7.4 Pathetic People

'Vanaf nu doen jullie alles wat ik zeg.' zei ze grijnzend. Ik keek haar verbaast aan en begon toen met Aliance keihard te lachen. Ik schudde lachend mijn hoofd.
'Dacht het even niet.' grinnikte ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. Ze kreeg een duistere grijns op haar gezicht en ik trok een wenkbrauw op. Ik keek even naar Aliance die haar schouders naar me ophaalde.
'Ik zou het toch maar doen.' zei het meisje dreigend.
'En waarom zouden we dat maar beter toch doen?' vroeg Aliance fronsend. Meteen begon het meisje heel hard te lachen. Was ze wel helemaal lekker? Ze liep lachend weg en keek nog even naar ons om.
'Neem maar van mij aan dat je gewoon het best naar me kan luisteren.' zei ze grinnikend en ze liep de kantine uit. Het viel me op dat heel de kantine geïnteresseerd had zitten mee luisteren.
'Wie is dat kind eigenlijk?' vroeg ik ineens aan Aliance. Aliance haalde haar schouders op.
'Geen idee.' mompelde ze. Ik knikte langzaam.
'Dat is Isabeau Rich.' werd er ineens vanachter ons gezegd. Ik keek achterom. Mike?
'En waarom denk ze dat ze ons kan commanderen?' vroeg Aliance. Mike haalde voorzichtig zijn schouders op.
'Waarschijnlijk omdat ze rijk is, en haar ouders zijn nog al... 'machtig.' mompelde hij. Ik fronste. Wat moest moest ik me voorstellen bij machtig. Ik wou het hem net vragen toen de bel ging. Ik en Aliance stonden op.
'Wat hebben we nu?' vroeg Aliance.
'Tekenen, gok ik.' mompelde ik terwijl ik nadacht over wat Mike had gezegd.
'Ik vraag me af wat die Isabeau ons wil maken met die 'machtige' ouders van haar.' sprak Aliance haar gedachten ineens uit. Ik knikte, 'Toch vraag ik me meer af wat voor macht hij bedoelt...' mompelde ik terwijl we het lokaal in liepen. We gingen aan een tafel zitten en kregen een papier voor onze neus.
'Vandaag tekenen we wat het doel in ons leven is!' kirde een vrouw enthousiast, 'Je kleurt het daarna niet in! We gebruiken daar verf voor!' zei ze en ze ging verder met anderen papier geven. Ze vertelde nog wat dingen, gaf wat tips en begon toen de verf uit te delen. Ik fronste, het doel in mijn leven? Euhm, naar school gaan, studeren, baan krijgen, vriend krijgen, trouwen en kinderen krijgen...? Het was volgens mij het gebruikelijke plaatje wat iedereen had.
'Wat ga jij tekenen?' vroeg ik Aliance.
'Ik heb echt geen idee,' fluisterde ze, 'jij?' Ik haalde mijn schouders op.
'Ain't got a clue.' mompelde ik. Aliance en ik zuchtten beide diep. Ik zat wat op mijn potlood te kauwen. De lerares ging alle tafels voorbij. Verbaast bleef ze bij ons staan.
'Nog geen lijn op papier dames?' kirde ze verbaast. Ik schudde mijn hoofd en Aliance glimlachte schaapachtig.
'We hebben beiden niet echt een 'doel' in het leven...' mompelde ik. De lerares fronste.
'Hebben jullie helemaal geen doel in het leven?!' schreeuwde ze bijna verbaast.
'Elkaar de hersens in rammen.' werd er zacht gefluisterd. Meteen klonk er zacht gelach door de klas. Ik zuchtte. Juist, dat was misschien laatst mijn enigste doel in het leven... De lerares keek ons bedachtzaam aan.
'Misschien kunnen jullie inspiratie opdoen op het internet?' stelde ze voor en ze wees naar een hokje dat aan de klas zat. 'Er zijn daar vier computers, ga maar even kijken.' glimlachte ze. Ik en Aliance liepen het hok in. Er zat aan beide kanten een raam in het hok, zo kon onze teken lerares ons in de gaten houden. Een aan de andere kant zat ook een klas. Ik en Aliance keken wat op het internet.
'Getver.' mompelde Aliance ineens, verbaast keek ik op.
'Wat is er?' vroeg ik. Aliance wees naar het beeld.
'Het doel in het leven van deze man is ooit nog eens een mens op eten... Gewoon voor de ervaring...' zei ze met een vies gezicht.
'Ugh, wie wil nou weten hoe een mens proeft?!' mompelde ik. Ze haalde haar schouders op.
'Deze gestoorde vent.' antwoorde ze.
'Is dat trouwens niet kannibalisme?' vroeg ik. Aliance knikte, 'Volgens mij wel?' ze scrolde nog wat over de pagina.
'Ah gatver!' siste ze opnieuw. Ik keek haar vragend aan.
'Iemand bied zich aan als slachtoffer.' zei ze verafschuwend.
'Wat?! Is er nou ook nog iemand die opgegeten wíl worden?!' zei ik, 'Wat lopen er hier nou voor schepsels rond op aarde?!' Ineens klonk er geritsel. Verbaast keken ik Aliance door het hok. Wat was dat voor vaag geluid?
'Wat is dat?!' zei ik geërgerd. Aliance keek nog eens het hok door.
'Dat is het!' zei ze ineens terwijl ze wees naar de deur die naar het andere lokaal leide. Ik keek even door het raam of onze lerares aan het kijken was, maar die was druk bezig met iemand anders. Ik stond op en liep naar de deur van het andere lokaal. Er was een opgevouwen briefje onder door geschoven.
Van Isabeau
Stond er op de voorkant geschreven.
'We hebben post.' zei ik lachend. Aliance keek verbaast op.
'Post?' vroeg ze lachend. Ik knikte.
'Van prinses Isabeau.' glimlachte ik.
'Phoe phoe!' zei Aliance die net deed of ze onder de indruk was, 'Lees voor!' zei ze nieuwsgierig. Ik vouwde het papier uit en fronste.
'Denk maar eens na over wat ik in de kantine zei. Ik weet meer van jullie dan jullie denken.
Ik heb jullie schooldossiers eens goed bekeken. Er stonden aardig wat interessante dingen in.' las ik voor. Geschrokken keek ik Aliance aan.
'Dat meent ze toch niet?' fluisterde ik paniekerig, 'Ik heb dingen op mijn school gedaan waar niemand wat van hoeft te weten!' siste ik naar Aliance. Aliance had ook een diepe frons op haar gezicht.
'Wat dacht je dan van mij?! Mijn reputatie was daar ook niet bepaald perfect?!' siste ze geschrokken naar mij. Ik staarde haar even aan.
'Wat moeten we nu doen?!' vroeg ik hopeloos. Aliance haalde haar schouders op. 'Straks weet iedereen wat ik op mijn oude school heb geflikt...' mompelde ik ontzet.
'Of wat ik heb geflikt...' fluisterde Aliance. Ik slikte, we waren verloren.
'Dus... Moeten we naar dat kind luisteren?' fluisterde ik.