#39.

“Maar waarom hield je me dan niet? Ik was het enige dat je nog had. Kon je mij dan niet opvoeden, voor haar?”
Mijn woorden klonken hard, dat wist ik zelf ook wel. Ze kwamen bot over en normaalgezien sloeg ik niet zo’n toon aan tegen een zo goed als vreemde, maar ik kon niet anders. Ik moest het weten. “Geloof me als ik zeg dat ik na haar dood niet in staat was om voor je te zorgen.” Hij keek star voor zich uit en sprak de woorden emotieloos uit. Ik had zo het voorgevoel dat er iets verborgen lag in zijn woorden, alleen kon ik niet bedenken wat. Ik schrok toen hij plots recht stond. “Wacht, niet weggaan. Het spijt me!” riep ik terwijl hij zich een weg baande naar de deur.