Matt - Waar is dat feestje?

“Matt!” klonk er vanuit de keuken toen ik de deur uit wilde gaan. Met enige tegenzin draaide ik me om en liep de keuken in, waar ik op de drempel tegen de deurpost bleef leunen. “Ik hoorde je spelen boven, klonk goed,” vervolgde Gran.
“Jup, hij heeft de reis overleefd,” antwoordde ik terwijl ik ongeduldig met mijn voet tikte.
“Mooi zo.” Ze keek naar haar kaarten en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Met een triomfantelijke grijns gooide ze haar winnende pakket kaarten op tafel.
Opa zuchtte. “Zeg, wanneer houd jouw geluk op?” Hij keek me aan en hield zijn kaarten op. “Zin om een potje mee te doen?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, er is een feestje hier verderop waar ik heenga.”
Oma klapte verrast in haar handen. “Oh wat leuk! Dus je hebt eindelijk besloten om je donkere hol te verlaten en de mensen hier te leren kennen?” Ik trok een verontwaardigd gezicht, maar daar trok ze zich niets van aan. “Vertel, wie heeft je uitgenodigd? Toch niet dat meisje?”
“Nee, natuurlijk niet,” loog ik.
Ik zag aan Gran dat ze het niet geloofde, maar ze wuifde het weg. “Ach, het maakt ook niet uit. Zeg, ik heb een cake gebakken die ik eigenlijk voor morgen wilde bewaren, maar wat vind je ervan om hem mee naar je feestje te nemen?” Ik begon meteen te protesteren, maar ze onderbrak me alsof ze me niet hoorde. “Mooi!” Ze haalde de nog warme cake uit de oven en drukte die in mijn armen. “Nou goed, pas op jezelf, veel plezier en off you go!” Ze gaf me een zacht duwtje richting de voordeur en ik vervolgde beschaamd mijn weg naar buiten. Waarom moest ze me nou altijd meteen doorhebben?
Het huis was makkelijk te vinden. Als het niet door de opvallende blauwe deuren en kozijnen was, kwam het wel door de muziek die je ervandaan hoorde komen. Met de cake onder mijn arm opende ik de voordeur.
Het zag er erg gezellig uit. Er stonden overal hapjes en drankjes, mensen stonden te babbelen of zaten onderuitgezakt op de bank. Er kwam meteen een jongen op me af die zijn hoofd scheef hield toen hij voor me stond. “En jij bent..?”
“Matt,” stelde ik mezelf voor.
“Aah, die nieuwe. Tara zei al zoiets. Nou, aangenaam kennis te maken, Matt.” Hij hield zijn hand uitgestrekt en ik schudde hem. “Ik ben Tyler, de hunk van het dorp,” zei hij ongegeneerd. Het was maar goed dat hij op dat moment op zijn schouder werd getikt en zich omdraaide, want die arrogante opmerking liet me bijna in lachen uitbarsten en ik kon een grijns niet onderdrukken. Terwijl hij een gesprek aanging met het meisje liep ik verder naar binnen. De muziek leek vanuit de kelder te komen, en ik ving een glimp op van een dansvloer. Zozo, dus het was hier zo stoffig nog niet. Toen voelde ik dat er naar me gekeken werd en ik keek waar die blik vandaan kwam. Het leidde me naar twee donkere ogen. Een meisje met bruine krullen en een gebruinde huid keek me nieuwsgierig aan. Ze kwam me vaag bekend voor, maar ik wist niet waarvan. Ik liep op haar af, waarop er een vreemde glimlach op haar gezicht kwam. “Hoi, ik ben Matt.”
“Jessica,” antwoordde ze, terwijl we elkaar de handen schudden. “Jij bent die nieuwe, toch? Leuk dat je ook gekomen bent.” Ze wiegde verleidelijk met haar heupen en ik trok mijn wenkbrauwen op. Ze zette een kleine stap naar voren en tilde haar kin op. “Wat heb je onder je arm?”
Ik keek naar beneden en besefte dat ik Grans cake nog steeds vast had. Ik schoot in de lach. “Oh, dat is de cake die m’n oma heeft meegegeven. Ze heeft nog een stereotiep beeld van Australiërs dat ze altijd hun eigen eten meebrengen, vandaar.”
“En.. is dat dan niet zo?” Haar mond bleef hangen op de ‘o’. Probeerde ze me nou serieus te versieren? Ik krabte in m’n nek en wist even niet wat ik moest zeggen.
Een stem achter redde me.
“Hé, jij bent..”
“Jaja, ik weet het. Ik ben die nieuwe,” zei ik lichtelijk geïrriteerd toen ik me omdraaide. Ik keek echter geheel onverwacht in de groene ogen van mijn naamloze droommeisje. “O-oh, sorry,” verontschuldigde ik me opnieuw. “Ik, eh.. Ik ben Matt,” besloot ik stotterend. God, waarom liet mijn zelfvertrouwen me nu weer in de steek?