#35.

Ik deed mijn slippers uit en liep op blote voeten verder totdat ik bij de gang uitkwam die grensde aan de ruimte waar de stemmen vandaag kwamen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Voorzichtig liet ik mezelf wat naar voren leunen en plaatste ik me met mijn oor tegen de deur.
“Ze is slim Maarten, dat weet je ook wel. Het zal niet lang duren voordat ze met rake vragen of opmerkingen zal komen. Wat moet ik dan doen? Wat moet ik haar vertellen?” Ze slaakte een lichte zucht, maar ondanks dat klonk haar stem zacht en toonvast. Het bleef een tijdje stil, totdat Maarten uiteindelijk antwoord gaf. “Ik denk dat het beter is om gewoon eerlijk te zijn.” “Jij hebt makkelijk praten. Je zit verdomme aan de andere kant van de wereld, ze zal jou geen verwijten in het gezicht kunnen maken!” “Lana, je ouders wisten dat -” “Ja, mijn ouders wisten op voorhand waar ze aan begonnen, maar denk je dat het leuk zal worden de komende weken of zelfs maanden? Nee, dat denk ik niet. Zal jij haar hand vasthouden in het ziekenhuis en haar steunen bij de behandeling? Zal jij haar toefluisteren dat alles goed komt, goed wetende dat ze ooit zal sterven eraan?” Ik bleef roerloos staan. Maarten antwoordde iets, maar ik besteedde even geen aandacht meer aan wat hij zei. Er waren zoveel gedachten in mijn hoofd aan het rondspoken dat ik ze amper uit elkaar kon houden. Ik probeerde me te concentreren op een ding. Ze hadden het op voorhand geweten. Lana had het al die tijd geweten, mijn ouders ook en wie weet wie nog allemaal. Was mijn leven soms een grote leugen? “Verdomme”, fluisterde ik zachtjes terwijl ik met mijn rechterhand op de deur bonkte. Toen ik besefte wat ik gedaan had kwam er een veel luider scheldwoord uit mijn mond. Dan probeer ik zachtjes te vloeken en klop ik gelijk nog eens op die deur. Ik was net van plan om weg te lopen toen de deur geopend werd door Lana. Aan haar blik zag ik dat ze me duidelijk niet had horen komen. Maarten zat nog steeds op dezelfde stoel en keek me vragend aan, alsof hij probeerde te weten te komen hoeveel ik gehoord had. Hoewel ik mijn zus doodgraag zag, kon ik nu niet anders dan haar nu de meest vuile blik ooit toe te werpen. “Oh nee, Chaya”, zei ze zachtjes, maar ik had me al omgedraaid. Ze greep mijn arm vast en dwong me om me om te draaien. “Je doet me pijn”, riep ik. “Ik denk dat we het een en het ander uit te leggen hebben”, zei ze terwijl haar ogen even naar Maarten gingen bij het uitspreken van ‘we’. “Laat me los”, schreeuwde ik. Ik werd hysterisch. “Laat het me uitleggen.” “Nee Lana. Laat me los. Nu.” Ik keek strak in haar donkerbruine ogen. Net zolang tot ze me losliet. Met grote stappen liep ik verder. Ik had het koud aan mijn voeten, maar ik weigerde ook nog maar om terug te lopen naar hen.
Eenmaal ik mijn kamer bereikt had, sloot ik de deur achter me. Meteen liep ik naar de stereo, waar ik er een schijfje met behoorlijk ruige muziek in stak. Normaalgezien zou ik in dit soort situaties naar Tokio Hotel grijpen, maar de gedachte aan Bill maakte het te pijnlijk. Dan maar iets anders. Zolang het luid, ruw en goed genoeg was om frustraties uit te werken was, kon ik ermee leven. Ik schudde mijn rokje uit en trok vervolgens ook de legging naar beneden. Nadat ik ook mijn truitje over mijn hoofd getrokken had liet ik me in mijn ondergoed neervallen op mijn bed. De lakens waren fris, maar ook een beetje koud. Het kalmeerde me een beetje. Ik sloot mijn ogen en probeerde alle gedachten uit mijn hoofd te sluiten. Ik liet de muziek tot me doordringen en begon toen mee te bewegen op het ritme, voor zover dat mogelijk was al liggend.
Toen na een klein uurtje het laatste nummer afgelopen was voelde ik me te leeg om nog recht te staan. Ah ja, dan verspilde ik maar eens elektriciteit. Ik kroop voorzichtig onder de lakens. Het kon me niet schelen hoe laat of vroeg het was. De vermoeidheid had zich genesteld onder mijn huid. Ik lag een tijdje te woelen en kwam toen tot het besluit dat mijn lichaam dan wel moe was, maar mijn gedachten weer tot leven gekomen waren. Hoe hard ik ook zou gaan vechten, mijn eindoordeel was al geveld. Mijn lot was bepaald. Ik zuchtte diep en ging half op mijn rechterzijde liggen. Ik concentreerde me op mijn fantasiewereld waar alles anders was. Langzaam maar zeker bereikte ik mijn eigen persoonlijke wereldje en liet ik de harde werkelijkheid achter me.