Bound To Memories

Liza stond in een donkere hal. Een paar passen van waar ze stond, leidde een strap naar de 2de verdieping. Aan beide zijden van de hal waren 2 deuren. Naast de linker deur hing een oude, doffe spiegel. Ze kon het niet laten er even in te kijken. Als was het enkel om te zien hoe bleek ze er wel niet uitzag. En inderdaad, zo zag ze eruit; Volledig bleek.
'Je ziet er nogal bleekjes uit,' zei een 2de reflectie in de spiegel. Met een korte, snerpende gil draaide zich om. 'Silas! Ik schrik me bijna een hartaanval!' Hij ginnikte. 'Dat heb ik gemerkt. En zeg nu 'es, waarom ben je hier. Heb je nu al een klusje voor me?' Liza schuifelde met haar voeten. 'Nou, het zit zo-' 'Je miste me!' 'N-nee!' 'Jawel! Je miste me!' gniffelde hij triomfantelijk. 'Pfff, nee. Ik wilde gewoon weten hoe het met je was.' 'Je was dus bezorgd om me!' 'Nee-hee! Ik was gewoon-' 'Bezorgd,' grijnsde hij. Liza gromde en gaf hem een moordlustige blik.
'Hoe ben je eigenlijk aan deze villa gekomen?' vroeg Liza van onderwerp veranderend. 'Hij stond leeg,' antwoordde Silas simpel. 'Bedoel je niet dat je de vorige eigenaar vermoord hebt?' Een grote grijns tekende Silas's gezicht. 'Denk ervan wat je wil maar hier ga ik niet meer weg.' 'En je bent hier al 3 dagen?' 'Yup.' 'Ziet er niet zo uit.' 'Wat bedoel je daarmee?' 'Je kunt de vloer niet zien van het stof.' 'Het staat je vrij om schoon te maken.' 'Dat ben ik dus niet van plan!' 'Zeur dan niet zo.'
Liza zuchtte. Hij was geen haar veranderd. Was hij bij zijn ouders ook zo?
'Zal ik je dan maar een rondleiding geven?' stelde Silas voor toen hij haar gezicht zag. Ze klaarde op. 'Graag!' 'Kom dan maar mee!' Hij maakte met zijn hand een wenkend gebaar terwijl hij de eerste deur opende. Nieuwsgierig volgde ze hem.
het eertse onderdeel van de rondleiding bleek de woonkamer te zijn. En alles zag eruit zoals Silas;
Charmant, sierlijk, elegant en niet te vergeten victoriaans.
Met andere woorden, grote lange ligzetels, open haard, donkere schilderijen, grote ramen, sierlijke wandtapijten en alles wat daar nog bij hoorde.
'Stond dit hier allemaal al!?' riep Liza ongelovig uit. 'Ja, hoor. Da's geluk hebben.' Ze knikte sprakeloos.
'Zal ik thee halen?' stelde Silas voor, om de stilte te verbreken. 'Ik zou liever iets anders hebben,' bekende Liza. 'Da's dan pech, ik heb niets anders.' Liza gromde. 'Ja ja, thee dan maar.' Grinikkend liep Silas de woonkamer uit.
Liza keek om zich heen opzoek naar een behagelijke plaats om te gaan zitten. Ze besloot het zich gemakkelijk te maken in een roodfluwelen zetel met daarvoor een laag tafeltje en daartegenover een zwarte, leren zetel. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Het leek echt alsof ze in de middeleeuwen werd gezogen. Ineens viel haar oog op een sierraad dat op het tafeltje voor haar lag. Verbaast nam ze het op. Het was een zwarte parelketting met aan het einde een zilveren kruis. Het gaf haar om één of andere reden een ongemakkelijk gevoel.
Een zacht briesje streek langs haar wang. Haar oren werden door zacht kindergelach bereikt. verbaast draaide ze zich om. Ze stond midden in een groot grasveld omringd door bomen. De zon scheen warme srtalen op haar huid en de vogels floten verliefd. De volledige weide was bedekt met bloemen in alle kleuren van de regenboog. Ergens in de verte was een riviertje te horen en nog wat verder kon ze de vage omtrek van en kasteel onderscheiden.
Liza werd uit haar gedachten gehaald toen de wind ineens de ketting met veel geweld uit haar hand rukte. Het belandde zo'n 4 meter verder in een bos paarse viooltjes. Snel rende ze erachter aan. Maar nog voor ze de viooltjes bereikte, greep een kleine kinderhand tussen de bloemen. Verbaast bleef Liza staan. Het sierraad werd vantussen de bloemen gehaald door een klein, blond jongentje van ongeveer vijf. Zijn gezicht was wazing. Als van een vage herinnering. Een 2de jongentje van ongeveer iets ouder van tussen de bomen vandaan. Hij riep iets en het andere jongentje rende zwaaiend met zijn vondst naar hem toe.
'Hé, wacht! Geef terug!'
Snel rende Liza achter hem aan. Hij bleek sneller dan gedacht en bereikte in geen tijd de bomen. Liza bleef rennen. Het jongentje verminderde vaart en liet vrolijk zijn net gevonden schat zien.
Liza's aandacht werd niet langer getrokken door de blonde jongen maar de jongen in de schaduw. Ze meende hem ergens van te kennen. Kon ze nu maar dichter komen.
Liza strekte haar hand uit naar de schouder van het blonde jongentje...