*31

"Embry wat doe je?" vroeg ik angstig. "Ik wil je even een aantal dingen vertellen" zei Embry. "En daarvoor houd je me vast in de regen?" mompelde ik. "Ja, hoe zou ik het anders moeten doen?" vroeg Embry verbaasd. "Nou niet" zei ik en ik probeerde weg te glippen. "Chris, luister gewoon" zei Embry en hij ging dichter tegen me aan staan. "Nee" zei ik en ik draaide mijn gezicht weg. Embry kwam dichterbij met zijn gezicht. "Dan doe ik het wel zo" fluisterde hij. Ik rilde en kreeg kippenvel op mijn armen. "Het spijt me Christine, serieus. Ik weet niet wat ik deed. Het spijt me" fluisterde hij en hij streelde met zijn lippen langs mijn nek. "Embry doe niet" mompelde ik. Het liefste zou ik hem nu zoenen, man ik mis hem echt! Maar ik kan het gewoon niet, niet na wat hij gedaan heeft. Embry trok zijn hoofd terug. "Chris, kijk me aan" fluisterde hij. "Nee" mompelde ik. "Ja" was het enige wat hij zei. Ik draaide mijn gezicht en keek hem recht in zijn ogen aan. Ik kon de spijt in zijn ogen zien maar ik negeerde het. Het is tenslotte zijn eigen schuld. "Christine, serieus, het spijt me!" riep Embry. De tranen sprongen in mijn ogen. "Embry houd op! Weetje, ik hield van je. Nee beter gezegd. Ik houd van je! En ik dacht dat jij hetzelfde voelde voor mij, maar nee jij drukt verdomme je lippen op die van een ander!" riep ik huilend. Het leek wel alsof het weer zich aanpaste aan mij. Het regende net al keihard maar het begon steeds harder te regenen. "" Ik zeg toch dat het me spijt!" riep Embry en ik zag de tranen in zijn ogen. "Alsof dat alles goed maakt, alsof dat mij het vertrouwen in je terug geeft alsof.." zei ik maar ik kon niet verder praten want Embry drukte zijn lippen op die van mij. Ik probeerde hem van me af te duwen maar ik gaf me algauw over. Ik ging in op de zoen, wetend dat het fout is. Maar ik heb hem zo gemist, ik kan gewoon niet meer zonder hem. Ik sloeg mijn armen in zijn nek en trok hem dichter tegen me aan. Embry trok zich terug en keek me aan. "Het spijt me echt, ik zal er alles aan doen om jouw vertrouwen terug te winnen" fluisterde Embry. "Beloof je dat?" vroeg ik zacht. Embry knikte en drukte zijn lippen weer op die van mij. Diep van binnen wist ik dat het fout was dat ik hem zo snel weer vertrouwde, maar ik houd gewoon te veel van hem!

"Ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan" mompelde Embry. Ik knikte en stapte in de auto van Sas. Embry ging naast me zitten en keek me raar aan. "Jij gaat wel heel mooi terug rijden, maar je hebt niet eens een rijbewijs" zei Embry met een grijns. Mijn ogen werden groot. "Hoe kan ik zo dom zijn, waarom denk ik daar niet aan?" vroeg ik verbaasd. "Ach jo, probeer gewoon" zei Embry. Ik starte de auto en trapte de koppeling in. Die liet ik langzaam los en tegelijkertijd gaf ik rustig gas. De auto ging vooruit maar ik we gingen niet echt snel vooruit. "Ik ga echt niet boven de twintig hoor!" zei ik en ik reed rustig verder. "Haha, ik ben allang blij dat we vooruit komen" zei hij lachend. Na een paar minuten waren we er en ik remde. Doordat ik iets te hard de rem intrapte vlogen we beide naar voren. Embry en ik begonnen keihard te lachen. Dit heb ik dus gemist, zo samen zijn met Embry. We liepen naar binnen en iedereen keek ons verbaasd aan. "Wil je me de volgende keer helpen herinneren dat ik geen rijbewijs heb!" zei ik tegen Sasja en ik gooide de sleutels naar haar. "Mijn auto leeft toch nog wel?!" riep ze en ze sprong op. "Ja ja, het ging goed" zei ik. "Chris, kan ik je even spreken" zei Jacob en hij trok me mee naar de keuken. "Wat hebben jullie gedaan?!" vroeg Jake en hij ging voor me staan. O oh.. Dit kan nog wel eens een probleempje worden..