7.3 Pathetic People

Grijnzend verlieten Paloma en ik Frans. De gezichten van onze ‘klasgenoten’ waren geniaal. Geweldig! Ze dachten echt dat we tegen elkaar zouden uitvallen! Mooi niet dat dat gebeurde. We speelden het spelletje mee op onze eigen manier. Een manier die vele malen leuker was. Paloma en ik hadden werkelijk waar lol met elkaar. Alleen het zou natuurlijk voor korte duur zijn. Na deze week zou het voorbij zijn. Dat moest ik in mijn achterhoofd houden. Straks begon ik het écht leuk met haar te vinden. Dat moest niet gebeuren. Toch?
“Heb jij die domme paarse auto ook gezien trouwens?” vroeg ik Paloma en ik grimaste.
“Ja, wat een lelijk ding!” zei Paloma en ze lachte.
“Wie neemt nou zoiets?” gierde ik uit. Mijn grimas was verdwenen en had plaats gemaakt voor de slappe lach. Echt, dat ding was lelijk.
Paloma en ik moesten even stoppen om bij te komen. We keken elkaar even aan en barstten bijna weer in lachen uit. “Denk je dat hij van die schreeuwlelijk is bij gym?” vroeg Paloma en ze deed net of ze een traantje weg pinkte.
“Zou me niets verbazen!” grinnikte ik en wreef even over mijn buik. “Stil maar. Over een uur krijg je eten.” Ik klopte er even op en keek op naar Paloma. Ze keek me raar aan en trok haar wenkbrauwen op toen ze mij naar haar zag kijken. “Wat? Mag ik geen honger hebben?” Verontwaardigd blies ik een plukje haar uit mijn gezicht. “Wat hebben we nu?” vroeg ik haar.
“Uh, volgens mij muziek.” Paloma haalde kort haar schouders op. “Zullen we?”
Ik knikte. Gezamenlijk liepen we naar het muziek lokaal.
“Hé! Stop!” klonk er plots schel achter ons. We hadden nog maar een paar meter afgelegd. De stem kwam me bekend voor. Op een zeer negatieve manier. Het gaf me rillingen over mijn ruggengraat. Paloma leek dezelfde gedachte te hebben. We keken over onze schouder. “Ja! Jullie!” Het zeik mens van gym stond achter ons. Ze had haar handen stevig in haar zij staan. Borst recht vooruit, heupen een stukje opzij, arrogante uitdrukking én uitstraling. Nou, hallo miss Bitch. Wat een barbiepop dat ding daar.
“Wat moet je?” vroeg Paloma haar bot.
“Jullie beledigden mijn lieveling!” gilde ze uit en ze deed een paar stappen naar voren. Haar heupen wiegden overdreven mee en volgens mij probeerde een catwalk loopje te doen. Wat compleet mislukte in mijn ogen.
“Je… lieveling?” probeerde ik zo neutraal mogelijk te vragen terwijl ik op lachen uitbarsten stond.
“Mijn lieveling, ja! Mijn áúto!” maakte ze duidelijk. “Maar dat kennen jullie boerentrienen natuurlijk niet.”
“Ze is over de grens. Nu al!” Paloma stampte naar voren en wilde uithalen. Ik greep vlug haar arm vast en trok haar terug.
“Doe maar niet. Is ze niet waard. Laat die barbiepop maar,” zei ik tegen Paloma. Een poging om haar af te koelen. Ook al brandde er binnen in me een vuur wat dolgraag naar buiten wilde komen om dat kreng in elkaar te meppen.
“Agressiviteit veroorzaakt puistjes. Ik zie dat jullie vaak agressief zijn,” glimlachte de barbiepop liefjes.
Dit keer was ik degene die wilde uithalen en was Paloma degene die me tegenhield. “Volg je eigen raad op,” zei Paloma tegen mij.
“Wat veroorzaakt tegenwoordig niet puistjes?” vroeg ik bot aan de barbiepop. “Ik zie dat jouw arrogantie al zijn werk heeft gedaan. Is dat een vulkaan die op uitbarsten staat?” Ik wees naar een plekje op haar gezicht. Meteen pakte ze er een spiegeltje bij en begon hysterisch te zoeken naar mogelijke onzuiverheden. Woedend stopte ze haar spiegel weer weg toen ze ontdekte dat er helemaal niets zat. Paloma en ik lagen in een deuk over haar hysterische reactie.
