#40.

Hij draaide zich nog even om en keek me half glimlachend aan. “Maak je niet druk. Ik wil gewoon mijn vliegtuig halen.” “Wat? Nu al?” vroeg ik ongelovig. Ik zag dat hij het niet kon laten om toch zachtjes te grinniken, hoewel ik hem gekwetst had met mijn vragen. “Ik zei toch dat ik zo meteen weg moest. Tot ziens.” Nog voor ik kon antwoorden was hij al uit het zicht verdwenen en hoorde ik zijn voetstappen op de trap. “Tot ziens”, deed ik hem sarcastisch na. Tegen de tijd dat hij me nog eens zou komen opzoeken lag ik alvast weg te rotten onder de grond. Ik zuchtte. Het was niet goed van me om zo negatief te denken en om alles zo zwart te zien. Ik kon het alleen niet helpen. Het was moeilijk voor me om optimistisch te zijn als ik wist dat ik de ziekte toch niet kon genezen. Ik schudde even heen en weer met mijn hoofd, alsof ik probeerde om mijn gedachten weg te schudden. In mijn handen hield ik nog steeds de enveloppe vast. Ik staarde weer naar het handschrift. Het leek me veel leuker om me daarop te concentreren. Eerst en vooral draaide ik de enveloppe om, maar er stond geen afzender. Ik had natuurlijk wel een vermoeden, maar toch. Ik wilde niet teleurgesteld worden. Vervolgens richtte ik mijn blik op de postzegel. “Aha”, riep ik uit toen ik zag dat die niet afgestempeld was in België, maar in een stad waar ik nog nooit van mijn leven van gehoord had. Haastig scheurde ik de enveloppe open. Ik wist niet wat ik verwacht had, maar wat ik zag had ik in geen geval kunnen bedenken. Een brief leek me het meest voor de hand liggend, misschien een foto of een tijdschrift, maar dit? Met mijn linkerhand voelde ik nog even in de enveloppe. Er zat gelukkig toch nog een klein briefje bij. Hopelijk bracht dat enige verklaring met zich mee.