#37.

Er drupten steeds meer tranen op mijn deken. Ik nam Ashley’s gezicht vast met mijn handen. “Ik vergeef het je”, fluisterde ik. Op de een of andere manier vergaf ik haar meteen. Ik was niet eens boos op haar geweest. Nee, ik had eerder bewondering voor haar, omdat ze ondanks het feit dat ik ziek was toch nog met me wou omgaan. Er verscheen een kleine glimlach op haar betraande gezicht. “En heb je al nagedacht over Bill?” vroeg ze na een korte stilte. Ik knipperde met mijn ogen om de opwellende tranen te verdringen. Daarom was ik liever in mijn droomwereld. Daar hoefde ik niet over Bill na te denken, daar was hij gewoon voor altijd bij me en waren we gelukkig. Ik maakte een grommend geluid en liet me toen met een dof geluid terug neervallen op bed. Nog voor ik een excuus kon bedenken werd er geklopt op de deur. “Ja”, zei ik luid en enigszins opgelucht, want zo kreeg ik de kans om Ashley’s vraag te ontwijken. Maarten verscheen in de deuropening. In zijn hand had hij een grote enveloppe vast. Ik keek hem nieuwsgierig aan. “Post”, zei hij en hij kwam de kamer binnen. “Misschien is het beter dat ik jullie even alleen laat.” Ashley stond op van het bed, gaf me een kus op de wang en liep toen stilletjes de kamer uit. Ik nam de enveloppe aan en keek naar de sierlijke letters die mijn naam en adres gevormd hadden. Ik slaakte een gilletje en klapte enthousiast in mijn handen. Ik kon echt wel iets positiefs gebruiken nu.