24. The dream

Ik dwaalde in een donkere grot rond, met als enige licht een klein puntje ver boven me, net als een ster. ik rende onrustig rond, ik voelde gevaar en wilde weg maar zag geen uitgang. Opeens voelde ik een steen net voor mijn voet en struikelde erover. Een scherpe pijn sneed door mijn knie en ik wilde roepen om hulp, maar ik kon het niet. Iets verhinderde me te roepen. Een bulderend gelach deed de hele grot rommelen en ik moest me aan de vochtige zijkant vasthouden om niet terug te vallen. 'Roseline.' zei een luide stem van ergens, ik wist niet van waar, en liet me kippenvel krijgen. 'Ik ben bijna heel, bijna weg uit de Tartarus' Ik hapte naar adem; 'Wie bent u?' Het ding bulderde weer. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak. 'Ach, meisje. Van mythologie weet je ook niet veel. Dat zou ik bijschaven. Ik ben Kronos, vader van Zeus, Hades en Poseidon en zoon van Ouranos.' 'Kronos was dood.' zei ik zonder aarzelen. 'In stukken gescheurd.' 'Wij zijn onsterfelijk.' brulde de stem en echode door de grot. 'Ìk ben onsterfelijk.' Ik haalde snel en onregelmatig adem. 'Voeg je bij mij - mét Percy Jackson, en help me de Olympus te verwoesten. Het is tijd voor een nieuwe generatie. Stel je voor, Roseline, jij als Godin, een prachtige Godin en een eeuwig leven.. Alles wat je moet doen is gewoon even helpen met Goden te vermoorden. Aanlokkelijk, niet?' 'Ik..ik weet het niet..' ik struikelde over mijn woorden. 'Denk erover na.' Alles werd zwart en ik sprong recht in mijn bed. De zon scheen gezellig door het hele huisje en bos. Geschrokken haalde ik diep adem. Wat wàs dat? Het was maar een droom, stelde ik mezelf gerust. Een droom, meer niet. Maar ik was helemaal niet gerust. Het leek zo echt - het kon niet anders dan echt zijn. Het was.. eng. Snel sprong ik uit bed en deed mijn kleren aan. Dan ging ik ontbijten en zag Natasha en Alex zitten. Snel ging ik naar hen toe.