~>1<~

Rustig lag ik op mijn buik, mijn kop tussen mijn poten. Het lange gras was heerlijk om me in te verstoppen. Langzaam viel ik een beetje in slaap. Mijn oren draaiden op mijn hoofd om zoveel mogelijk geluiden op te vangen. Er klonken voetstappen en ineens sprong er iets op mijn rug. ‘Hebbes, kleintje.’ Blafte Kaïn in mijn oor. Met mijn ogen rollend, schudde ik de zandkleurige wolf van mijn rug. ‘Laat me met rust.’ Gromde ik. ‘Ik lag net zo lekker.’ Kaïn ging naast me liggen en legde zijn oren plat. Zijn staart hing tussen zijn benen en ik zuchtte. ‘Sorry, ik ben gewoon een beetje gestrest. Kiyiya heeft besloten dat ik drachtig moet worden, maar ik wil niet. Ik wil geen pups.’ Kaïn legde zijn kop op de mijne en beet me zacht en geruststellend in mijn nekvel. ‘Het komt wel goed. Er is niets aan de hand. Je moet het gewoon ondergaan.’ Ik keek hem aan en jankte. Ik wilde dit helemaal niet. Kon ik niet gewoon voor eeuwig een pup blijven. ‘Jij hebt makkelijk praten.’jankte ik en ik kwam overeind. Langzaam strompelde ik het bos in, door de gevallen herfstbladeren. Kaïn volgde me en even later voegde zijn tweelingbroertje zich ook bij ons. ‘Hey, broer, en kleintje.’ Ik gromde. Ik haatte mijn bijnaam. ‘Ben je er klaarvoor? De leider zelf wil jou graag als moeder van zijn pups.’ ‘Wat!’ piepte ik geschrokken. Abel keek me aan. ‘Kalmeer een beetje. Je moet blij zijn. Ashar is een goed leider en vast een geweldige vader.’ Ik schudde mijn hoofd en begon weer te lopen. Ashar was de laatste wiens zaad ik in me wilde hebben. Kaïn en Abel volgden me. Ik liep het bos verder door tot ik bij het einde kwam. De grens tussen het bos en het dorp. Het rook er naar mens en ik werd nieuwsgierig, zoals altijd. Ik wilde de tuin in lopen, zoals ik wel vaker deed, maar werd getackeld door Kaïn. ‘Doe niet zo gestoord als ze je zien doden ze je.’ Ik keek de wolf aan en volgde hem daarna met mijn staart tussen mijn benen het bos in. We gingen terug naar de roedel. De plek waar ik nu niet wilde zijn. Het alfavrouwtje en mannetje stonden al te wachten. Er was toestemming gegeven voor andere vrouwtjes om zich ook voort te planten. Gelijk stond ik te trillen op mijn poten. Ik wilde dit echt niet. Mijn moeder stond zich echter al op te dringen bij de leider. Kaïn en Abel gingen naast me staan en beten me vriendschappelijk. Zodra Ashar met mijn moeder klaar was kwam hij op mij af. ‘Aiyana, je wordt mooier met de dag.’ Mompelde hij en hij draaide rondjes om me heen. Ik jankte van angst. Ineens sprong de grote zwarte wolf achter op me en in een reflex beet ik hem hard in zijn nek. Hij gromde en sprong weg. ‘Jij durft.’ Langzaam stapte ik bij hem weg. In mijn ooghoek zag ik mijn moeder me teleurgesteld aankijken. Het deed me pijn en instinctief vluchtte ik. ‘Achter haar aan.’hoorde ik Ashar grommen. Ik rende nog harder. Het voelde alsof mijn longen uit mijn lijf werden gerukt en na een tijdje kwam ik bij de rand van het bos. Daar gebruikte ik ons grootste geheim, ik veranderde in een mens. We konden het allemaal, maar niemand deed het, niemand behalve ik. Langzaam, aarzelend, liep ik de tuin in. Midden in de tuin werd ik echter gegrepen. Tanden en klauwen doorboorden mijn huid. Ik kreunde en ik voelde tranen over mijn wangen lopen. ‘Laat haar maar liggen. Als ze sterft is het niet mijn probleem.’ ‘Dat kun je niet menen, Ashar!’ ‘Dat kan ik wel Kaïn.’ Langzaam hoorde ik de zwarte wolf dichterbij komen. Zacht werd er aan mijn wang gelikt. ‘Mocht je je nog bedenken en me mijn gang laten gaan. Dan zal ik je met open armen ontvangen, liefje.’ En weg waren ze. Regendruppels streelde mijn wangen en ik probeerde overeind te komen. Het ging echter niet. Maar dat was het ergste nog niet. Het begon te gieten en ik was te bang om weer terug te veranderen Stel je voor dat iemand me zag. Dus ik kreeg het koud. Ergens in de verte hoorde ik voetstappen. Menselijke dit keer. ‘Andy! Hier komen schiet op!’ hoorde ik iemand roepen. Ik bleef stil liggen en hoopte, dat ze dachten dat ik dood was. Iets jankte bij mijn hoofd en toen ik mijn ogen opendeed zag ik het kopje van een puppy. Ze hield haar kopje schuin en likte me. Ondanks de pijn in mijn lichaam kwam ik overeind. Ik bloedde hevig, maar het kon me niets schelen. De regen spoelde het bloed weg, maar ineens was de regen ook weg. Ik keek op en zag een mens staan met een paraplu. Ik wist wat het was, omdat ik wel vaker wegsloop om tussen de mensen te gaan lopen. Hun taal had ik ook al aardig onder de knie, dus ik dacht niet dat dat een probleem zou worden. ‘Gaat het met je?’ Ik keek op. Het was een jongen met rood met zwart haar en grijze ogen. Ik wilde achteruit deinzen, maar de wonden deden me teveel pijn. ‘Rustig aan Die wonden lijken me pijnlijk.’ Er kwam nog een jongen naar buiten. Een met zwart haar en blauwe ogen. ‘Yu, wie is dit?’ De jongen, die blijkbaar Yu heette, lachte. ‘Ik heb geen idee, maar ik ga haar hier niet zo laten liggen.’ Als ik in mijn wolvengedaante zou rondlopen zou mijn staart nu tussen mijn benen geplakt zijn. De andere jongen knikte instemmend, pakte de paraplu aan en pakte de puppy op. Yu’s armen gleden om mijn lichaam en hij tilde me op. Hij drukte alleen op mijn wond en ik piepte. ‘Oeps, sorry.’ Ik keek de jongen aan. Er klonk gehuil uit het bos en geschrokken drukte ik me tegen zijn borst. Ik trilde. ‘Rustig aan. Die wolven komen niet dichterbij.’ Ik keek hem aan en sloot toen mijn ogen. Niet omdat ik ze vertrouwde, maar omdat ik zoveel pijn had en zo moe was van het rennen zakte ik weg.