♥. I will show you my sunbeams.♥31

Mensen! Ik ga hier niet het verhaal neerzetten waarom Itachi zijn familie heeft vermoord. Ik weet niet hoever jullie zijn met de manga lezen en dadelijk verklap ik alles. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
‘En nu?’ vraag ik aan Itachi.
Itachi kijkt me aan. ‘Ik ben hier al te lang,’ mompelt hij. Zonder nog iets te zeggen, staat hij op en loopt weg.
‘Nee! Wacht! Itachi!’
Maar hij luistert niet. Gefrustreerd laat ik me weer op de grond zakken. Mijn gedachten gaan meteen naar Sasuke. Ik wil naar hem toe! Ik wil weten hoe het met hem is, waar hij nu is, of hij al door de tweede ronde is gekomen… Waarom wil niemand me dat vertellen? En waarom in vrédesnaam ben ik hier?!
Er verstrijkt wat tijd. Uren, maar het kunnen ook minuten zijn. Dan gaat ineens de deur open en een jongen met kort, bruin haar komt naar binnen. Ik herken hem als de jongen die er was net toen ik wakker werd.
‘Kom mee,’ is het enige wat hij zegt.
Langzaam sta ik op en ik loop achter de jongen aan. We lopen door de grot heen en ik ben doodsbang. Hallo, heel Akatsuki kan me zometeen aan gaan vallen. Sasori leidt me naar een andere kamer. Het is hier al meer verlicht. In het midden staat een tafel met stoelen eromheen en er is zelfs een tv. Whuh, zie je Akatsuki al met zijn allen gezellig tv kijken?
‘Sta stil,’ commandeert Sasori.
Ik trek een raar gezicht. ‘Ik ben je hondje niet.’
Ik hoor een zacht gegrinnik achter me en draai me om. Ik zie nog net hoe Itachi snel zijn gezicht in de plooi trekt en ik grijns.
Dan komt er iemand anders binnen en ik voel iedereen verstijven. Ik kijk naar de jongen die binnenkomt. Kort haar en heel veel piercings. Dat moet de leider wel zijn. Hij neemt me keurend op en ik voel me zwaar ongemakkelijk. Waarom staart hij zo?
‘Dus. Jij bent Hatake Sayuri?’