50. " De eerste plaats gaat naar ..."

Maaike pov. :

Met tranen in mijn ogen liep ik naar de zetel om mijn punten te bekijken. Het was niet omdat ik het slecht gedaan had ofzo. Nee in tegendeel, ik had het super gedaan, al zeg ik het zelf. Die tranen kwamen gewoon van ontlading. Ik had zo mijn best hiervoor gedaan. En gewoon ook, die muziek waarop ik moest dansen, het raakte me gewoon. Het was zo droevig. Irina gaf me een kus en we liepen terug nar de kleedkamer. Zo meteen zou bekend gemaakt worden wie er gewonnen had.


Aangekomen in de kleedkamer omhelsde Friedolien me voor de zoveelste keer deze avond. “ Niet huilen meisje.” Zei ze. “ Ik huil niet hoor.” Zei ik. Stiekem probeerde ik toch nog die krop uit mijn keel weg te slikken en mijn tranen te bedwingen. Het was ook zo’n vermoeiende dag geweest. Ik hoopte dat het thuisfront trots op me was. Zowel mijn ouders als Bill. ik legde mijn bal aan de kant en Friedolien stond nog eens in de spiegel te kijken naar haar haren. “ Ik heb er een goed oog op.” Zei Irina. Ik knikte en na een goed kwartier werd er medegedeeld dat alle gymnasten in rij terug naar de zaal moesten.

We stonden geordend per land. Friedolien liep achter me en voor me liep Aliya. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te negeren. Ik hoopte vurig dat ik voor haar stond, maar had er geen flauw benul van. We waren meestal aan elkaar gewaagd, en onze punten lagen nooit niet ver van elkaar. Gespannen stonden we te wachten tot we teken kregen dat we mochten opwandelen. Plots startte de muziek en kwam er beweging in de rij. Al snel kwamen we aan op de turnmat en stond het podiumpje al klaar waar straks de winaars opmoesten. De camera gleed langs de rij zodat alle deelnemers nog eens zichtbaar waren op het tv-scherm. Als iedereen stil stond werd er eerst weer iets in het Japans gebrabbeld en toen in het Engels. Zenuwachtig zat ik een mijn turnpak te friemelen. We mochten nu niets zeggen tegen elkaar, wat voor mij en Friedolien wel irritant was. op het grote scherm in de zaal kwam het klassement tevoorschijn. Alle deelnemers werden volgens score erop geplaatst. 4 vakjes bleven blauw. Ik liet mijn ogen over het klassement glijden en zag mijn naam er niet tussenstaan. Ik beet op mijn onderlip. Het zou echt te mooi zijn moest ik nu een podiumplaats krijgen, dacht ik. Toen ik nogmaals keek, zag ik dat Friedolien en Aliya hun naam er ook niet tussen stonden. Shit, dacht ik. “ En nu, gaan we over naar de nummer 4 van deze wedstrijd.” Klonk het door de boxen. Alstublieft, laat het Aliya zijn. “ 4de plaats gaat naar Anna Bessonova!” galmde het door de zaal. Mijn god, dit kon je niet menen! Ik had ene podium plaats net als Friedolien. Mijn hart bontste in mijn keel. “ De derde plaats gaat naar …” het werd even stil. Alstublieft laat het naar Aliya gaan, ik zou niet liever hebben. “ Friedolien Quintens!” ene luid applaus steeg op uit het publiek. Friedolien keek me ongeloofwaardig aan. “ Ik?” mompelde ze. Ik knikte en deed teken dat ze naar het podiumpje moest gaan om op de derde plaats te staan. Nu werd het spannend, ik wist zeker dat ik op 2 ging staan. “ We hebben nog 2 gymnasten over, Aliya Yussupova en Maaike Van Eeghem.” Ik kon elk moment in huilen uitbarsten, de spanning werd me teveel. “ We gaan meteen over naar degene die op de eerste plaats staat.” Klonk het. Please laat me voor Aliya staan, alleen al om haar te kwellen. Ik zou doodblij zijn met een 2de plaats, maar nu niet. Om het haar betaald te zetten, over wat ze zei over Bill. “ De eerste plaats gaat naar …”