#36.

Ik werd wakker doordat iemand naast me kwam zitten en zo de hele matras ingeduwd werd. Mijn ogen hield ik nog steeds gesloten. Misschien viel ik daardoor wel weer in slaap, want iets vertelde me dat het er in mijn dromen veel beter aan toe ging dan hier. Ik maakte een paar smakgeluidjes en hoopte dat de persoon die op mijn bed zat daaruit zou afleiden dat ik nog steeds sliep. Er kwam geen beweging. Onbewust slaakte ik een diepe zucht. Ik had geen zin om vandaag iemand onder ogen te komen. Misschien kwam ik zelfs de hele dag mijn bed niet uit. “Ik weet best wel dat je niet slaapt Chaya.” Het klonk een tikkeltje betweterig, maar tegelijkertijd ook zacht. Ik opende een oog en zag het betraande gezicht van Ahsley boven me hangen. “Je kent me te goed”, zuchtte ik. Het was half twee in de namiddag, dat gaf mijn uurwerk op het nachtkastje aan. Iemand had mijn stereo uitgezet, want ik zag geen flikkerende lichtjes meer. Voordat ik het goed en wel doorhad, had Ashley zich op me gestort. Ze drukte me bijna plat, haar haren kietelden in mijn nek en ze snikte luid. “Het spijt me zo. Alsjeblieft, vergeef het me.” Ik haalde mijn hand vanonder het donsdeken vandaan en streelde zachtjes haar rug. Ik wist niet meteen wat te zeggen. Ik was nog maar net wakker en werd al met een portie drama geconfronteerd. “Vergeef het me”, smeekte ze nadat ik geen antwoord gegeven had. Ze liet me los en keek me doordringend aan. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en ging toen een beetje rechtop zitten, zodat ik haar beter kon aankijken. “Hoe bedoel je?”, kwam er alleen maar uit mijn mond. Ashley opende haar mond om iets te zeggen, maar deed hem toen weer dicht. Ze bleef me aankijken met diezelfde blik. Het verwarde me. Seconden gingen voorbij. Het leek wel uren te duren voordat het nare gevoel dat zich in mijn lichaam genesteld had langzaam naar boven kwam en alles plots weer helder werd. “Je wist het, niet?” zei ik toonloos. Zelfs mijn beste vriendin wist dat ik ging sterven. Ik kreeg opeens medelijden met hen. Ze hadden angst en pijn, terwijl ik me er niet eens van bewust was geweest dat er iets met me aan de hand was. Ashley knikte en nam mijn hand vast. De tranen in haar ogen spraken boekdelen. “Je ouders vertelden het me een paar jaar geleden. Ze deden het uit voorzorgen, dat moet je weten. Ik mocht in geen geval in contact komen met je bloed. Je ouders moesten iedereen van in het begin inlichten.” Ik knikte begrijpend. Ik begreep dat er voorzorgen genomen moesten worden, alleen deed het pijn om te weten dat iedereen het al zo lang wist, behalve ik. “Je moet me begrijpen, Chaya. Het was niet aan mij om het je te vertellen.”