Matt - Kennismaking met Tara op feestje

Dus ze heette Tara. Hmm, dat had ik niet achter haar gezocht. Aan de andere kant voelde het wel goed dat er blijkbaar toch iets van haar was dat ik níet van haar had verwacht. Het zou nogal creepy zijn als ik haar al door en door kende voor ik haar zelfs maar had ontmoet. Dat gevoel had ik wel gehad vóór vandaag, maar het was een opluchting dat dat niet zo bleek te zijn.
Ik moest mijn lach inhouden toen ze Jessica zonder pardon aan de kant zette. Toen schoof ze totaal onverwacht haar hand in de mijne, waardoor er een schok door mijn lichaam trok. Anders dan ik ooit had gevoeld, niet van verliefdheid. Dat voelde totaal anders. Dit was.. ik kon het niet benoemen. Een vreemdsoortige verbondenheid.
"Kom mee jij," zei ze terwijl ze me meetrok.
“Waar gaan we heen?” Maar mijn vraag werd al beantwoord toen we de achterdeur doorliepen. Het was nog donkerder geworden buiten, en er waren al enkele sterren zichtbaar. Ze zocht een rustig plekje en streek neer op het gras. Pas toen ik tegenover haar kwam zitten liet ze mijn hand los. De cake zette ik naast me neer.
"Matt, misschien vind je me zo een totale freak na wat ik ga zeggen, maar alsjeblieft wees eerlijk met me." Ik zat meteen rechtop. Oh nee, ze ging toch niet zeggen wat ik dacht dat ze ging zeggen? Ze nam diep adem. "Al sinds ik me kan herinneren droom ik over je. Toch over een jongen die echt hard op je lijkt, maar ik weet niet wat het wilt betekenen. Mijn oma zei een keer dat het ons lot was. Je weet wel..."
Mijn mond was opengezakt. Dus toch. “Ik denk niet dat je een freak bent. Als dat wel zo was, was ik dat namelijk ook. Jij spookt al m’n hele leven in mijn dromen.” Ik grinnikte om hoe dubbelzinnig dat klonk. “Ik heb ontzettend vaak gefantaseerd over hoe het zou zijn als ik je eindelijk zou ontmoeten. Over het hoe-verder. Ook omdat mijn oma, net als de jouwe, zei dat jij mijn andere helft zou zijn. Maar zo voelt het nu helemaal niet, het voelt totaal anders dan ik me had voorgesteld.” Ik besefte te laat dat ik haar met deze woorden gekwetst kon hebben, zij had nog niet gezegd wat zij van mij dacht. Gegeneerd wendde ik mijn hoofd af, maar ik weigerde me nog een keer te verontschuldigen. Twee keer op één dag was meer dan genoeg. Bovendien was ik nu in elk geval duidelijk.