*...TH...* My life in this horrible house! ^5^

Daar staat hij weer. Zijn donkerbruine ogen glinsteren. Zijn zwarte lange haren vallen perfect langs zijn bleke gezicht. Zijn ogen perfect opgemaakt.
Het enige wat ik kan is kijken in die bloedmooie ogen van hem. Niets anders lijkt meer te bestaan, alleen die ontzettend mooie ogen.
“Sorry. Het was niet de bedoeling dat ik tegen je aan liep.” Zegt hij met een lieve glimlach.
“Het geeft niet.” Antwoord ik. Onopvallend kijk ik naar hem, zoals ik al vaker heb gedaan. Alleen van dichtbij is alles nog veel mooier. We raken aan de praat en zo staan we een tijdje voor de wc’s wat te praten. Ik kom erachter dat hij Bill heet. Bill, wat een ontzettend mooie naam. Eigenlijk voel ik me ontzettend op mijn gemak bij hem. Alle zenuwen die ik altijd had als hij langs mijn bureau liep, waren nu totaal verdwenen. Het leek alsof ik hem al jaren kende, zoals we nu met elkaar staan te praten.
“Hoelaat ben je klaar met werken vandaag?” vraagt Bill als ik zeg dat ik maar weer eens moet gaan werken.
“5 uur en jij?”
“Een uur of 3, volgens mij. Heb je zin om na het werk wat te gaan drinken?”
“Ja, dat lijkt me geweldig.” Zeg ik terwijl ik voel dat ik rode wangen krijg. Ik ga gezellig wat drinken met de jongen die me altijd fascineerde als hij binnen kwam lopen. In mezelf bedankte ik God dat hij mij deze kans had gegeven. Ook al ben ik totaal niet gelovig.
“Oké, dan haal ik je hier wel op om 5 uur, goed?”
Ik knik. “Ja, is goed. Tot vanmiddag.”
“Tot vanmiddag.” Zegt Bill en glimlacht lief naar me als ik weg loop. Ik voel mijn wangen nog warmer worden dan dat ze al waren en ik ontdek dat er een brede glimlach op mijn gezicht ontstaat. Voor mij is één ding vastgesteld, deze dag kan niet meer stuk voor mij.