03 Home alone (versie 1)

Tara

Eindelijk was ik klaar met het schrijven van mij soort van levensverhaal in het beknopt. Bear vond het de perfecte timing om met zijn nagels over mijn bovenbeen te gaan. Smekend keek hij me aan. Nog even noteerde ik was. "Gaan we wandelen?" Bij het woordje wandelen stormde het dolle beest van de de trap af en ging mooi zitten voor de kast waar zijn riem in lag. Even worstelde ik met de riem vast te klikken aan de blauwe halsband, die hij altijd droeg. Uiteindelijk slaagde ik erin en nam ik Bear mee voor een lange wandeling. Het was heerlijk om zo in beweging te zijn. Ondertussen speelde mijn iPod zachtjes en kon ik haar hond gewoon los laten. Gehoorzamen deed hij erg goed. Toen hij een schattig bejaardenkoppel zag net voor ons huis liep hij er meteen naar toe. De man aaide hem even. Het enigste wat ik kon doen was een keer glimlachen. Vast en zeker nieuw in de buurt. De vrouw keek me echter nog wat langer aan. "Kom Bear!" Ik liep door de voortuin naar de deur en hij volgde haar natuurlijk.
"Tara! Wij gaan vertrekken. Als er wat moest zijn bel dan je vader of mij en wees voorzichtig." gilde mijn moeder nog een keer naar boven. Jezus, ik was niet doof hoor. "Oké mam, dag pap. Zie jullie weer over twee dagen en ik red mezelf wel," zei ze hard genoeg met daarna een zachte, "zoals altijd." Even later hoorde ze twee automotoren starten en wegrijden. Dit was niks nieuws voor me. Mijn moeder zou naar de andere kant van het land afreizen om daar iemand te verdedigen die het helemaal niet verdiende. Inderdaad, mijn moeder was advocate. Wat mijn vader betrof, wel die was zakenman. Hij had het druk genoeg met het promoten van het bedrijf en al die dingen. Hij vertrok dus nu op zakenreis. Niet echt dat mij het wat kon boeien. Wel vroeg ik me af waarom ze nog steeds hier woonde.
Kort nadat mijn ouders vertrokken waren knalde er luid Lostprophets uit de speakers van aan computer en ging ik verder met plannen beramen voor vanavond. Een klasgenoot van me gaf een schoolaftrap feestje. Niet dat we echt blij waren dat school terug begon, maar we namen gewoon iedere kans die ons voorbij kwam om een feestje te organiseren. Tyler was een erg leuke jongen, maar niet meer dan dat. Sympathiek maar dan ook weer eentje met een erg hoog playergehalte. Na het gesprekje sloot ik de computer af en ging door met kijken wat ik vanavond zou aantrekken. Bear lag ondertussen te kauwen op zijn bal, die hij nooit zou kapot krijgen. Soms was hij zo eigenwijs. Een halfuurtje verstreek en opeens ging de bel. Jessy! Nu was ik degene die de trap afschoot.