46. Hoop routines.

We zaten al zo’n goede 20 minuten naar tv te kijken toen er eindelijk een bekende naam op tv kwam. Tom sprong bijna recht toen hij Friedolien haar naam op het scherm zag verschijnen. “ Het is aan Friedolien.” Zei hij met een hoog hyperactief stemmetje. Ik had hem nog nooit zo meegemaakt. Ik schonk er verder geen aandacht aan want uit de tv klonk een stem van in de zaal zelf. In het Engels zei de vrouw : “ Hoop, Friedolien Quintens, German federation.” De camera werd op Friedolien gericht. Je zag nog hoe hun coach, Irina Vinner dacht ik dat ze noemde, hoe dan ook ze had een roze jurk aan, nog even haar hand op haar schouder legde en toen liep Friedolien op. Je zag aan haar dat ze wat zenuwen had. Ach, het ging wel allemaal vlot verlopen, ik geloofde ook in Friedolien. Ze was een tof meisje. Ondertussen groette Friedolien het publiek en ging ze op de grond gaan liggen met die gouden hoepel tussen haar benen. “ Spannend,hé.” Zei ik tegen Tom en hij knikte. We hoorden een piep en plots klonk er een soort van klassieke muziek. Met een glimlach op haar gezicht begon Friedolien aan haar hoepel routine.

Haar routine was mooi en leuk om te zien. Met snelle en trage bewegingen bracht Friedolien veel variatie in haar routine. Plots maakte ze een foutje. Ze had niet genoeg evenwicht waardoor ze even niet meer goed op haar ene been kon staan toen ze haar ene been in de lucht bracht. Gelukkig bracht ze de rest van haar routine wel tot een goed einde. Ze zat in haar eindpositie en plots begon Tom te applaudisseren. “ Prachtig!” riep hij bijna. Ik moest stiekem mijn lach wat inhouden. Het was dan ook wel een komisch zicht. Ondertussen riepen ze Friedolien haar naam nog eens af in de zaal en liep ze breed glimlachend van de mat. Met een camera op haar neus geduwd zag je hoe Friedolien naar de zetel liep waar alle gymnasten moesten gaan zitten om hun uitslagen te zien. Nadat kwamen er nog even beelden op het scherm van Friedolien haar routine. Maar dan wel in een vertraagde versie zodat je alles tot in detail kon bekijken. Na dat ging de camera terug naar Friedolien. Ze zwaaide even in de camera en lachte breed. Haar score kwam op het scherm en Je zag Friedolien breed glimlachen. Ze had dan wel 1 punt aftrek voor haar fout die ze had gemaakt maar haar score was maar dan goed. Voorlopig stond Friedolien nu op de 2de plaats in het klassement maar er moesten nog meisjes turnen. Maaike onder andere. Ik kon al niet meer wachten tot het aan haar was.

“ Heb je mijn meisje bezig gezien?” zei Tom heel trots. “ Ja, ze gaat het daar nog allemaal winnen.” Zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. ‘ Tom, er moeten nog meisjes.” Zei ik tegen hem om hem terug moet zijn voeten op de grond te krijgen. Natuurlijk zou het super zijn als ze zouden winnen, maar we moesten realistisch blijven. Er zaten heel veel goede turnsters tussen. Ondertussen was er al weer een ander meisje bezig aan haar hoepel routine. Het was een Aziatische. Straks zou het aan Maaike zijn ik voelde het.

Maaike pov. :

Zenuwachtig stond ik al klaar om na Aliya op te gaan. Alsof ze hier niets liever zouden hebben hadden ze ons 2 achter elkaar geplaatst. Ik zat mijn hoepel van mijn ene hand naar mijn andere hand te laten glijden. Friedolien had het goed gedaan. Haar score was goed. Ik moest minstens even veel hebben. Mijn hand ging even naar mijn blauwe turnpak en ik probeerde erdoor het kettinkje te voelen da tik van Bill had gehad. “ Alstublieft breng me geluk.” Fluisterde ik. Irina stond ondertussen alweer achter me en fluisterde me toe : ‘ Doe het goed. Je kan het meid.” Ik knikte en deed nog even mijn halve turnschoentjes beter aan. ik kon het. Ik moest het doen voor Bill, voor mij en zeker om Aliya het nakijken te laten. Zenuwachtig stond ik te trippelen. Ondertussen was Aliya al afgewandeld en zat ze in de zetel waar ze haar score kon zien. Het was zo meteen aan mij. ik schrok lichtjes toen ik plots de stem hoorde die me aankondigde. “ Hoop, Maaike Van Eeghem, German federation.” Riep de vrouw. Ik zuchtte nog even diep en liep ook op.

De glimlach verscheen op mijn gezicht en ik groette de zaal. Daarna ging ik in mijn beginpositie gaan staan. Het startsignaal weerklonk en ik begon eraan. Ik probeerde alles zo sierlijk mogelijk te doen. Ik wilde overkomen als een zwaan die over het water glijd. Bill zat te kijken naar me, en dat gaf me ook al een extra duwtje om nog eleganter over te komen. alles was gewoon perfect gegaan. Ik lag in mijn eindpositie en was tevreden. Ik groette af en wandelde naar de zetel waar Irina al klaar zat samen met haar vervang trainster. Mijn hoepel sleepte ik achter mij aan en ging, toen ik bij hun kwam, tussen beide trainsters zitten. We moesten even wachten op de uitslag, zoals altijd. Op ene bepaalde camera brandde er plots een rood lampje. We waren weer live. Ik zwaaide even naar de camera en Irina gaf me een kus op mijn wang. Ze was dus tevreden erover. Gespannen wilde ik mijn uitslag weten. Ik had geen fouten gemaakt dus had ik geen strafpunten gekregen. Ik keek naar het schermpje dat voor ons stond. Mijn ogen werden groter. Ik stond voorlopig eerste! Ik stond eerste! Ik kon het niet geloven. Was ik echt zo goed? Ik moest het hier tegen de helft van de wereld opnemen en nog was ik eerste? Voorlopig toch. Ik moest realistisch blijven, alles kon nog veranderen. Ik kreeg nog een kus op mijn wang van Irina en ze zei me dat ze zeer tevreden was. We liepen samen weg en ik kon mij gaan omkleden om straks mijn lint routine te doen.