06 Seaside with Bear

Tara

Het eerste wat uit Jessy haar mond kwam, was dat er een erg knappe jongen van Groot-Brittannië was komen wonen. Bij dat nieuws rolde ik met mijn ogen en liep door naar de woonkamer. Typisch iets voor Jess om meteen weer een nieuwe uitdagingen te gaan aanbidden. "Hou alsjeblieft op Jessica!" kreunde ik zielig. Oorspronkelijk heette ze Jessica, maar vaak sprak de omgeving haar aan met de naam Jess of Jessy. "Oh kom op, Tara! Je had hem moeten zien. Mooi donkerblond haar, erg slank en volgens mij houdt hij heel wat spieren verborgen onder zijn shirt. En zijn ogen, echt je zou er bij weg smelten. Zo mooi hemels blauw en dat vermengd met bruin. Hij is nu mij God." Die beschrijving. Mijn mond viel zowat open. Het kon toch niet waar zijn? Nee, het kon gewoon niet waar zijn!Was hij hier? Het idee alleen al. "Zie je wel! Je kwijlt al gewoon weg bij mijn beschrijving." lachte ze vrolijk. Zo was Jessica, helemaal een klein kind wat betrof jongens. "Ik kwijl helemaal niet." weer kwam ik op aarde. "Misschien moet ik nog maar eens Bear gaan uitlaten. Kies jij alvast uit wat we gaan eten voor avondeten?" ze knikte instemmend. "Blijf niet te lang weg!" Zonder daar echt bij te luisteren nam ik samen met mijn trouwe viervoeter de benen.
De zee zou me wel wat rust brengen. Samen liepen we richting pier, en spotte daar een jongen die helemaal in ban van de zee leek. Ik schudde afkeurend mijn hoofd. De stevige zeebries stak een lok haar ik mijn mond die ik er tevergeefs terug uit haalde. Telkens vloog hij er weer in. Nadeel van de zee. "Kom op Bear, laat die gek maar gerust." Weer liep ik verder.
Wat verderop vond ik een goed plekje om nog even met Bear te ravotten. Gelukkig had ik dit balletje maar meegenomen, dan had ik een excuus om gewoon nog langer met hem hier te blijven. Misschien kwam ik dan wel die ene jongen tegen. Hoewel ik er niet zeker van was of ik het wel wou. Het lot, bij die woorden begon ik een beetje te huiveren. Wat was dat nu weer voor iets. Zou hij dus de partner zijn voor mijn hele leven? Zou hij zorgen voor mij tot in de eeuwigheid? Eerlijk gezegd wou ik het helemaal niet wetend. Te diep in mijn gedachten verzonken hoorde ik Bear even zacht janken en keek op. Mijn ogen keken pal in de hemels blauwe met het aangenaam warm bruine ogen. Uit zijn mond kwam net iets te veel sorry's en spijtjes. Ik kon niks anders dan me laten gevangen houden in zijn blik. Jessica had absoluut deze jongen gezien. Niet ontmoet, want ze had me niet verteld dat ze hadden gepraat. Mijn dromen, jaren lang gingen ze over hem. Nu stond mijn stalker voor me en wist ik niet wat te zeggen. Soms werd ik midden in de nacht wakker, na een droom van hem. Daarjuist dacht ik er aan of ik hem echt wel wou ontmoeten, maar nu had ik geen keus. Al mijn opties, woorden en mogelijkheden gingen op in vuur. Mijn hoofd voelde leeg. "Het geeft niet." afwezig streelde ik een keer Bear door zijn vacht, maar mijn blik bleef op die van hem gericht. De stilte maakte me lichtelijk nerveus. "Er is een feestje te doen over een uurtje, hier zo'n straat verder. Misschien zin om te komen?" Dat was het enigste wat bij me op kwam en daarbij moest ik weten wie hij was. Jessica had dan de kans om the God himself te ontmoeten. Nog steeds keek ik hem aan.