“En nu is ze zelf agressief! Kijk uit! Volgens mij zie ik een bergketen al aankomen!” lachte Paloma haar keihard uit. Ik lachte door haar opmerking nog harder.
“Dames, dames! Hup! Naar jullie les! De bel is allang gegaan hoor!” De conciërge kwam aangelopen met een zwabber. Hij zwaaide ermee naar ons. Een poging om ons weg te jagen.
“We gaan al!” grinnikte ik. Paloma en ik draaiden ons om en gingen naar muziek. De barbiepop achter ons gilde nog een keer hard.
“Geen gegil in de gang! Naar. Je. Les.” De conciërge klonk plots een stuk strenger.
“Wat is het volgende wat we van haar beledigen?” vroeg ik aan Paloma.
“Geen idee. Denk je dat ze getrouwd is met haar mobiel?” grinnikte Paloma.
“Ik denk eerder dat ze een driehoeksverhouding heeft met haar auto en haar spiegel,” grijnsde ik. Meteen lagen we weer plat. Lachend klopte ik op de deur van het muziek lokaal.
“Binnen,” klonk er gedempt.
Paloma opende de deur en we kwamen strompelend binnen. Iedereen kon meteen aan ons zien dat we ons haast dood hadden gelachen zonet. We hadden nog altijd grote grijnzen op onze gezichten en de energie straalde van ons af.
“Hallo dames.” Een man van midden dertig kwam op ons af. “Leuk dat jullie nog even letterlijk de klas in komen strompelen. Was het gezellig net?” Hij grijnsde nu ook.
“Misschien, leuker voor ons dan barbiepop,” grinnikte ik. “Dus… mogen we de klas in? Of moeten we een briefje halen?”
“Nee, ga maar zitten. Maar eerst wil ik weten of jullie instrumenten bespelen?” De man keek ons nieuwsgierig aan. “Oh, en trouwens. Ik ben William Collins.”
“Ik speel akoestische en elektrische gitaar,” zei Paloma.
“Piano,” zei ik. “Hoewel ik het niet meer doe. Er staat geen piano in het huis van mijn vader.” Droog keek ik voor me uit. “Ik moet hem nog overhalen nu ik eraan denk.”
“Ga maar zitten,” grinnikte meneer Collins. “En noem me maar gewoon William. Meneer Collins is zo ouderwets. En daardoor voel ik me zo oud als iemand me zo noemt.”
Paloma en ik knikten en we gingen naar achteren. We ploften achteraan neer. Ik was benieuwd hoe de muzieklessen hier gingen? Kregen we veel theorie? Of kwam er ook praktijk in voor? Dat werd al snel duidelijk, want William begon de les. Nu pas?
“Vandaag gaan we het hebben over enkele opera zangers en zangeressen. Daarna gaan we uiteraard niet zelf opera zingen, maar de zang presentaties komen er wel weer aan. Zoals ik al had gezegd. We gaan zo gezamenlijk zingen. Leuk niet?” William lachte vrolijk en deed de tv aan. Youtube kwam er voor en hij begon opera zangers te laten zien. Zingen? Gadverdamme. Daar had ik totaal geen zin in. En Paloma volgens mij ook niet. Ik stond dan wel vaak in de spotlights met vechten en grappen (vooral op mijn vorige school), maar ik wilde niet in het soort spotlights staan als het om zingen ging. Ik stierf nog liever. Ik had nog liever straf en was nog liever een slaaf voor altijd van de ergste leraar op de wereld… Nee, dat was overdreven.
Ik zuchtte zachtjes. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Paloma. Zij leek er ook niet bepaald blij mee te zijn. Ach, dan zaten we weer in hetzelfde schuitje.
Na de muziekles hadden we pauze. Het gezamenlijk zingen hadden Paloma en ik gemeden door te playbacken. We hadden bijna de slappe lach gekregen daardoor. Maar nu was het pauze en ik had honger. Eerst gingen we langs onze kluisjes en vervolgens gingen we naar de kantine. Eindelijk viel het niet helemaal stil toen we binnenkwamen. Het werd wel stiller, maar niet volledig. Paloma en ik gingen aan een tafel zitten en bleven stilletjes daar zitten eten. Tot er plots een keiharde klap weerklonk op onze tafel. Miss barbiepop had haar hand laten landen op onze tafel en keek ons vuil aan. O oh, ze was kwaad. Triest figuur. Paloma en ik wisselden een blik en keken haar daarna aan. Wat wilde ze?