#42.

“Waarom?” zuchtte ik toen ik het korte briefje zo’n tien keer herlezen had. Waarom moest ik in godsnaam op mysterieuze mannen vallen? Neem je voorzorgen. Hoe moest ik dat nu gaan interpreteren? Ik was slecht in het oplossen van raadseltjes en zo te zien ging het nu wel om iets belangrijks. Het was niet zomaar een spelletje. Ik moest voorzorgen nemen. Ik nam het andere, hardere papieren stuk dat ik als eerste gezien had opnieuw vast in mijn handen. Bill was gek om me dit zomaar op te zenden via de post. Aan de andere kant was ik wel enorm blij, ik had tenslotte de hele tijd nog maar een miezerig telefoontje van hem gekregen. Mijn verlangen naar hem werd steeds groter, maar vooral steeds ondragelijker. Ik keek er naar uit, dat was het niet. Alleen, was het wel verstandig om erop in te gaan? Het werd hoog tijd dat ik naar een dokter ging en me liet onderzoeken. Ik had medicijnen nodig die mijn levensduur nog konden verlengen. Er was haast bij en ingaan op hun voorstel zou alles alleen maar moeilijker maken en voor een hoop rompslomp gaan zorgen. Ik sloeg mijn ogen neer. Wat dacht ik ook weer. Een leven zonder Bill kon ik me niet inbeelden. Hoewel ik nog maar een week echt met hem had doorgebracht, wist ik dat ik niet meer zonder hem zou kunnen. Zo te zien gold hetzelfde voor hem. Het leek nog altijd te mooi om waar te zijn. Wat voor voorzorgen Bill ook bedoelde in zijn briefje, ik bedacht dat ik er zelf al een hele boel had, zoals een behandeling starten, medicijnen halen, mijn ouders overtuigen en vooral een manier bedenken hoe ik Bill en Tom het beste kon vertellen dat ik aids had. Als ik het hen zou vertellen tenminste, want het liefst stelde ik het zo lang mogelijk uit.