¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 11

Itachi, Kisame en Sasori draaien zich om. ‘Waarom sta je stil?’ vraagt Sasori.
‘Hm, lopen jullie maar verder. Ik wil het bos nog even checken.’
‘Waar is dat goed voor?’
Ik kijk naar Itachi. ‘Ik heb het gevoel dat er iets mis is. Gaan jullie maar naar Pein, ik kom eraan.’
Ze kijken elkaar even aan en verdwijnen dan. Ik draai me om en kijk het veldje over. Ik sta daar minutenlang maar zie niemand.
Ineens begin ik te twijfelen. Ik heb het met toch niet verbeeld? Ik schud mijn hoofd. De warme wind voelde ik zeker weten. En voor zover ik weet, is er maar één iemand in heel Konoha die de temperatuur van de wind kan beheersen. En ook maar één iemand die ervoor kan zorgen dat maar één persoon die verandering voelt. Itachi, Sasori en Kisame hadden niks door.
Ik kijk nog een keertje over het veld maar als ik niks zie, draai ik me om. Dan hoor ik een zachte ‘plof’. Ik draai om en daar staat ze. Haar vuisten gebald langs haar lichaam. Haar groene ogen spuwen vuur naar me. Who, die blik herinner ik me maar al te goed.

‘Ik. Vermoord. Je.’ Ik steek mijn handen op. ‘Het spijt me, Aimeka. Het was gewoon een…foutje.’ ‘EEN FOUTJE?! JIJ KLOOTZAK! JE HEBT MIJN SCHOUDER GERAAKT!’ Ik kijk naar beneden. ‘Het spijt me,’ mompel ik. ‘Ik bedoelde het echt niet zo!’ ‘ Nee, dat moest er nog eens bijkomen.’ Ik kijk op en haar ogen staan woedend. Het is alsof ze vuur spuwen. Ik pak wat verband en wil haar schouder verbinden maar ze slaat mijn hand weg. ‘Dat kan ik zelf wel,’ zegt ze met een koude stem. Een ongemakkelijk gevoel overvalt me. Ik haat het als ze kwaad op me is. Maar het is mijn eigen schuld. Ik was het trainen in het bos en ik was niet echt aan het opletten dus ik raakte Aimeka met mijn kunai. Ik kijk naar haar terwijl ze zichzelf verbindt. Het gaat niet erg gemakkelijk. ‘Je weet zeker dat ik niet hoef te helpen?’ Ze kijkt me met een vernietigende blik aan maar draait dan haar hoofd weg. Ik glimlach en neem het verband over. Na een paar seconden is het klaar. Ze kijkt me nog steeds met die vuurspuwende ogen aan. ‘Oh, alsjeblieft Aimeka! Kijk me niet zo aan!! Het spijt me, wat kan ik nog meer zeggen?!’ Ze haalt haar schouders op. ‘Misschien… Dat je me de volgende keer geen pijn doet?’ Ik buig mijn hoofd en knik. ‘Beloofd.’ Ze glimlacht. Kijk niet zo! Ik kan niet boos op je blijven als je zo kijkt.’ Ik grijns. ‘Weet ik.’ Ze lacht en geeft me een poke. ‘Het is je vergeven.’ Ik glimlach. ‘Cool.’

Iets zegt me dat ze me deze keer niet zo snel zal vergeven…