When The Sky Falls Down

Overal klonk angstig en verontwaardigd gegil vandaan. Overal waren haastige voetstappen te horen en mensen riepen angstig naar familieleden.
Liza durfde niet meteen haar ogen te openen. Ze was doodsbang voor wat ze te zien zou krijgen en allerlei gedachten raasden aan topsnelheid door haar hoofd. Zoals;
-Waarom voelde ze geen pijn? Er waren toch stukken plafond naar beneden gedonderd?
-Waren er ECHT stukken plafond naar beneden gevallen?
-Waren alle anderen wel inorde?
-Wat waren die vreemde vonken eigenlijk?
Langzaam opende ze haar ogen en haalde haar handen van haar hoofd.
Overal stonden verbaasde mensen. En allemaal keken ze naar hun vijven. Alsof ze iets bovennatuurlijks waren. Voorzichtig ging Liza rechtop staan.
'I-is iedereen inorde?' vroeg ze met bevende stem. 'Zo ongeveer,' piepte Yukka die voorzichtig recht probeerde te krabbelen. 'Lotte?' 'Jah, ik ben nog heel, geloof ik.' Ook Silas en Falco leken oké. Hoewel, kon ze dat wel "oké" noemen?
Silas keek Falco op een wel hele vreemde manier aan. Verliefd? Nee... Lust? Ineens wist ze het. Honger! Het leek echt alsof Silas Falco hongerig aankeek.
'Gaat het, jongens?!' gilde Yukka, die zich duidelijk meer zorgen maakte om Falco dan om Liza's "achterneef".
'Ja, prima,' antwoordde Falco, die zich duidelijk ongemakkelijk begon te voelen onder Silas' blik.
'Gaat het met jou?' vroeg Liza aan Silas. 'O, ja. Met mij is alles goed,' zei Silas die zijn blik met moeite van Falco losscheurde.
'Wat is er zonet eigenlijk gebeurt?' vroeg Lotte verbaast. 'Ik zwoer dat die brokken uit het plafond recht op ons af kwamen.' Liza knikte en keek om zich heen. Er lagen wel degelijk stukken plafond op de grond. Maar ze lagen in een circkel om hen heen. Alsof een schild en had beschermt. Misschien keken de mensen daarom zo verbaast naar hen.
Ineens klonk er een metalige stem door het hele gebouw.
'Mensen! Blijf kalm! Blijf kalm! Wilt u zich zo snel mogelijk naar de dichtsbijzijnde uitgang te begeven!'
De stem herhaalde.
'Kom,' piepte Yukka. 'Ik wil hieruit.' Haar stem beefde. Lotte knikte.
Toen ze de winkel uit kwamen leek het erop dat niet alleen de speelgoedwinkel was getroffen. Overal lagen brokken los plafond uitgezaaid over de vloeren. 'W-wat is hier gebeurt?' stamelde Liza verbaast. 'Falco!' piepte een klein meisje schor van angst. 'I-ik wil weg!' 'Natuurlijk, Hanna,' zei Falco. 'We gaan wel ergens anders heen.' Hanna knikte hevig. Meer van angst dan van opwinding. Ze sleurde zonder pardon haar grote broer mee naar de uithang. Voordat Falco tussen een kolkende mensenmassa verdween, keek hij Silas nog verwart aan. Geschrokken keek Liza naar Silas. Hij had diezelfde hongerige blik in zijn ogen. Maar zodra hij haar blik opmerkte toverde hij een brede glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die haar eigenlijk nog meer zorgen baarde.
Wat was er in de luttele seconden, dat wij onze ogen hadden gesloten, gebeurt?
...
Liza had afscheid genomen van haar vriendinnen en zich met Silas naar huis begeven. Ze dacht nog even aan wat Yukka had gezegd:
"Hadden jullie die vreemde blauwe vonken ook gezien? Toen Septimus en Falco elkaar een hand gaven?"
Lotte had gezegd dat ze het te druk had gehad met te gillen voor haar leven. Liza zelf had gezegd dat ze niets had gezien. Waarom ze daarover gelogen had wist ze eigenlijk niet. Maar het feit was wel dat ze er niet wilde aan terug denken. Het gaf haar rilling die al racend over haar ruggengraat zoefden.
Wat haar wel denkrimpels bezorgde waren die gulzige blikken die Silas Falco toewierp. Ze snapte er niets van. Het ene moment leken ze elkaar de hand te willen schudden en het volgende leek het alsof... Ze rilde. Kwam het door die vreemde blauwe vonken? Door het plafond dat ineens recht op hen af kwam razen? Beide?

Thnx voor de reacties! <3
(ik ben een idioot ik had het hoofdtuk niet geactiveerd)