Hoofdstuk 2

Remus POV.
Zwijgend stond je achter Stacey die de deur open maakte. Ze stapte naar binnen en je volgde haar voorbeeld. "Ik heb nog geen appartement gevonden dus ik verblijf nog in de lekke ketel." "Je kan in het oude huis van Sirius blijven net zoals mij." Stacey keek bedenkelijk en knikte toen haar hoofd. "Kom verder ik haal Christina wel even." Je knikte en liep verder naar binnen en ging op de dichtstbijzijnde stoel zitten en wachtte. Na iets meer dan 5 minuten kwam Stacey en ging ze op de stoel tegen over je zitten. "Ze komt er zo aan. Ze lijkt best op Sirius." Je knikte en keek op toen je een meisje van Harry's leeftijd de kamer binnen zag lopen. Je volgde haar bewegingen en toen ze ging zitten keek ze je aan en gaf je een snelle glimlach. Toen je beter keek zag je tranen en toen opende ze haar mond. "Hoe is die overleden?" Even slikte je. "Dit is niet de plek om erover te praten. Ik zal jullie naar z'n oude huis brengen daar zullen we niet afgeluisterd worden." Christina keek je niet begrijpend aan. "Moet ik spullen pakken?" Je wisselde een blik met Stacey die knikte. Christina en Stacey stonden op en Stacey gebaarde dat je even kon blijven zitten. Je volgde haar voorbeeld en wachtte tot ze klaar waren. Toen ze klaar waren zei Stacey de huur op en verdwijnselde jullie naar Grimboudplein. Christina keek verbaast naar de huizen. "Er is geen nummer twaalf..." "Die is er wel." Je gaf ze beide een briefje waar Grimboudplein 12 opstond. "Lees dit. Maar in je hoofd en onthoud het vergeet het niet!" Beide knikte ze. Toen ze het huis zagen verschijnen liep je ze voor naar binnen.

