8.1 An important mission

Ik twijfelde. Moesten we gaan luisteren? Of haar laten doen wat ze wilde en alles over school verspreiden? Mijn reputatie was daar te slecht voor. Dan kon ik net zo goed terug gaan naar mijn moeder en mijn tante en in hel leven. Want niemand zou me nog aan willen kijken. Niet één blik. En zo te horen zat Paloma in hetzelfde schuitje. Dus moesten we elkaar gaan steunen? Ik wist het niet meer.
“Ik weet het niet,” fluisterde ik zachtjes. “Echt niet.”
“Mevrouw Meesterbrein is weer slim bezig,” mompelde Paloma. Zachtjes grinnikten we beiden. Doodzenuwachtig en na een paar seconden was onze kleine ‘lol’ alweer voorbij. Stil bleven we voor ons uit staren.
“We kunnen ook proberen haar spelletje mee te spelen?” opperde ik. “Net als met de weddenschap. Of… misschien is het wel bluf. Aangezien onze reputatie hier is het makkelijk te raden dat het op onze vorige school ook zo is.”
“Dus we moeten als eerste erachter zien te komen of ze het écht weet,” zei Paloma. We spraken over fluistertoon zodat niemand ons zou kunnen horen buiten ons.
“Precies,” knikte ik. “En daarvoor moeten we dicht bij haar komen.” Paloma grijnsde en ik klopte op mijn hoofd – ten teken dat ik wel slim kon zijn. “En we kregen net een uitnodiging van haar.”
“Wel een minpunt…” begon Paloma. Ze beet kort op haar onderlip. “Twee zelfs. Wat moeten we doen voor haar? Je weet hoe die personen zijn.”
Ik knikte. “En twee?”
“Wat als ze het écht weet?”
Ik fronste. “Dan hebben we een probleem. Dan hebben we denk ik drie opties: haar haar zin geven en waarschijnlijk slaafjes worden. Of haar haar zin niet geven en zij laat alles rond gaan. Of haar haar zin niet geven en we geven zelf alles toe.”
“Is dat alles?” mopperde Paloma. “Niet meer opties?”
“Op dit moment niet. En jij mag best meedenken.” Ik glimlachte kort. Vervolgens zuchtte ik diep en Paloma volgde al snel daarna. “We moeten in ieder geval onze koppen bij elkaar steken.”
“Nooit gedacht dat dat zou gebeuren,” grinnikte Paloma. “Geef toe, we kunnen eigenlijk best wel met elkaar opschieten als we ons best doen.”
Ik knikte en we lachten samen er even over.
“Maar even serieus,” kapte ik ons af. “Hoe gaan we dit aanpakken? Als we eenmaal dichtbij haar zijn, dan moet ze iets hebben waar de waarheid in staat. Of misschien kunnen we haar afluisteren.”
“Houden barbiepoppen geen dagboeken bij? Met alle foto’s van hunks, beledigingen voor de nerds etc.?” vroeg Paloma en ze trok haar wenkbrauwen op.
“We gaan er naar zoeken wanneer het kan. Verder nog dingen waar ze het eventueel opgeschreven zou kunnen hebben? Of misschien aan haar vriendinnen verteld? Misschien lukt het ons ook wel om in te breken in die dossiers gedoe. Dan kunnen we die vriendinnen bedreigen met dingen als er dingen in staan,” stelde ik voor.
“Waarom de moeilijke weg? We kunnen ook kijken voor miss Barbiepop haar dossier,” grijnsde Paloma duivels. “Maar eerst bij haar in de buurt komen.”
Ik knikte instemmend. “Hoeveel uur moeten we nog?” Helemaal van onderwerp veranderend. Ik werd nu al moe en geïrriteerd van de gedachte dat ik straks de hele tijd bij miss Barbiepop moest zijn. Straks moesten we haar haren nog borstelen. Of haar een pedicure geven. Maar dan moest ik wel eerst een snelcursus volgen, want ik had geen verstand van nagels verzorgen… of whatever. Aaah, dit ging verschrikkelijk worden.
“Na tekenen nog een uur volgens mij,” mompelde Paloma. “Geen idee wat. Kijk jij even in je agenda?” vroeg ze en ze keek me afwachtend aan. Ik rolde met mijn ogen en ik wilde me buigen naar mijn tas. Die stond uiteraard nog in het klaslokaal. En als ik daarheen ging, verwachtte die vrouw vast dat ik een idee had. O, ik wist wel iets.
“Kom je dan? Dan gaan we terug het lokaal in.” Ik stond al op. “We hebben onze tassen niet bij ons.”
“Maar…”
“Ik weet het doel van ons voorlopige leven wel,” grijnsde ik en opende de deur van het hokje. “Mevrouw, we weten allebei iets. We gaan nu bezig.” Ik gaf haar een korte glimlach en hoopte dat ze niet begon te kirren van enthousiasme dat we iets wisten. Helaas was mijn hoop-gedoe niets waard. Ze begon te grijnzen en te kirren. Wat ik niet wilde.
“Ga snel bezig dan!” kirde ze en ze klapte in haar handen.
Paloma en ik gingen snel naar onze plaatsen.
“Wat is het doel dan van het leven?” siste Paloma me toe. “Je hebt nog niets gezegd erover.”
“Alle barbiepoppen vernietigen over de wereld. Kort gezegd: perfectie vernietigen en kinderen geen valse hoop geven,” grijnsde ik. “Strak plan niet? En dan is het gewoon ons doel, want we roeien miss Barbiepop zelf uit. Niet waar?” Ik trok mijn linker wenkbrauw sneaky op.
Paloma lachte. “Goed idee! Dat probleem hebben we in ieder geval opgelost.”
“Ja,” grinnikte ik. “En nu onze laatste les bekijken.” Ik pakte mijn agenda voor en ging naar mijn rooster. Volgens mij had ik hem er in geschreven. Ik kon me niet herinneren of ik dat had gedaan, maar ik zag het vanzelf. Ja, ik had het erin geschreven. We hadden het laatste uur biologie. “Biologie, dat hebben we het laatste uur.”
“Mooi. Wacht eens. Na biologie is de weddenschap toch afgelopen?” begon Paloma plotseling enthousiast. “Ja, toch?” vroeg ze nog eens. Ze wilde bevestiging.
Was het echt al vrijdag? Nee, het was donderdag. Morgen was de weddenschap pas voorbij. “Nee, morgen pas. Morgen is het pas vrijdag. Sorry,” zuchtte ik. “Maar morgen hebben we maar vijf uurtjes les en het eerste uur vrij. Dus het wordt een korte dag.”
“Of niet,” mompelde Paloma. “Dat Isabeau mens is er ook nog.”
“O ja,” snoof ik. Ik pakte een potlood en begon wat lijnen te trekken. “Maar vier uurtjes kunnen onmogelijk vier eeuwen worden toch?” Al snel stond er op mijn papier een realistische galg. Paloma grinnikte.
“Ga je miss Perfectie daaraan hangen?” vroeg ze lachend.
“Ja,” grijnsde ik. “Met subtiele hinten. Maar wel zo subtiel dat niemand het ziet. Ik zal haar niet al te uitgebreid maken. Deze wordt iets perfecter.” Lachend keken Paloma en ik elkaar aan.
Missie red onszelf van miss Barbiepop was gestart.