al gauw was het arme beestje leeg gezogen. Ik liet hem vallen op de grond en speurde in het rond. Waar zijn de andere heen gegaan? Ik snoof nog een keer en volgde daarna de geur. Ik rende er achter aan en ik merkte dat ik veel sneller dan normaal vooruit kwam. Ah daar zijn ze! Ik liet mezelf weer gaan en dronk nog een hert leeg. Voor dit moment was het genoeg. Ineens besefte ik me iets. Ik heb net twee herten vermoord! Ik sloeg tegen een boom aan uit frustratie en de boom begon te kraken. "Oeps" mompelde ik. Maar toen ik dat gezegd had hoorde ik iets vreemds. Was dat mijn stem? Mijn stem is normaal niet zo mooi. Hij lijkt nu een beetje op die van Alice. Ineens hoorde ik wat kraken. Ik keek om me heen maar zag niemand. Het begon ook behoorlijk te stinken hier, wat het overigens al deed. De stank is nu alleen veel erger geworden. Ineens zag ik Jacob lopen, hij keek me spijtig aan. "Je bent een van hen" mompelde hij. "Een van wat? Wat ben ik Jake? Waarom heb ik net twee beesten leeg gezogen?" vroeg ik zacht. Ik vroeg me af of hij het wel kon horen, ik zei het wel heel zacht. "Je hebt werkelijk geen idee he" zei Jacob en hij staarde naar de grond. "Je bent een vampier Christine! EEN VAMPIER!" riep Jacob. Ik keek hem verbaasd aan, een vampier?! "Je bent een verdomde bloedzuiger met knalrode ogen, een nieuweling die zich niet kan inhouden een.." zei Jake en hij keek me verbaasd aan. "Je hebt geen rode ogen" mompelde hij. "He? Wat is het nou? Ik snap je niet" mompelde ik. Jacob bleef stil en bleef me aandachtig aankijken. Ik staarde hem ook aan en ineens hoorde ik iets. "Ze heeft groene ogen. Dat klopt niet! Dat hoort niet!". "Jacob waarom hoor ik geen groene ogen te hebben?" vroeg ik. "Pardon?" vroeg hij geschrokken. "Ja dat zeg je toch net, ik hoor geen groene ogen te hebben" zei ik. "Nee, dat zei ik niet. Dat dacht ik" riep Jacob. "Oke serieus, wat gebeurd hier in godsnaam!" riep ik boos. "Easy bloodsucker" zei Embry en hij kwam naast me staan. "Ja hoor, die stinkerd komt er ook nog bij" gromde ik. "Zeg jij.. Volgens mij ruik jij je eigen bovenlip" zei Embry. "Maar oke, ik kwam hier niet voor, ik kwam om te zeggen dat je niet meer welkom bent in La Push" zei Embry. Jacob en ik keken hem beide verbaasd aan. "Ja wat nou? Wij willen hier geen vampier hebben" zei Embry. "Nou ik blijf" zei ik. "Dacht het niet" zei Embry eigenwijs. "Dacht het wel" zei ik weer. "Je hoort me toch, je gaat hier weg!" riep Embry. "En je hoort mij toch? Ik zei; ik blijf hier. En daarmee uit! Jij hebt geen keuze!" riep ik. Embry klapte zijn mond open en sloot hem daarna weer. Ik keek hem verbaasd aan. Zou dat gedachten lezen ook bij hem werken? "Ik moet dit aan Sam vertellen! Christine lijkt gewoon echt op hem, ze zei iets als een bevel, en voila. Ik kan er niks tegen doen!". Ik keek Embry verbaasd aan en hij rende weg. "Wat ga je doen?" riep Jacob. "Naar Sam toe" zeiden Embry en ik tegelijk. Embry keek me verbaasd aan en rende toen snel weg. "Je las zijn gedachten ook?" vroeg Jacob. "Jup" mompelde ik en ik ging op de grond zitten. Ik moet en zal te weten komen wat hier allemaal aan de hand is!