Sirius POV.
Alles was zwaar en alles deed pijn. Je wist niet wat er was gebeurd en waar je was, het enige wat je wel wist was dat je hier weg wou. Je wou weten hoe je hier terecht was gekomen en opeens kwam alles terug. Je hebt 12 jaar in azkaban gezeten, je hebt nooit iets gedaan en bent altijd onschuldig geweest, je zit al 3 jaar ondergedoken, je hebt geheim contact met Harry en als laatste jullie waren in gevecht met dooddoeners. Je raakte lichtelijk in paniek. Je kon niks doen en je wist niet hoe het met Harry is. Het laatste beeld wat je je kan herinneren is Bellatrix die met Tops aan het duelleren was en die opeens een spreuk op je had afgevuurd. Daarna was alles zwart en lag je daar zonder iets te kunnen. Je voelde langzaam dat alles minder zwaar werd en de pijn trok een beetje weg. Na een lange tijd blijven liggen opende je je ogen en je schrok. Je herkende deze plek je was op het ministerie! Maar waarom zouden ze je dan nog niet hebben gevonden? Je had geen idee maar je wou hier zo snel mogelijk weg. Je begon rond te kijken omdat je niks anders te doen had en toen viel je oog op.. zag je dat goed! Er lag verderop een toverstokje! Het lag niet zo ver maar om te toveren zou je veel meer energie moeten hebben tenzij... Je moest een patronus maken! Je had geen idee hoe je dat moest doen. Je had amper energie en een patronus sturen voor hulp was niet niks. Dus je besloot nog even te wachten en dan die stok te pakken. Toen je dacht lang genoeg gewacht te hebben begon je naar de stok te kruipen. Onwillekeurig moest je een beetje lachen toen je besefte hoe lachwekkend dit er wel niet uit zou zien. Je lachje werd alleen maar breder toen je voelde dat de stok die je tussen je vingers had geklemd jou stok was! Rechtop ging je zitten en je toverde wat water tevoorschijn, dat zal al veel hulp zijn. Gretig dronk je dat glas op en inderdaad je voelde je al stukken beter maar of het voldoende was om een patronus op te roepen... Je kon ook niet het ministerie binnenlopen omdat je dé gezochte sirius zwarts was. De enige optie was om gewoon te proberen een patronus op te roepen. Je zei de spreuk. Niets. En nog eens. Niets. Na ongeveer 4 keer nog niks. Je moest een blije gedachte vinden. Je zocht in je geheugen en vrijwel meteen kwam er eentje in je op.
Flashback
Het was in het zevende jaar. Er zou een eindfeest komen voor alle zevendejaars en je had nog geen date. Remus en James hadden er allebij al een en precies jij dé hunk van de school had niemand! Remus ging met een mooi blondje van ravenklauw en James ging met Lily. Zelf had je al iemand op het oog maar je durfde haar niet te vragen. Ze zat ook in griffoendor in hetzelfde jaar als jullie. Je grootste angst was dat ze al iemand had of gewoon niet met je wou maar je moest het vragen! Remus en James, die het al doorhadden begonnen je op de zenuwen te werken. Je ging weg naar de bieb, daar zouden ze je nooit zoeken en net toen je binnen wou lopen hoorde je iets. Het kwam van een gangetje niet ver dus je besloot erheen te lopen. TOen je dichterbij kwam leek het op huilen en die vermoede werd bevsetigd toen je het meisje van je dromen op een bankje zag zitten in een verlaten gang. "Stacey... Alles goed?" Je liep richting het bankje en ging naast haar zitten. Je wou je arm om haar heen slaan maar twijfelde. Je deed het toch en je voelde hoe ze haar hoofd op je schouder legde. "Wat is er aan de hand Stacey?" Ze snikte luid en ging toen recht zitten en keek je aan. "Nou, wil je weten wat er is! Die Severus Sneep! Dat is er! Die sukkel heeft me compleet voor gek gezet in de Grote zaal! Nu wil vast en zeker niemand me meer me nemen en ben ik alleen op het feest. Ik ga niet eens meer denk ik!" Ze keek meteen weg na dat gezegd te hebben maar je greep haar kin zachtjes vast en trok het omhoog zodat ze je zou aankijken. Je moest haar nu wel vragen dit was je kans! Je tilde je andere hand ook op en veegde wat tranen weg maar bleef haar strak aankijken. Even flitste je ogen naar haar lippen maar je herstelde je al snel. Je hand waarmee je eerst haar tranen had weggeveegd liet je nu langzaam haard hand vastpakken. Als gehypnotiseerd bleven jullie elkaar aankeken en toen opende je je mond. "Stacey... Zou jij.. Nou ja... Je weet wel..." Je voelde hoe je rood werd en ze keek je vragend aan. "Nee, Sirius ik weet het niet." "Nou kijk..." Je zuchtte nog een keer diep en ging weer verder. "Ik vind je al echt heel lang leuk en ik wil dus vragen of... Of je me date wilt zijn..." Op antwoord hoefde je niet lang te wachten want ze stortte zich in je armen waardoor je meteen je armen stevig om haar middel plaatste. "Is dat een ja..." Je glimlachte speelt toen ze je los liet om antwoord te geven maar toen ze je grijns zag gaf ze je een speelse klap. "Pestkop."
Je voelde tranen opkomen bij die herinnering. Die avond waren jullie bij elkaar gekomen. Je probeerde nog een keer je patronus en deze keer lukte het je! Meteen begon je een boodschap naar perkamentus te sturen. Je had geen idee hoeveel moeite je dit kostte en toen je patronus eindelijk op weg naar Perkamentus was viel je neer en werd alles zwart.




Yaayy!! Sirius leeft gewoon!(in me fantasie dan,,) Maar,, Willen jullie misschien me story tippen bij vrienden ofso die toevallig ook Sirius Black fan zijn(flower) Dat zal heel lief zijn een een reactie is ook lief:$