02 - Tara Greenheart

Schrijven, het is niet echt mijn ding. Eerder tekenen of fotografie. Ik doe het niet echt graag en ben er ook niet geweldig goed in. Maar goed, deze is omdat het moet. Het moet van mezelf. Dit stukje papier gaat niet verloren in de rest van de rommel in mijn kamer.
Hallo, mijn naam is dus Tara Greenheart. Een zestien jaar oude tiener die in Minyrr, Australië woont. Heel mijn leven al zo wat. Mijn familie woont hier ook zo goed als. Behalve mijn neef, die weer eens de lucky guy is en in de stad woont. Het is zo'n twee kilometer verder op en ik ga hem dan ook wel eens vaak een bezoekje brengen. Puur om uit dit gat weg te zijn, nooit valt er hier wat te beleven. Buiten dan de leuke feestjes, die af en toe worden gegeven. Mooi is het hier wel, maar daarvoor alleen ga je niet ergens wonen. Toch? Ach ja, ik kan wel door gaan met mijn grootouders te blijven vervloeken, maar daar stop ik nu maar beter mee. Ons huisje is wel gezellig. Gelukkig bestaat er zoiets als bloempotten om het nog meer op te fleuren. Mijn moeder en vader zijn nog steeds samen gelukkig getrouwd. Maar vaak te druk bezig met hun werk. Het leuke is dan wel dat ik het huis helemaal voor mezelf heb. Vrienden kunnen dan gemakkelijk langskomen. Vaak blijft Jessy dan ook slapen.
Op Broome High kennen de meeste me ook wel. Mijn zwarte haar en groenkattige ogen zijn dan ook onmisbaar. Misschien ook wel mijn kledij en mijn gedrag. Het negatieve van mezelf is dat ik een schijn opbouw en daardoor niet kwetsbaar lijk. Ook niet teruggetrokken. Misschien komt het allemaal wel door de ene jongen, een jongen met donkerblond haar. Met ogen die soms hemels blauw zijn en soms weer heerlijk warm bruin. Heel mijn leven droom ik over hem. Mijn oma viel ik er op een dag mee lastig. Ik herinner me haar gezicht dat bezorgd stond toen nog goed, heel erg goed. Ze zei dat het misschien wel het lot was dat ik hem ooit ging ontmoeten. Nog steeds weet ik er niet met wat ze ermee bedoeld.
Oh, ik moet Bear gaan uitlaten. Mijn hond, een pointer om precies te zijn. Hij is echt een schatje. Een jaar geleden haalde ik hem uit het asiel. We denken ervan om er een tweede bij te halen. Voor veel mensen is hij niet de mooiste pointer, maar ik ben dol op hem. Soms lijkt hij de enigste die me echt begrijpt..