#38.

“Wacht even.” Maarten plaatste zijn hand op die van mij, om te verhinderen dat ik de enveloppe meteen openscheurde. “Wat?” vroeg ik lichtjes geïrriteerd. Ik wilde mijn post lezen en wel meteen. Hij schraapte zijn keel en ging toen op het voeteinde van mijn bed neerzitten. “Ik vertrek zo meteen weer.” Meende hij dat nu? “Maar je bent er net.” “Mijn werk wacht op me. In Australië.” Mijn ogen werden groot en ik slikte eerst even voordat ik besloot om te praten. “Zo ver”, piepte ik. Hij knikte. Ik had meteen al vastgesteld dat dit de eerste en laatste keer was dat ik Maarten zag. Natuurlijk, hij blijft achttien jaar uit mijn leven, komt dan plotseling tevoorschijn om alles op zijn kop te zetten en verdwijnt na nog geen vierentwintig uur alweer. “Mag ik je nog iets vragen?” Ik had vannacht meer dan genoeg vragen bedacht die ik hem wilde stellen, alleen was ik de meeste ervan alweer vergeten. Nu ik doorhad dat hij hier alleen maar gekomen was om me in te lichten over mijn ziekte, kon ik niet anders dan hem dit te vragen. “Je hield toch van je vrouw?” Hij knikte lichtjes, terwijl hij zijn lippen strak op elkaar geperst hield. “Waarom heb jij me dan niet opgevoed?” Meteen nadat ik hem die vraag gesteld had veranderde zijn gezichtsuitdrukking weer. Hij zag er meteen een stuk norser en onvriendelijker uit. Hij keek me recht in mijn gezicht aan, alsof hij verwachte dat ik de woorden terug ging inslikken. Ik kon die woorden niet terugnemen en wilde dat eigenlijk ook helemaal niet, want ik vroeg het me echt af. Toen hij doorhad dat ik nog steeds op een antwoord wachtte, zuchtte hij even. “Omdat je me teveel aan Isa deed denken”, mompelde hij dan uiteindelijk. “Maar waarom hield je me dan niet? Ik was het enige dat je nog had. Kon je mij dan niet opvoeden, voor haar?”