*...TH...* My life in this horrible house! ^7^

Samen zitten we aan een klein tafeltje in de hoek van het café. We hebben net ons eten besteld en zitten al met een drankje voor onze neus. We hebben het over 1001 dingen, maar eigenlijk gaat het ook weer nergens over. Ook dit keer zijn mijn zenuwen weg en zit ik er ontspannen bij. Bill blijkt dus in een band te zitten, genaamd Tokio Hotel. Volgens mij moet ik echt eens vaker naar de radio gaan luisteren of zoiets, want ik kende ze helemaal niet. Terwijl ze blijkbaar al beroemd zijn hier in Duitsland. Eigenlijk schaam ik me er best wel over dat ik ze niet ken. Bill schiet in de lach als ik het hem vertel. “Nou, dat geeft niet, hoor. Het is niet altijd even leuk om herkent te worden.” Zegt hij en glimlacht lief. Weer die lieve glimlach die zo onweerstaanbaar mooi is.
Ons eten wordt geserveerd en samen vallen we tegelijk aan. Het eten is voortreffelijk en na ons eten zitten we nog een tijd lang te praten. Eenmaal buiten biedt Bill me aan om me naar huis te brengen.
“Mijn auto staat nog bij de studio. Je kan wel mee lopen tot daar.” Zeg ik.
Bill knikt en samen lopen we terug naar de studio. Bill vertelt honderduit over hoe ze bezig zijn met hun nieuwe cd. Met zijn armen maakt hij allemaal wilde gebaren. Één keer slaat hij bijna tegen het hoofd van een oude man, die hem boos aan kijkt en hem uitscheld. Als de man ons gepasseerd is, schiet ik in lachen uit. Bill vindt het zelf blijkbaar ook grappig en al snel liggen we met zijn tweeën in een deuk. Lachend lopen we verder naar de studio. “Ben je lopend hierheen gekomen?” vraag ik Bill.
Bill knikt. “Ja, het was niet zo ver hierheen vanaf het gebouw waar we een interview hadden.”
“Moet ik je naar huis brengen?” vraag ik hem terwijl we al naar mijn auto lopen.
“Als het zou kunnen, graag. Anders moet ik gaan lopen naar huis en dat is toch wel iets verder dan dat gebouw waar we net een interview hadden.”
Ik lach en stap in mijn rammelende auto. Bill legt mie de weg naar zijn appartement uit en ik rijd er naar toe. “Hé, bedankt hè. Het was gezellig. Moeten we vaker doen.” Zegt Bill met een glimlach als ik voor zijn appartement stop.
Ik knik. “Dat zeker.”
“Heb je morgen wat te doen?”
“Werken tot 5 uur.”
“Zaterdag?”
“School tot 12 uur.”
“Moet je op zaterdag naar school?” vraagt Bill verbaasd.
Ik knik. “Ach ja, je moet er iets voor over hebben.”
Bill lacht. “Als je afgestudeerd bent en ik ga verhuizen, vraag ik jou om mijn huis en tuin in te richten. Maar zullen we zaterdagmiddag dan wat leuks gaan doen?”
“Is goed. Ik bel je dan nog wel, ja.”
“Ja, is goed. Doei.” Zegt Bill. Hij drukt nog een kus op mijn wang en stapt dan uit mijn auto. Hij kijkt nog een keer achterom en zwaait. Ik zwaai terug en rijd dan naar mijn huis. Mijn wang gloeit van de kus van Bill. Een glimlach op mijn gezicht ontbreekt ook niet. Het was echt supergezellig geweest en zaterdagmiddag ging ik weer met hem afspreken! Ik heb er echt zo veel zin in. Jammer dat het alleen nog anderhalve dag duurt.