Because you were/are special to us/me (ftsk) 8

“Wist je dat dan niet?” vraagt die man. “Nee, ik zit hele dagen in het ziekenhuis. Ik heb de laatste maand geen krant meer open gedaan.” Antwoord ik. “Ben jij het meisje die zoveel bij hen zit?” Ik knik. “Zijn jullie echt zo close als ze zeggen?” vraagt de man nieuwsgierig. “U moet niet zo nieuwsgierig zijn!” zeg ik boos. “Ik wil gewoon het antwoord weten. De pers zegt zoveel.” Antwoordt de man. “Kyle en ik kwamen goed overeen maar als er bedoeld wordt dat we een relatie hebben zijn ze verkeerd.” Maak ik hem duidelijk. “Ook niet met Caleb?” vraagt hij. “Nee, ik heb met niemand een relatie. Aangezien ik van België ben is die kans trouwens klein of zelfs onbestaand. Excuseer mij maar nu moet ik echt door.” Ik betaal de man en ga snel naar het ziekenhuis. De jongens zijn nog steeds boodschappen aan het verzamelen dus besluit ik maar naar Jonathan te gaan. Ik laat het hem zien en hij is echt blij. “Die kader is echt toepasselijk.” Hij straalt van blijdschap. “Jonathan? Wees eens eerlijk. Hoeveel overlevingskans heeft Kyle?” Jonathan kijkt alsof ik hem betrapt heb. “We wouden het je niet zeggen om je het verdriet te besparen. Hij heeft nog 20% overlevingskans. De dokters doen alles wat ze kunnen maar hij zal het einde van volgende weer niet meer halen.” Tranen springen in mijn ogen. “Ik moet naar mijn ouders.” Huilend loop ik naar het hotel.

“Elisa, wat scheelt er?” vraagt mijn moeder geschrokken als ik buiten adem met een betraand gezicht aan hun deur sta. “Kyle haalt het einde van volgende week niet meer. Laat me alsjeblieft hier blijven.” Smeek ik mijn ouders stotterend.

“Dokter, laat me bij Kyle gaan. Alsjeblieft, ik moet hem spreken.” Smeek ik de dokter. “Het spijt me maar we laten geen bezoek meer bij hem.” Zegt de dokter. “Wat als ik zijn toestand kan verbeteren door gewoon iets te zeggen?” Ik ga de confrontatie niet uit de weg en kijk de dokter zelfzeker aan. Zo zelfzeker dat het beangstigend is maar het helpt want de dokter laat me toe bij Kyle binnen te gaan. “Hey Kyle. Ik had vrijdag gezegd dat je me niet meer zou horen maar hier ben ik weer. Morgen zou ik moten vertrekken maar ik heb met mijn ouders gepraat. Ik wil niet dat ik het nieuws in de loop van de week in België moet horen dat je overleden bent. Je hebt nog 20% overlevingskans zeggen ze, volgens de dokters staat dat gelijk aan de dood. Mijn ouders hebben mijn ticket geannuleerd. Ik blijf hier zolang je in coma bent. Word beter Kyle, bewijs ze dat je het WEL kan halen. Alsjeblieft, zonder jou is Forever The Sickest Kids niet wat het was en is mijn leven niet langer een leven meer maar een hel. Ik had je bij mij moeten houden in mijn hotelkamer samen met Jonathan zodat jullie nooit dat ongeluk hadden gehad. Kom terug op aarde Kyle, ik smeek het je.” De hele tijd had ik zijn hand vast in de hoop dat hij er in zou knijpen maar hij gaf geen kick. “Juffrouw, zou u meneer Burns nu allen willen laten?” Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en verdwijn uit de kamer.

In Kyles toestand komt na 5 dagen nog steeds geen verbetering. “Met alle respect voor uw poging maar er komt geen verbetering in zijn toestand. Ik denk dat u, zijn familie, vrienden fans zich beter voorbereiden op het ergste.” Deelt de dokter ons mee. Ook Kyles ouders worden hiervan ingelicht. “NOOIT! NOOIT, hoort u me NOOIT!? Ik bereid me er niet op voor want Kyle komt erdoor.” Ik loop langs de dokter de kamer binnen. “Kyle, vecht, vecht voor je leven! Je moet de dood in de ogen kijken en lachen! Iedereen smelt voor je glimlach, gebruik je glimlach als je geheim wapen! Jonathan noemt je glimlach je geheim wapen, gebruik het! Toon iedereen dat je er WEL door kan komen!” probeer ik tot hem door te dringen. “Zou je mijn zoon gerust willen laten, verlaat de kamer, NU!” beveelt zijn moeder me. Ik verlaat de kamer met een boze blik naar zijn moeder. “Als je denkt dat die woorden enig nut hebben dan ben je verkeerd, hij vecht voor zijn leven en die nutteloze woorden van jou gaan hem daar niet bij helpen!”

Nog een maand later ziet het er naar uit dat hij wakker wordt één van de komende weken. Ik heb nog eens de toestemming gekregen van de dokter om met hem te gaan praten. “Hey Kyle, ik zou graag hebben dat je wakker wordt, ik ben helemaal uitgeput en mis je heel erg. Word wakker alsjeblieft.” Ik geef hem nog een kus op zijn voorhoofd en net als ik de deur open hoor ik zwak mijn naam. “Kyle, je bent wakker.” Piep ik. Ik ga terug naar zijn bed en omhels hem. “Ga niet weg.” Zegt hij moeilijk. “Ik blijf bij je.” Antwoord ik. Het volgende moment stormen dokters de kamer in en duwen mij de kamer uit.